{ όποζιτς }

πάνω κάτω
σε μπεζ και άσπρα λερωμένα μπαλκόνια
περπατάει και ονειρεύεται
τι;
εκείνο που δε θα συμβεί

μάλλον είναι που είδες το σπασμένο κόσμο
τα σημάδια
τα μισοτελειωμένα πάντα
την ανεργία
την ανεκπαίδευση
την ημιμάθεια
τη λαιμαργία
την πολυλογία
την παχυσαρκία
τη γρουσουζιά
τα υστερικά γέλια
το ψέμα
την αργοπορία
τις τρίχες
τη βρωμιά

το χαμό πριν το σούρουπο

δύο παιδιά
ένα σπασμένο, απελπισμένο, απεγνωσμένο, ορκισμένο να βρει αγάπη
ένα αρτιμελές, ατάραχο, ανέμελο, φοβισμένο να μην πνιγεί πάλι σε αυτήν 

γιορτογενέθλια με μία μέρα διαφορά

Γιορτάζει εκείνη που αγαπώ

πιο πολύ στον κόσμο

σήμερα 

κλείνει τα 49

και ευχόμαστε όλοι μαζί

να φτάσει τα 109 με υγεία.

Και γιορτάζει εκείνη

που νόμιζα ότι όριζε το είναι μου 

χθες 

δεν της έστειλα χρόνια πολλά

γιατί ξέρει

λογικά

ότι ξβόαν χι

και ότι την είδα στο όνειρό μου.

Έστειλε μήνυμα εκείνη σε εκείνη όμως, οπότε χαμόγελα :)

Χρόνια πολλά και στις δυο! 

Σας αγαπώ όσο τίποτα, κι αν μη σας βλέπω τελευταία.

διαμέρισμα δευτέρου ορόφου

εκείνη δουλεύει το υλικό για το βίντεο
ο νικητής του διαγωνισμού κερδίζει δύο χιλιάδες ευρώ
μουντζουρώνει χαρτιά όλη μέρα χωρίς να μπορεί να αποφασίσει τι θα κρατήσει
έχει να φορέσει σουτιέν περίπου μια βδομάδα και νιώθω παράξενα ελεύθερη
θέλει να πάει Γρανάδα να δει την κοπέλα της το καλοκαίρι
και να πιει πολύ
τόσο που να ξεπλύνει αυτό το απαίσιο γκρι της καραντίνας από μέσα της

εκείνος φυτεύει μανιωδώς τον κήπο του
στα κενά του working from home
με τσουγκράνες και γαλότσες και όλα τα απαραίτητα κηπευτικά
χωρίς μπλούζα και πιο άσπρος από ποτέ
προχθές έπεισε όλους τους συγκατοίκους του να κάνουν μπάρμπεκιου στον κήπο
και μιλούσε ατελείωτα για τα φυτά του
για τα σχέδια του
με ένα πλατύ χαμόγελο
και εκατέρωθεν κόκκινα ντροπαλά μάγουλα

μεταξύ εκείνης κι εκείνου
θα διαλέξω την κεραμιδόγατα
ή την πονηρή αλεπού που βλέπω μόνο νωρίς το πρωί πριν εξαφανιστεί για ώρες ατελείωτες

δείπνο ονείρου

αναβόσβησες τα φώτα

όπως τότε

όπως πάντα

πέρασα από κάτω κι ήταν 4μμ

μόλις ξύπνησες

εγώ περπατούσα με εκείνη που χαμογελά πλατιά 

ύστερα κάπως ξαφνικά

βρεθήκαμε στο προαύλιο ενός λυκείου ίσως

ή ρωμαϊκού κολοσσαίου

ήμασταν πολλοί 

κι ήταν αποπνικτικά 

ήθελα να πάρω φόρα

να βρεθώ κάτω

το αίμα μου να γίνει ένα με τις πέτρες και το χώμα

πιο αργά το ίδιο βράδυ

μάζεψες 

ή μάλλον μάζεψε εκείνη που αποκαλείς λόβερ

δεκάδες κόσμο σπίτι σου

σπίτι σας πια

μαζί και τους φίλους μου

μου πήρες τη Μάρια και την Εβίτα

η Μαριάνθη με προσπέρασε χωρίς να μου πει ούτε γεια

ακόμα και η Τάμζιν ήταν εκεί, που τώρα μιλάει σε εσένα αλλά όχι σε εμένα πια

λογικό 

η Ελένη με κοίταξε φευγαλέα και ανέβηκε τα σκαλιά

ήρθα σπίτι και έμεινα εδώ

να ψήνομαι στον πυρετό

να ξυπνώ χαράματα μούσκεμα

να κολυμπώ σε λίμνες ιδρώτα και αγανάκτησης

να παρακαλώ το θεό να πεθάνω

κι έπειτα μανιακά να αλλάζω γνώμη και να παρακαλώ για ζωή

ξέρεις πάντα ήθελα εκείνο το χακί σου αμάνικο 

ή να είμαστε λ ό β ε ρ ς

όταν αμφιβάλεις αν ο εαυτός σου ήταν πάντα δικός σου ή... εκείνης

κατέβηκα το δρόμο
ξέχασα
αν περπατούσα χοροπηδηχτά εξ' αρχής
ή...

μια κονκάρδα στο πέτο
μια κονκάρδα στην τσάντα
δικό μου χούι από ανέκαθεν
ή...

φόρεσα χρωματιστές κάλτσες
άρχισα να κοιτάω επίμονα τα πόδια μου
ήταν από πριν εκεί
ή...

έφτιαξα μαύρο γαλλικό
χωρίς να πιω γουλιά
για ώρες κοιτούσα την κούπα
έπινα πάντα έτσι τον καφέ
ή...

είδα μια ταινία
ύστερα δυο
κι αναρωτήθηκα αν στην τρίτη καίγομαι
ή...

πού χωρίζει το εγώ του ενός από του άλλου;
ποιο είναι δικό και ποιο αλλουνού;
τι αληθινό και τι ψεύτικο;
και το όνομά μου θα αλλαχθεί αφού κανένας δεν το λέει όπως εσύ;