We will always have Paris.

και τα ουρλιαχτά και τις κραυγές στα μικρά μας δωμάτια
τα σ'αγαπώ στα μάτια
και τα "μου άρεσες πολύ πριν κατέβεις στη γη" στα λονδρέζικα στενά
τις πρωτοειπωμένες λέξεις και την εκρέουσα έκσταση

κι ύστερα οι δύσκολοι χειμώνες
τα χακί μπουφάν άλλων
οι διασπάσεις που πριν λίγο έλεγες ήταν αδύνατες

όμως για όλα φταίνε οι πρωτεύουσες
χωρίς να μιλώ για πόλεις

μες στο χαμό, τρία παράθυρα και ένας δρόμος προσπαθούν να μας ενώνουν
γιατί άραγε;
μα γιατί είναι Χριστούγεννα κι έχεις αρχίσει ήδη να διαβάζεις Γκινσμπεργκ χωρίς εμένα.

Θα έχουμε πάντα τις διαστημικές μας ταινίες,
ενώ δε θα έχουμε ο ένας τον άλλο.

Τι χαμός πια για εκείνο το άλλο μισό;
Οι ακέραιοι αριθμοί είναι πιο ωραίοι!

-Μ.Κ

ΖΜΛ

Όταν η έλλειψη γίνεται τρόπος ζωής,
δε χρειάζονται λέξεις για να πεις στους άλλους τι νοιώθεις
γιατί δε θα είναι αρκετές
γιατί δεν είναι σωστές.
Γιατί οι σωστές δεν υπάρχουν.
Στο βλέμμα βρίσκεται η θλίψη
και στον πάτο του ποτηριού η κατάθλιψη
που θρέφεται καλά και ατροφεί το είναι σου στην αγκαλιά της.

Όπως ατροφούν όλα δίπλα σου
παρά το πολλά υποσχόμενο όνομά σου.

Κι όταν δέματα παραδίδονται στο σπίτι,
κάποιος πάντα λείπει κι άλλοι διαβάζουν τις ευχές ή τρων τις χριστουγεννιάτικες σοκολάτες.

skούζο

Μπλε-
μα δεν ήθελα ποτέ αυτή την κυάνωση
γιατί
ασφυκτιώ μακριά σου·
μακριά σας
κι αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα της ζωής·
εκείνης της παλιοζωής που ζούμε κι οι τρεις
τέσσερις πες.

Ροζ-
ακουστικά λάιβ που με ξανανιώνουν
και ακουστικά που σιχαίνεσαι κι αγαπάει.
Δε θα αποχωριστώ ποτέ τη ροζ απόχρωση της αγάπης
όταν βρισκόμαστε σε Ιουλιανούς γάμους άλλων.

Πράσινο-
γιατί τα μάτια μου κοντεύουν να ξεβάψουν μακριά σου·
μακριάς σας.
Χώρος βρες μου λίγο να αναπνεύσω
το οξυγόνο που εκπνέουν τα φυτά στο μπαλκόνι σου.

Καφέ-
και ζέστη και αγάπη και τα κουμπιά στο πρόσωπό σου·
στο πρόσωπό σας
άνθρωποι της ζωής, της καθημερινότητας και της ρουτίνας.
Της ζεστής κούπας που μου δωρήθηκε και των ζεστών ματιών που αφέθηκαν στο κοίταγμά μου
κάποτε.

Κόκκινο-
αυτό που δεν ένιωσα ποτέ
γιατί δε με άφησες·
δε με αφήσατε.

Μαύρο-
τα υπαρξιακά ερωτήματα καλύπτουν κάθε λεπτό που μένω ξύπνια
μετά τα μεσάνυχτα.
Τα εσώρουχά σου τις Παρασκευές.

shy nature

Τόσο ντροπαλή όσο και η φύση μου

τόσο αυθάδης όσο η δική σου

τραμπουκισμός και αποχή από δυνητικά ενθουσιαστικές συναυλίες
γιατί
γιατί
για τη δυνητική συνύπαρξη  πλάι σε άλλη ύπαρξη
που η όψη της με τρομάζει πιο πολύ από παιδικό εφιάλτη

επίκανθος

μειώθηκε ο χρόνος αντίδρασης
και στο μεταξύ μας πείραμα παρατηρήθηκε
εκθετική αύξηση των σφαλμάτων στην κάθε κίνηση

έπρεπε να μην πειραχθούν τα δεδομένα
χημικά
τα αντιδρώντα αναλλοίωτα
θα έδιναν τελικά τα προβλεπόμενα
και μερικώς επιθυμητά
προϊόντα

όμως όταν ψάχνεις καινοτόμα αποτελέσματα
όταν ποθείς το μεγάλο big bang
τότε είναι που παίζεις κορόνα γράμματα
την καριέρα σου

ωστόσο σεξιστικά και αμιγώς ρεαλιστικά
η επιστήμη
τόσο θηλυκή όσο το γένος της
σε χαστουκίζει και γελά ενώ σου αποκρίνεται
"ήθελες καινοτομίες, μαλάκα; σώπασε τώρα, γατάκι, και ξεκίνα απ' την αρχή. όλο το παιχνίδι βρίσκεται στην παρατήρηση!"

copine

Αν δεν κλείσει αυτή η πόρτα
που τη χαραμάδα της κρατώ με την ανάσα μου

Αν ανοίξεις τα μάτια σου διάπλατα
για να δεις τα δάκρυα στα δικά μου

Αν μυρίσεις τον καπνό στα χέρια μου
και μου δώσεις να ζεστάνω τα δικά σου

Αν υπάρξει ξανά η σπίθα
θα βάλω φωτιά να κάψω το παρελθόν


Κι αν δε γίνει τίποτα απ' αυτά
θα παγώσω στο χειμώνα σου

δίπλα στα συναισθήματα που έχεις θάψει και συντηρείς υπό το μηδέν
δίπλα στις πιο γλυκιές αναμνήσεις

στη μέση πάλι

κομμάτια κομμένα στη μέση
ανθρώπων μισών
ζωών ημιτελών

γιατί μαχαίρια σε χέρια
ατομών κενών συναισθημάτων
έκοψαν φράσεις
σκότωσαν μέρες

ύστερα τσιγάρα ακούμπησαν χείλη
φωτιές άναψαν μέσα από πλαστικό
καπνοί βγήκαν από στόματα

κι όσο το σκέφτομαι
τόσο το ξεχνάω
κι όσο κλαίω τα βράδια
τόσο γελάω τις μέρες

μα ακόμα να φτάσω το δικό σου επίπεδο
αυτοπραγμάτωσης

remember remember

λάθη
πολλαπλά
γραμμένα σε βιβλία
σβησμένα σε ποτά

λάθη· κόκκινα

μα και σωστά
αρκετά
ειπωμένα με λέξεις αβρές
ή ματιές κλεφτές

σωστά· κάπως καστανοπράσινα

και θυμάμαι την πέμπτη του Νοέμβρη
που πέρσι έπεσε μέρα Πέμπτη κι ήταν όμορφα

την πέμπτη ενός μήνα και ενός ολόκληρου έθνους
την πέμπτη του Νοέμβρη και των πυροτεχνημάτων
την πέμπτη εκείνου του άσχημου τύπου
που φέτος συνοδεύτηκε από όμορφη μουσική όμορφων μουσικών

κι όμως λάθη έγιναν

γιατί σημαντικότερη είναι η έκτη
κι ας ξεχάστηκαν οι γραφιάδες
κι ας μην αποτυπώθηκε στο χαρτί

η έκτη που τότε έπεσε μέρα Σάββατο
η έκτη που πάντα θα ήθελες να έπεφτε Παρασκευή ίσως
είναι κάθε χρονιά η μέρα σου
είτε φοράς τιράντες, είτε γραβάτες, είτε γιακάδες μαύρους άσπρων πουκαμίσων ή γιακάδες φλοράλ

η έκτη του Νοέμβρη είναι πάντα βαμμένη στα χρώματα τα δικά σου.

Μοσχοφίλερο και Νοέμβρης.

Όταν γράφω για σένα
να ξέρεις πως γράφω με αίμα.
Η μύτη απ' το μολύβι
καλά ξυσμένη
τις γραμμές της παλάμης μου αντί του χαρτιού χαράζει.
Αλείφεται με κόκκινο ενώ το ξύλο ποτίζεται παίρνοντας χρώμα
ζωηρό.

Κι ύστερα έντονα γράμματα και αιχμηρές λέξεις γράφονται πάνω στο δέρμα μου
κι όταν με βλέπεις αηδιάζεις δυο φορές.

Τον ενδέκατο μήνα του χρόνου όλα χειροτερεύουν.

in and out

έγινα τίγρης
για να βρυχώμαι και να με ακούς από χιλιόμετρα
να τρέχω και με μια δρασκελιά να βρίσκομαι δίπλα σου
να σε ζεσταίνω στην αγκαλιά μου
και να με αναγνωρίζεις από μακριά
χάρη στις ρίγες της γούνας μου

όταν πέθαναν όλα
μαζί κι εγώ
άνοιξα στην επόμενη ζωή ένα μαγαζί
σέρβιρε τόσες μπύρες
τόσες και μία tiger που ποτέ δεν προτίμησες

κι όταν έμπαινα μέσα
πάντα έφευγες

τώρα που ο ντόριαν διαβάστηκε

Όταν ο πιο μισητός άνθρωπος του κόσμου είναι εκείνος που θες να έχεις δικό σου

να χαράξει τα αρχικά ή ακόμα και το όνομά του ολόκληρο πάνω σου
να κάνει την καρδιά σου κομμάτια μόνο για να τα ξαναβάλει στη θέση τους αργότερα σαν να είναι παζλ που φτιάχνει στον ελεύθερο του χρόνο
να παίζει με τις λέξεις ώστε να ψάχνεις να βρεις τα νοήματα ασταμάτητα
να στρίβει δεξιά και αριστερά μένοντας στο ίδιο τετράγωνο
να χτενίζει και να πλέκει τα μαλλιά του για να τα χαλάς εσύ άθελά σου
να μιλάει για να μην ακούς και αντίστροφα
να κρυώνει για να τον ζεσταίνεις και να κοιμάσαι ενώ μένει ξύπνιος
να μαλώνετε για να φιλιώνετε
να λέει αστεία για να γελάς

να ανοίγει τα χέρια του διάπλατα σαν να σου λέει "καλώς όρισες, αγάπη μου" και να απαντάς "καλώς σε βρήκα, έρωτα"

Brixton

κάθε φορά μία εντύπωση
όλα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα
πιο έντονα
με σατιουρέισιον ή χωρίς

τουλάχιστον
στις δύο ζωές που ζω
η μία είναι ονειρεμένη
στην κυριολεξία
γιατί στον ύπνο μου κάνω όλα αυτά
που στον ξύπνιο νοσταλγώ

Πέμπτη's mood swings

[χαστούκι]

διαταραχή ισορροπίας
όμως οι ανισόρροποι άνθρωποι είναι οι ομορφότεροι άνθρωποι και χάνεις
το περπάτημα στη βροχή
στη Γρανάδα ή την Αλικάντη
χάνεις δίχως να σε νοιάζει
γιατί έφυγες δίχως να παίξεις

οιδηματικοί αστράγαλοι και χοντροκομμένα μαύρα παπούτσια
ξέρω
δε φταις εσύ
τα γονίδια

Ο τρόπος που εξηγείς σε ένα μικρό παιδί μια μεγάλη ιδέα.

Την ώρα που δύει ο ήλιος και δεν το προλαβαίνω
γιατί η συγκοινωνία είναι φρικτή
ή αποκοιμάμαι τα πιο λάθος  είκοσι λεπτά,
λυπάμαι περισσότερο κι από την αρχική λύπη
που με οδήγησε να θέλω να δω το ηλιοβασίλεμα.

Τότε ακριβώς τυχαίνει να βρίσκομαι δίπλα σε παιδιά
που ρωτάνε σωπηλά
ερωτήσεις που δύσκολο να απαντηθούν
ενώ τα μάτια τους κοιτούν το πάτωμα.

Παίρνεις χαρτί και ξεκινάς.

Αρχικά, ζωγραφίζεις έναν κύκλο κι ένα τετράγωνο.
Δεν πρόκειται για γεωμετρία.
Το τετράγωνο είναι οικοδομικό.
Ο κύκλος πάλι έχει χίλιες και μία εξηγήσεις..
καθαρός συμβολισμός λοιπόν.
Ύστερα μια σπείρα και διαδοχικά ορθογώνια παραλληλόγραμμα
Δηλαδή η ανάγκη για ζωή
εκείνη που ξετυλίγεται και ξεφεύγει από το ακλόνητο κέντρο,
εκείνη που συναρπάζει προοδευτικά κι αρμονικά.
Τα κουτάκια αποσκοπούν σε μελλοντικά σχέδια.
Ημερολόγια ή προγράμματα -αν θες.
Ψυχαναγκαστικός καθορισμός του άμεσου μέλλοντος και της -έμμεσης- ζωής σου.

Κι έτσι, ξεφεύγεις και το παιδί γουρλώνει πάλι τα μάτια.
Κάνεις μια άστοχη αναφορά στα 43 ηλιοβασιλέματα και συνεχίζεις.

Βαφτίζεις στα γρήγορα το παιδί "νικηφόρο αστέρι" και του ζητάς ευγενικά να φύγει.

Γιατί έχεις μία ζωή να προγραμματίσεις
και μια-δυο ανείπωτες ιδέες να δηλώσεις φωναχτά
πριν αποκοιμηθείς αγκαλιά με ένα ζεστό κορμί
βάζοντας τέλος στον πιο μεγάλο σου χειμώνα 

on it?

Χωρίς έρωτα, η ζωή είναι μίζερη.
Αλλά και ερωτευμένη, διατηρεί την ίδια ρότα.

Είναι λέξεις που αν σταθούν,
προφορικά ή γραπτά -δεν έχει σημασία,
δίπλα σε άλλες, χάνονται.
Όπως ακριβώς συμβαίνει στους κοντούς ανθρώπους
που συναναστρέφονται ψηλότερους.
Κι είναι άλλες που στέκονται μόνες τους,
όπως οι τουλίπες.

Μ' αρέσει όταν υπάρχουν δύο εκδοχές
είτε σε ιστορίες, είτε σε πόλεις.
Π.χ. η εκδοχή του θύτη κι εκείνη του θύματος
ή η εκδοχή της Άννας κι εκείνη της Ιωάννας.
Με τον ίδιο τρόπο, χαμογελώ όταν ακούω
για το Ηράκλειο και για το Νέο Ηράκλειο
ή για τη Βενετία και τη μικρή Βενετία.

Ωστόσο, η έννοια της ασυλίας πάντα μου ταράζει τη σκέψη
καθότι είναι αόριστη (σχεδόν).

Charles

Κοιτάζοντας έξω
αποφεύγοντας επιδεικτικά να ρίξω
μια ματιά μέσα
γιατί είναι σκοτεινά και υγρά και φοβάμαι.

Προσπερνώντας άψυχα κορμιά
στο δρόμο, στους κορμούς ψηλών δέντρων, κάτω από θαμνώδεις φυλλωσιές
σκέφτομαι κρίμα
που δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω
ίσως μάθαινα γιατί πίνουν φθηνά ποτά
και πώς βολεύει να κοιμούνται στα παγκάκια.

Ακούγοντας υπάκουα τις συμβουλές τους
κι αγνοώντας ευγενικά τον ακολουθούμενο καταιγισμό από κουτσομπολιά
μιλάω μες στο σπίτι και μου απαντούν
οι τοίχοι
με λόγια σκληρά και άσπρα
ή ο Στέφανος
με τη σοφία της Έλενας
κι ύστερα μ' αγκαλιάζει για να κοιμηθώ
ήρεμα.

GCS

Τι την κάνει να φεύγει
και τι
δεν την αφήνει να εμπιστευτεί;
Λάθη σαν κι αυτά
απίστευτα
αμφοτερόπλευρα εξαπολύθηκαν πυρά.
Μαύρος καφές
που χύθηκε
σε κόκκινες καρδιές.
Κι ο τρόπος που το 22 μοιάζει με δύο ζήτα
ανάλογα το γραφικό χαρακτήρα ή τη βιασύνη
και το 55 με δύο σίγμα
αντίστοιχα.

Ίσως οι κουρτίνες έκλεισαν
ώστε το φως να μη δει την αλήθεια
ή το αντίθετο.
(άλλη μια ετεροφυλική σχέση)
Όμως σίγουρα τα φύλλα θρόισαν
γιατί ο αέρας σήμερα
ήταν αρκετά δυνατός.

Αυτές και άλλες πολλές ασυναρτησίες κοιτάζοντας από το παράθυρο του τρίτου ορόφου στο στούντιο 128

grrr

Χαωμένη και το κινητό κλειστό.
Δεν έχω άνθρωπο να αγαπώ
κι αν είχα, θα τον μισούσα.

Το καλοκαίρι έφυγε και δεν τον πήρε η βροχή, ούτε εσύ.
Αδιάφορες μου είστε μπόουθ.
Θα χρειαστεί ωστόσο να συμβιώσω μαζί σας για καιρό.
Γαμώτο.

Ας φύγουν τα σύννεφα να καθαρίσει ο ουρανός μπας και ξαναδώ το χρώμα που θέλω να βάψω το είναι μου.

drunk vol. 24/7

αυτή χώνει το χέρι της κάτω από το παντελόνι όταν κοιμάται
εσύ πειράζεις ασταμάτητα μια τούφα
αυτοί φιλιούνται απροκάλυπτα στα μπαρ γτ είναι φασαίοι των 00's
κι αυτός που είπε ευγενικά ότι του αρέσω

----------------------------------------------------------------------

δεν υπάρχουν άλλα αιχμηρά λόγια στα λεξικά
αν υπήρχαν θα τα είχαμε ήδη αρθρώσει
όχι σαν το γεια που το κατάπιαμε

δεν υπάρχουν ποτά που να με μεθάνε πιο πολύ από την τεκίλα
γι αυτό η μαργαρίτα είναι η σέιφ επιλογή κόκτεϊλ

δεν υπάρχει άνθρωπος πιο απόλυτος
που μισεί μεσάνυχτα μπεκρή που πήρε για να πει σ' αγαπώ

----------------------------------------------------------------------

τις θεωρίες περί χρόνου γιατρού δεν τις πιστεύω
ούτε περί εκούσιας άσκησης πίεσης

αυτά.

πίσω θρανία

ήρθες και μύρισε χειμώνας απ' την αρχή
χωρίς συντριπτική μελαγχολία
αλλά με βρεγμένο χώμα και συμφορημένες μύτες
με αποτυχημένα μπουφάν και ζεστό καφέ με μπόλικη ζάχαρη

περπατήσαμε στα βουβά γιατί ήταν κι άλλοι μαζί μας
δε σου απηύθυνα το λόγο όμως στο άκουσμα του art director γέλασες με τη ψυχή σου
μ' αυτό το γέλιο που λες από λεπτό σε λεπτό πεθαίνει από ασφυξία

κοιμήθηκες με τα ρούχα μου ενώ εγώ έβγαλα τα δικά μου μήπως φωτογραφηθώ γυμνή στη μπανιέρα
δεν πήγαινα με το φόντο κι η φάση ακυρώθηκε

φέτος θα μάζευες μύρτιλλα στη Γαλλία αλλά λόγω έλλειψης ανάλογης διάθεσης, αποφάσισες να κατασκηνώσεις στη Νέα Μάρκη φέροντας ευθύνη για παιδιά που δεν είναι δικά σου και σπάζοντας το καλοκαίρι σου στα δυο

//

αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα είναι κόκκινα όταν έρχεσαι
οι ασυναρτησίες μου χτυπούν μετωπικά στον τοίχο
κι η σιωπή μου επιτέλους έχει νόημα

μια αγκαλιά.

Ξέχασα χθες να σ' αγκαλιάσω σφιχτά
όπως εκείνο το Σάββατο πριν δύο χρόνια.

Κολλημένη πάνω μου
να καταλάβεις τι νιώθω χωρίς να στα πω.

what fucked us

θυμάμαι καμιά φορά τους φουσκωτούς κροκόδειλους και τρομάζω
έτσι αρχίζουν κάθε φορά οι εφιάλτες μου
ακολουθούν καλπάζοντας κοπάδια αλόγων με αλαζονικούς καβαλάρηδες,
ορδές πολεμιστών που απειλούν το κήπο μου κατά βάση
εμφανίζονται άνθρωποι που τρέμω στην ιδέα τους και μόνο

κάπως έτσι σκοτώνεται κάθε νύχτα κάθε ελπίδα που είχα για ατάραχο ύπνο και ξεκούραση

καμιά μέρα κανενός μήνα δεν είμαι ήρεμη
η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα για να δουλεύει το σώμα μου πιο αποδοτικά
μιλάω στον καθρέφτη γιατί αυτή τη φιγούρα που βλέπω στο γυαλί του την ανέχομαι ακόμα
αν και δε ξέρω σε πόσο καιρό θα μου γίνει κι αυτή ανυπόφορη

σε τρεις βδομάδες, μάλλον θα πατάω σε άλλη γη και σε καινούρια στενά θα χάνω το δρόμο
οι συναντήσεις θα είναι ο νέος στόχος προς αποφυγή
και το κρυφτούλι θα γίνει ξανά η δεύτερη φύση μου

όμως κάθε βράδυ πάλι θα κοιμάμαι και κάθε μέρα πάλι θα ξυπνώ στο ίδιο αβάσταχτο, επαναλαμβανόμενο όνειρο πως κάποια στιγμή θα σε δω και από κεκτημένη ταχύτητα θα με αγκαλιάσεις τόσο σφιχτά ώστε να γίνουμε συσσωμάτωμα

Τύψεις.

Όταν ο Λάκης δεν είναι εδώ,
όταν μου λείπουν δύο υποτιθέμενες πόλεις,
όταν δεν υπάρχουν υποκατάστατα για σένα,
ξερνάω τα μέσα μου σε κορμιά ξένα.

Από το σίχαμα βλέπω εφιάλτες.
Μετά από τέτοιες επαφές, με κυριεύουν επικριτικά σχόλια της αντίφασης που ακούει στο όνομα Πέτρος.

Οριακά αν αφαιρέσεις από τη ζωή μου εσένα, εκλείπουν και τα τρία γράμματα.
Κι είναι κρίμα που δε χώρεσα ποτέ στην τσέπη σου
γιατί είχα σχέδια για το τώρα, το μετά και πώς θα αφηγούμασταν με καμάρι το πριν στους ακροατές μας.

Αν είσαι κάπου έξω και ακούς,
καλό Ιούνη.

Τέτοια χαμόγελα λένε πως βοηθούν τους μεθυσμένους να βρουν το δρόμο τους τα βράδια.
Τέτοια σαγόνια λένε πως αποθάρρυνουν τους επιτήδειους να φιλήσουν χείλη ροδαλά.

βαθιά ανάσα

δεν ένιωσα τίποτα
ούτε τότε, ούτε τώρα
η παγωμένη ατμόσφαιρα δε μ' άφησε να αισθανθώ την αφή
ούτε να συνειδητοποιήσω την ξαφνική απουσία της

έτσι δε χώρεσα στη βαλίτσα
όντας κρύσταλλο, δε διπλωνόμουν
κι όταν φώναξαν από τα μεγάφωνα
μια φιγούρα επιβιβάστηκε
ενώ μία άλλη χώθηκε στο λεωφορείο και επέστρεψε στο παραγεμισμένο της κενό

//

ποτέ δεν είπα αυτά που σκέφτηκα
η γλώσσα μου κατάπιε τη δική της
κι άντε να βγάλεις άκρη

εγώ, η γλώσσα μου και η γλώσσα της γλώσσας μου
μπερδευτήκαμε στο στόμα σου
και δε σου είπαμε ούτε γεια, ούτε αντίο

ίσως είμαστε ακόμα εκεί
δε ξέρω
είναι όλα μαύρα
σαν τα σφραγίσματα που έβαζαν παλιά στους προγόμφιους

all that is left is all that I hide

Ό,τι μου απέμεινε είναι ό,τι πρόλαβα να κρύψω.

Ένα σοκολατένιο μπισκότο, μία άνοστη ρυζογκοφρέτα, λίγες αμάσητες τσίχλες και λίγες μασημένες/σιχαμένες/ξεχασμένες στο ξύλο του κρεβατιού.
5 παγωτομπουκιές που μοιάζουν με μπομπονιέρες, ένας ζεστός καφές κι ένας κρύος.

Πολλά υποκοριστικά
ονόματα, και ποιήματα γλυκά που εσκεμμένα δε σου απήγγειλα ποτέ.

Λίγη μόνο αγάπη
γιατί όπου κι αν τη φύλαγα, πάντα την έβρισκες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Έχω επίσης ορισμένα κουτιά με φουτουριστικά μπρελόκ, τζίντζερ πλέι-μομπίλ, μαγνητάκια, βραχιολάκια, χρώματα.

Ξέχασα να κρύψω πράγματα αρκετά βασικά.
Την επόμενη φορά θα γνωρίζω καλύτερα.

408 ημέρες

5 χρόνια καταχωρώ ψυχαναγκαστικά μουσική στον υπολογιστή
Ταξινομώ με βάση το όνομα, το είδος, το έτος, τη βαρεμάρα.
Μα οι ομορφότερες μελωδίες ήρθαν από μια κιθάρα ακουστική
που έδινε πριβέ συναυλίες σε ένα μικρό δυάρι
κι ο αοιδός είχε στόμα μικρό σα δαχτυλίδι
και ένα ζευγάρι γυαλιά μπροστά από τα μάτια να βλέπει ίσα ίσα το μονατομικό κοινό του.

Ακόμα περισσότερα χρόνια αρχειοθετώ φωτογραφίες σε φακέλους
ανάλογα τα άτομα, την τοποθεσία ή την ημερομηνία.
Μα οι εκπληκτικότερες είναι αποθηκευμένες στο κεφάλι μου
και κανένα χαρτί δεν θα τις αποτυπώσει ποτέ.
Ίσως αν μάθω κάποτε να ζωγραφίζω, πάρουν δύο μάτια καστανά υπόσταση με λάδι σε καμβά.

Από παιδί, ψάχνω τα λόγια που θα πω όταν συναντηθώ στο δρόμο με κάποιον σαν εσένα.
Μα όταν σε είδα μέτρησα μέχρι το 3 κι ύστερα έκλαψα στην αγκαλιά σου.

408 ημέρες μετρήσαμε.
Δε ξέραμε άλλους αριθμούς ούτε εσύ, ούτε εγώ και σταματήσαμε πριν φτάσουμε στον προορισμό.

παγώσε ο χρόνος

φέτος
η ιδέα ενός μπουκαλιού αφρώδους οίνου
είναι αφόρητη

να φυσήξω δυνατά
επιδεινώνει την ανεπάρκεια των πνευμόνων μου

οποιαδήποτε μορφή ζαχαροπλαστικής
μου προκαλεί υπογλυκαιμία και ζαλίζομαι

να αγκαλιάσω σφιχτά και να φιλήσω σταυρωτά
μ' αηδιάζει

αν και μόνο αν
οι απαραίτητες συνθήκες ήταν υπαρκτές
τότε και μόνο τότε
θα έκλεινα τα είκοσι τρία

προς το παρόν
είμαι δέσμια των ματωμένων είκοσι δύο
που δε λένε να φύγουν
από τις γερασμένες πλάτες μου

ονόματα. ταμπέλες.

τρόμος
γιατί ο χρόνος
ουσιαστικά
είναι ωμός, αδίστακτος τρομοκράτης

Μάης πάλι
κεράσια δε θα φάμε ούτε φέτος γιατί όλα είναι ψέματα
στρογγυλά, μπορντοροδοκόκκινα
χείλη

κεράκια πουθενά
γιατί άσκοπο να σβήνουμε φωτιές που ανάβουν άλλοι
πάνω σε τούρτες ή κρουασάν

κλεισμένα αριστερά μάτια με νόημα
δείκτες που τρίβονται συνωμοτικά

καίω το γιακά της μπλούζας
μήπως γίνει στάχτη η ανάμνηση της πεταλούδας
που 'ναι στο βάζο του καφέ

κάνει σβούρες
αυτοκτονικά τα φτερά της ακουμπά στο γυαλί
και σχηματίζει κύκλους
με γυαλιστερή σκόνη

Μάης όλα είναι εικοστά και τρίτα
βράδια που είμαστε χωριστά και πίτα

(οι μισοί τουλάχιστον)

An endless need for games

ιστορίες για μια αεροσυνοδό
που περιμένει καρτερικά το λεωφορείο για το αεροδρόμιο
που έχει ένα μικρό παιδί στο σπίτι και το προσέχει η μητέρα της
που ανυπομονεί να τελειώσει κι αυτό το υπερατλαντικό για να γυρίσει και να αγκαλιάσει το γιο της σφιχτά
κάθε φορά και πιο σφιχτά

παραμυθάς που δεν έχει πια κοινό να λέει τις ιστορίες του
ούτε εκείνες πριν τον ύπνο
ούτε εκείνες που κάνουν ενδιαφέροντα τον ξύπνιο

ακροατής που βαρέθηκε τον ομιλητή
εκείνον που μιλάει για ανθρώπους
κι εκείνον που μιλάει για ιδέες

η αγαπημένη μου ιστορία ήταν εκείνη με τις δύο κοπέλες που περπατούσαν στις απέναντι όχθες ενός ποταμού
κι όταν συναντήθηκαν στα μισά μιας γέφυρας
ακούμπησαν τις παλάμες τους σαν να αγγίζουν διαχωριστικό γυαλί και χάθηκαν

ένα κάπα κι ένα πι

εδώ κι εκεί
κι η έλξη ίδια

//

πριν λασπωθούν κι άλλα λόγια στο στόμα σου
θα σε φιμώσω
πριν προλάβεις να βιάσεις κι άλλες ψυχές στο σώμα σου
θα σε σκοτώσω

σημάδι θα χαράξω βαθύ
κόκκινο προειδοποιητικό τρίγωνο
ανάποδα τοποθετημένο να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία σου

στη ζωή αυτή δε χωράνε άνθρωποι σαν εσένα
γιατί είναι μικρή και της αξίζει ειλικρίνεια
αυθεντική κι όχι φυγόπονη

σε όσα κρεβάτια έχεις κοιμηθεί, είναι βρώμικα
και καμιά σκόνη, κανένα πλυντήριο
δε μπορεί να καθαρίσει τα στίγματά σου
στις φλόγες τα καίνε εκείνοι που έκαψες με τη φωτιά σου

όποια χρώματα κι αν φορέσεις
πάντα τα μέσα σου θα είναι άχρωμα
όπως οι λέξεις που αρθρώνεις χωρίς να έχεις νιώσει και σε προδίδουν στη σύγκριση

//

εύχομαι ποτέ κανείς να μη ξαναμπερδευτεί πως ήσουν εσύ
το lucky strike του

Μόλις σκότωσες.

έχω ανάγκη να πλαντάξω απ' το κλάμα
να ξεσπάσω σε λιγμούς
να νιώσω το είναι μου να τρέμει

μπροστά στα πόδια σου να γονατίσω
ιερά
μπας κι εξιλεωθώ από τις αμαρτίες των άλλων

να κλείνω τα μάτια μου για να μη βλέπω τις αντιδράσεις σου
κι ύστερα όταν τα ανοίγω
να καθρεφτίζεται πάνω σου το πράσινο και το κόκκινο μου

δε ξέρεις τι σημαίνει προδοσία
αν δε δεις αυτό που άκουσα και μάτωσαν τ' αυτιά μου
αν δεν αποζητήσεις μες στη μέθη χαστούκια σε αρρωστιάρικα πρόσωπα κι εφιάλτες σε αρρωστημένα μυαλά

εσένα που δε μου έφταιξες σε τίποτα
θέλω να ερωτευτώ
μήπως νιώσω στο ελάχιστο
να πλημμυρίζει την καρδιά ρόδινο νερό
και να μυρίζει ο κόσμος γιασεμιά

Accidental, γαμημένα babies.

Στη μητρική μου γλώσσα
σου μιλώ όμορφα, χρωματιστά λόγια
και αποκρίνεσαι πιο ουδέτερα κι από το θάνατο

Στη μητρική γλώσσα άλλων
θα προσπαθούσα να μιλάω για μια ζωή
ωστόσο υστερώ σε προφορά

Και γενικά υστερώ

//

Χώριζα τα πάντα βάση τις αισθητήριες αντιδράσεις μου σε αυτά

Για καιρό δεν είχα κάτι να χωρίσω
και ατρόφησαν οι αισθήσεις μου όλες.

//

"Μύρα" λέει η Μάρια,
θεωρώντας ότι μπορεί να ξαναβρεί τους δεκαπέντε χρονών εαυτούς μας.

Τους γερασμένους, τους χαμένους, τους άτυχους.

Fucker than fuck.

Πράσινο
όπως το χρώμα που αγαπάς και μισώ
όπως τη χολή που μπερδεύτηκε και ρέει στις φλέβες μου
όπως τη φάτσα μου όταν βλέπω σφραγίδες στρογγυλές και την Αρρίωνος.

Τίποτα δεν έμεινε να φράζει τους δακρυικούς μου πόρους
και οι πλησιέστεροι σε εμένα άνθρωποι κάθε άλλο παρά σου μοιάζουν

Μένω μπροστά σε ένα λευκό τοίχο
που έβαψα μόνη μου πρόσφατα
κλείνω τα μάτια μου για έξι δευτερόλεπτα
κι ύστερα καταβάλοντας τη μέγιστη προσπάθεια τα ανοίγω
προβάλω την εικόνα σου απέναντι μου
δε σ' αγγίζω αλλά σου μιλώ
για ώρες
μου ζητάς συγγνώμη που δεν είσαι ακριβώς εκεί αλλιώς θα με αγκάλιαζες και θα έλεγες πως όλα θα περάσουν
οι προθεσμίες,  οι διορίες, οι άσκοποι εικοστοί τρίτοι Μάηδες και τα ακριβοπληρωμένα τεστ σε υπολογιστές.
Θα έλεγες όλα τα σωστά πράγματα που μόνο εσύ προφέρεις σωστά
θα σταματούσαν τα δάκρυα.

Το ολόγραμμα σου όμως προβάλλεται με διακοπές
και στο πρώτο ανοιγόκλειμα των βλεφάρων μου εξαφανίζεσαι

Έτσι οι Παρασκευές γίνονται βάσανο και κατεβαίνουν γαργαριστά σαν παγωμένο, ξηρό λευκό
μεθυσμένες με περιγελούν
και μεθυσμένη τις βρίζω
για τα δεινά που μου προσφέρουν απλόχερα

The Lumineers - Ophelia

κάρβουνα
αναμμένα, κόκκινα
ζέστη στο δωμάτιο και Χριστούγεννα
ύστερα μαύρα, σβηστά
άσχημη μυρωδιά και στάχτη
στα μάτια

κρίση -πες μου πάλι πώς να κρίνω σωστά

πίσω θέλω τα δικά
πριν γίνουν μαύρα τα κόκκινα
συναισθήματα

κτήση -πες μου πάλι αν ηχούν καλά τα τρία εκείνα γράμματα μετά τα ονόματά μας

έκανα τα χέρια μου πανιά
για να σε πάρω αγκαλιά
και να γλιτώσω το κορμί σου απ' το κρύο

πριν ξημερώσει δεκαεπτά
φίλησα τα χείλη τα δικά σου δυνατά
μήπως και νιώσεις αμυδρά
τα άρρυθμα μπιτ της καρδιάς μου

χαμένος χρόνος κι ο δρόμος πατημένος τόσο
που αδύνατον να βρω τα σημάδια
των βημάτων σου

κι ίσως αν έμενες να σε έκανα κομμάτια
για να χωρέσεις αβίαστα
στις μνημιακές αποσκευές μου

Χαρακιά και μέρα.

Ήχοι από κομμάτια αγνώστου υλικού που σπάνε.
Μάρμαρα και πλακάκια που ραγίζουν.
Δέρματα τρυφερά ανθρώπων που πληγώνονται.

Πάντα άγνωστη η αιτία
και πάντα δυσβάσταχτη η συνέπεια.

Κρύβω τη μούρη στις παλάμες μου και κλαίω
για τα παιδικά χρόνια που έχασα, τα εφηβικά που έκλεψα και τα ενήλικα που θα σκοτώσω.

Πίσω απ' τον τοίχο, έχει ήλιο, ουρανό και άνοιξη.
Στη μεριά που ζω, έχει μούχλα, κρύο και χειμώνα ατελείωτο.

Συρραφή ανθρώπων.

Μέτρησα τα βήματα
από το σπίτι Α στο σπίτι Δ,
παρακάμπτοντας τα ανύπαρκτα Β και Γ,
ελπίζοντας να βρεθούν στο δρόμο μου αργότερα.

Βγήκαν 77
και δε μπόρεσα στους αριθμούς να μη δω την καλοτυχία μας.

//

κράτησα τα μάτια σου ανοιχτά
να γίνουν φύλλα μαύρα διαλεχτά
κράτησα τα χέρια σου ζεστά
να γίνουν δρόμοι κι οδοφράγματα
φραγμών
φραγμών μόνο και πονεμένων νεύρων
πώς να σου πω
ότι όλα είναι κόκκινα και στάζουν μάτια
όταν νομίζεις ότι κόκκινη είναι η χαρά
πώς να σου πω
για τους φραγμούς και τους στριγγούς πονοκεφάλους

//

Αν ήμουν εκείνη, θα ήμουν όμορφη
κι αν ήταν εγώ, θα αυτοκτονούσε.

Το πρώτο πράγμα που περνά στη λήθη είναι η αφή.

Ένας μήνας και δε θυμάσαι πια
την αίσθηση εκείνης της ελιάς στην πλάτη.
Ούτε μία μικρότερη, ανάγλυφη στον αριστερό λαγόνιο βόθρο
ή υπογάστριο ίσως.
Στην ίδια κατακόρυφο, στο 4ο μεσοπλεύριο πιθανώς,
μια άλλη ελαφρώς πιο ιδιαίτερη.

Ξεχνάς τις καμπύλες,
τις κυρτές και τις κοίλες.
Την πίεση των χειλιών σας καθώς εφάπτονταν.

Κυρίως, δε μπορείς να ανακαλέσεις επαρκώς την υφή του δέρματος
που ακουμπούσες φιλήδονα.

Ευτυχώς, ακόμα ξυπνάς και καταφέρνεις
να σβήνεις τα μάτια τους και να κοιτάς τα καστανά εκείνα που θα ήθελες
κι οι φωνές τους δεν έχουν σημασία γιατί στ' αυτιά σου ηχεί μία.
Τα μαλλιά τους, τα χαμογέλα τους, τα αγνοείς.
Έμαθες πια ότι είναι κούκλες ικανές
με τη δική σου πινελιά να γίνουν ό,τι θες
χωρίς όμως να μπορείς να τις κρατάς.

Σήμερα, τρόμαξες πρώτη φορά
γιατί περνά στη λήθη η αφή και η υφή.
Κι αρνείσαι να ακουμπάς ακόμα και το σώμα σου
μη μπερδευτείς και καταχωρήσεις λάθος αναμνήσεις στην μακρόχρονη μνήμη.
Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι
και τίποτα δε ξεπερνάς.

Σταματά να φοβάσαι.
Όλα πέρασαν.

Η ζωή μας μαζί.

Μπήκες σπίτι μου μια Τρίτη πρωί για να ξεκινήσει η ζωή μου σωστά.
Η ζωή μου με τη Ζωή μου.
Με γερά θεμέλια έκτισες μια φιλία που κουράστηκε με τον εαυτό της και τον αναβάθμισε
στην πιο μεγαλειώδη αγάπη!

Κι έτσι εγώ κι εσύ βρεθήκαμε να κυλιόμαστε σε κρεβάτια,
να περπατάμε χέρι-χέρι, να κοιταζόμαστε για ώρες,
να πλένουμε τα δόντια μας μαζί και να κάνουμε μπάνιο στην ίδια ντουζιέρα
ώστε όταν τελειώνει το ζεστό νερό να αγκαλιαζόμαστε για να κρατηθούμε ζεστές.

Στον ύπνο, μεταμορφωνόμασταν σε ανθρώπινα κουτάλια
και εφαπτόμασταν τόσο υπέροχα που δεν ήθελε πολύ να καταλάβουμε
πώς είμαστε δύο συμπληρωματικά μισά
που επιτέλους βρήκαν το ένα το άλλο και θα μπορούσαν πια να είναι ευτυχισμένα·
για πάντα!

Όμως, μεσολάβησαν τσακωμοί, χωρισμοί, αποστάσεις, αρνήσεις,
χιλιομετανιωμένα ξένα φιλιά και άλλα που μεθυσμένα προσπαθήθηκαν αλλά ευτυχώς τελικά δε δόθηκαν.
Κι έτσι, δεν καταφέραμε να συμμαζέψουμε το χάος αρκετά καλά
κι αυτό μας κάλυψε.

Μα στο λέω και το εννοώ·
Τίποτα δεν τελείωσε μεταξύ μας αφού δεν γίνεται ποτέ να τελειώσει το άπειρο.
Τόση ακριβώς είναι η αγάπη μου για σένα.
Κι αν ποτέ το  αμφισβητήσεις και ξεκινήσεις να μετράς,
θα χαθείς
και ζαλισμένη απ’ τους αριθμούς, θα βρεθείς στην αγκαλιά μου.

Τότε θα αρχίσει η παγωμένη καρδιά μου να χτυπά ξανά.
Γιατί αποκολλήθηκε από τη δική σου άδοξα κι αρνήθηκε πεισματικά να τροφοδοτεί το σάπιο μου κορμί
αν δεν ήταν να τ’ αγγίζεις τα βράδια εσύ.

I'll come around

Αν ποτέ,

θα επιστρέψω.

Πες μου στα αγγλικά

έλα ξανά

και θα έρθω

τρέχοντας!

Όπου κι αν είσαι,

όποιοι κι αν σου κρατούν συντροφιά

εφήμερα,

όσος καιρός κι αν περάσει,

ό,τι κι αν έχει συμβεί.

Θα γυρίσω

σε εμάς

με ένα κοφίνι φιλιά

και αγάπη

περίσσια

κι έρωτα

αναζωπηρωμένο.

ΖØ

δύο δαχτυλίδια

δύο τσιγάρα

δύο λέξεις

δύο ονόματα

δύο μι

δύο σπίτια

δύο μπαλκόνια

δύο ποδήλατα

δύο ζευγάρια γυαλιά

δύο καφετιέρες

δύο (εκατομμύρια) κούπες

δύο μήνες

δύο χώρες

δύο blog

δύο άνθρωποι

δυνητικά σε έναν.

f | ck

Είχα καιρό να αισθανθώ

αυτήν την αδράνεια.

Αυτήν την παθητική αδρανοποίηση του σώματός μου εν όψει της φυγής σου.

Κάτω από το πάπλωμα

ξανά,

σαν παιδί που το μάλωσαν και κρύβεται.

Κλειστά παντζούρια,

κλειδωμένες πόρτες,

απενεργοποιημένα κινητά.

Να εξηγώ στο πιο όμορφο αρκούδι του κόσμου πως δεν το αγαπάς

αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ κι αυτός δεν είμαστε άξιοι καμίας αγάπης.

Και να κλαίει.

Ακολούθησε ύπνος και, παραδόξως, όνειρα

και, προφανώς, εσύ.

Ένα κάθετο κόσμο ονειρεύτηκα όπου οι τσακωμοί

ρεαλιστικοί σαν τους δικούς μας, χωρίς συμφωνίες.

τερματίζονται με φιλιά

και σαββατιάτικες μπύρες με ένα μάτσο μισητούς (για μένα) ανθρώπους.

Και τσιγάρα ίσως,

που έχεις αγοράσει εσύ και καπνίζω εγώ

μήπως σου γλιτώσω έναν καρκίνο.

Ύστερα, γυρνάμε σπίτι μαζί

και φοράς τα δαχτυλίδια που ξέχασες στο κομοδίνο.

Όμως δε γύρισες

κι εγώ δε θα σου υπενθυμίσω τίποτα σχετικό.

Γιατί τα παρελθοντικά "ήθελα" σου έρχονται σε μετωπική σύγκρουση

με τα παροντικά μου "θέλω".

ιρέμπ

Εσύ δεν ήσουν ποτέ αδιέξοδο.
Εξ' αρχής,
έμοιαζες με δρόμο στρωμένο για να περπατηθεί
Πολύ.

Στενός·
ίσα-ίσα να χωράει ένας
κι ήμουν εγώ.

Χωρίς διακλαδώσεις,
χωρίς σταυροδρόμια.
Απλός.
Γλυκός, καθοδηγητικός, ευχάριστος
μονόδρομος.

Έβλεπα φύση
για να χαίρομαι
κι έβρισκα καταφύγια
για να ξαποσταίνω.

Μύριζα λουλούδια
κι άκουγα
όλων των ειδών τα ζωντανά.

Τους μιλούσα καμιά φορά
από περιέργεια
μήπως μου πουν
πού καταλήγεις.
Χαμογελούσαν όλα
κι αποκρίνονταν
"κάπου ήσυχα και όμορφα".

Ακουμπούσα και γευόμουν
τους καρπούς σου.
Τους τρυφερούς, τους ώριμους.

Έπιασα πρώτη φορά βαμβάκι
Ήταν τόσο απαλό και εύθραυστο
όσο το δέρμα σου.

Κολύμπησα γυμνή
στα νερά σου.
Να δροσιστώ
μες στο κατακαλόκαιρο.

Περπάτησα πολύ.
Ακόμα περπατώ.
Κι όσο δε σ' ανταμώνω
τόσο σε ερωτεύομαι.

Μ(α)Ζ(ί)

Δευτέρες βράδια
που αλλάζει η μέρα
Τρίτες ξημερώματα
που έχουμε κλινική

Τρέξιμο σε δύο οδούς
και κλειστή αριστερή στροφή.

Χοροπηδητά!
Χαμόγελα!

Αντίθετα από κάθε άλλη φορά
που έφευγα από το σπίτι σου
κι έλεγα "μη".

16 προς 17
ημερολογιακά
20 προς 21 προς 22
ηλικιακά
πράσινα προς καστανά
χρωματικά
αγάπη προς έρωτα προς αγάπη
συναισθηματικά

Έλα να με φιλήσεις
να δημιουργήσουμε μαζί
την πιο εκκωφαντική σιωπή.

Posts in English.

And you were wondering

today

that's Sunday

where my heart possibly is.

Out of my chest;

I'll give you that.

Confident as you are,

you call me

to announce another call.

Confident as you are,

and little as you know me,

talkative you believed I'd be.

Still I shut my mouth

because the words will come out wrong

and you will angry be

with me.

Once I would happily give away my life

for you.

Now I have my living desires prioritised.

Once you looked like the rest of my life.

Now you resemble the end of it.