φρι-

Δεν πίστεψα ποτέ ότι όλα τα πράγματα παίρνουν τέλος
κι ήρθε ο καιρός για να με διαψεύσει.
Ήρθες εσύ με δάκρυα στα χέρια.
Μου τα 'δωσες χωρίς να είναι δικά σου,
χωρίς να ξέρεις.
Εγώ είχα στερέψει, βλέπεις, και με λυπήθηκες.
Αμφισβήτησες τα όσα έχω νιώσει.
Όμως γιατί;
Σε έπεισα εγώ ποτέ για εκείνα που δεν ένιωσες;
Ποτέ.
Κι ίσως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που σου κρύφτηκα
και σ' άφησα να ψάχνεις νόημα εκεί που δεν υπάρχει,
μα ήσουν ήλιος λαμπερός
κι εγώ φοβόμουνα το φως από παιδί.

Καλή αρχή σου, ήλιε μου.
Αν κάποτε με αναζητήσεις , θα 'μαι κρυμένη στο σκοτάδι.

love back.

Ναι, σ' αγαπώ όπως πρώτα -αν ρωτάς.
Κι αν πάλι όχι, σε μένα την ίδια 'ξομολογούμαι
πως τρεις φορές θα σ' αρνηθώ προτού γυρίσω.


Μα μη σε νοιάζει
στο πείσμα άλλος δε μου μοιάζει
καλύτερη θα βρεις
αν καταφέρεις.

Μοιράσου τη ζωή σου
κι εγώ μαζί σου
θα γελώ κρυφά
σε μια γωνιά από χαρά.

Που γελούν πάλι τα μάτια σου και βγάζουν σπίθες
αυτές που δίπλα μου ποτέ δεν είχες.

Γιατί σπινθοβολούν οι ερωτευμένοι
κι εμείς τσαλακωμένοι
χρόνια παλεύαμε ν' αγκαλιαστούμε στα σκοτάδια
μα ποια ζευγάρια χέρια αντέχουνε σε τέτοια θυμωμένα χάδια;
Σίγουρα όχι τα δικά μας.

Προχώρα εσύ
κι αν κατορθώσω
θα σ' ανταμώσω πάλι στην αρχή.

Αφού είμαστε ίδιες :)

Γι αυτό θα υπάρχει πάντα "εμείς"
γιατί το "εγώ κι εσύ" δεν έχει νόημα με μένα και με σένα.

Θα λούζεις τα μαλλιά σου στη μπανιέρα κι εγώ στο νιπτήρα
κι ας έχω περισσότερα
κι ας είναι μακρύτερα κι η μοιρασιά άδικη
αδερφή μου·
που καταβάθος η ψυχή μου είσαι.
Όμορφη κι έξυπνη και πιο δική μου απ' όλους.
Θα τρώμε μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα
-δική σου-
και τυρί απ' τη γιαγιά σου,
κλασσικά.

Θα χαμογελάμε παρέα
γιατί είμαστε έτσι και μαλώνουμε χωρίς λόγο·
χαζές·
γιατί αν αποχωριστούμε ποτέ η μια την άλλη,
θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι·
ξένοι,
διαφορετικοί
άλλοι άνθρωποι κι όχι εμείς.
Θα ακυρωθεί η συνύπαρξη δυο πράσινων ματιών
-μάλλον τεμπέλικων-
με δύο φωτεινά γαλάζια.
Tu as les yeux bleu, ma cherie.
6 γράμματα, mon amie.

Στα 40 θα είσαι παντρεμένη με παιδιά κι εγώ μάλλον θα ζω ένα μεγάλο έρωτα.
Μα τι μας μέλλει;
Εγώ θα σ' αγαπώ γιατί μοιάζεις με ήλιο που συνέχεια ανατέλλει
για να φωτίσει τις μέρες μου.


Πώς μοιάζουμε εγώ κι εσύ                             Ποτέ δεν το 'χα φανταστεί
η κάθε μια επιθυμεί                                        εσύ 'σαι εγώ κι εγώ εσύ
το όνειρο να βγει αληθινό                               τι φοβερό σα δυο σταλιές νερό
ναι μοιάζουμε εμείς οι δυο.                             πώς μοιάζουμε εμείς οι δυο..

φλιπ άουτ

Λένε πως το αίμα νερό δε γίνεται.
Πώς λοιπόν η αγάπη να γίνει μίσος και φυγή κι απάθεια,
ή κι όλα μαζί στην ανάγκη;
Πώς η αγάπη μου να γίνει
οργή κι αδιαφορία και σιωπή;

Εγώ που πάντοτε φωνάζω τ' όνομά σου μεθυσμένη·
που τρέχω σπίτι σου τις νύχτες να σε βρω·
εγώ που λογική πια δε μου απομένει,
πώς να χαθώ που σου φωνάζω σ'αγαπώ;

Μα πάλι,
με μια ζάλη κι έναν πόνο επίκτητο
δε θα σε φέρω πίσω.
Ούτε οι πληγές μου θα χαράξουνε το αύριο λαμπρό.
Εμείς που θέλαμε ταξίδια σ' άλλα μέρη
και φανταζόμασταν το μέλλον μακρινό.

Τώρα λυγίζω κι αποδέχομαι την ήττα.
Μπρος στους καθρέπτες γονατίζω από θυμό·
που παρατάω τη ζωή μου σε αυτό,
το πιο πικρό, το πιο μικρό μου μεσημέρι
χωρίς εσένα δεν αξίζει να το ζω..

Λίνδος

Τι νιώθω ρωτάς˙
μάθε λοιπόν.

Νιώθω αγάπη για σένα.
Νιώθω να πλημμυρίζω από χρώματα,
να μοιάζει η καρδιά μου με ανοιξιάτικο ουρανό.
Νιώθω κάτι που κάνει το στομάχι να δένει κόμπο˙
το σύνδρομο της ερωτευμένης πεταλούδας.
Νιώθω αυτό που θες να γράψεις για τον άλλο ένα ολόκληρο βιβλίο,
ή και δυο˙
αλλά μάλλον δε θα τα καταφέρεις ποτέ.

Νιώθω κι άλλα πολλά,
όμως πού να βρω αρκετό χαρτί να στα γράψω
και ποιο μολύβι θα αντέξει στα πυρωμένα μου δάκτυλα;

Νιώθω ωραία με σένα..
εδώ και καιρό.. 

Quotes

Είν' άδικο να σ' αγαπώ και να μη σ' έχω
Να ζούμε αιώνιους χειμώνες και στιγμιαία καλοκαίρια είναι άδικο.
Είν' άδικο να σ' αγαπώ κα να μη σ' έχω.

 Μιλούν εκείνοι κι εγώ ακούω τη φωνή σου

μα είναι άδικο να βγαίνει από άδεια στόματα

από ανθρώπους άσχημους είναι άδικο.

 Ξυπνώ και ένα κίτρινο φως εισβάλλει στο δωμάτιο

μα είναι άδικο να φωτίζει δυνατά

να λάμπει περισσότερο από σένα είναι άδικο.

 Αφουγκράζομαι τα κύματα και σε νιώθω άγαρμπα να σκας σε κάποια παραλία μακριά

μα είναι άδικο να σε αγγίζει η θάλασσα

να σ' ακουμπάνε τα νερά είναι άδικο.

 Κάνω να σηκωθώ να 'ρθω και βλέπω πρόσωπα ομορφότερο από ετούτο

μα είναι κρίμα να φοβάμαι τρίτων τις σκιές

να τρέμω τους περαστικούς είν' αμαρτία, δε νομίζεις;

Είν' άδικο να σ' αγαπώ και να μη σ' έχω.
Να σ' αγαπώ κι άλλοι να σ' έχουν είναι άδικο.

Κυρία κυρία

Εγώ είδα φως.
Κι ήταν ο ήλιος.
Ένας καινούριος.
Όχι ο δικός μου.
Και τον μίσησα.
Κι ύστερα με μίσησε η μέρα.

:( ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ....

Δε σε πειράζει που υποσχέσεις δε ξέρω να κρατώ,
ούτε σε νοιάζει που θυμώνω
γιατί το κάνεις κι εσύ αρά και πού.

Κανείς δε θ' αγαπήσει κανέναν.
Να η υπόσχεση.
Μα ποιος την κράτησε;
Κανείς (μας).

Μια εκδρομή ήταν
και νομίζαμε πως θα μέναμε στην επιφάνεια.
Αφού για βάθος και ουσία δε μιλήσαμε,
λέξεις που ακύρωναν το τώρα
και έκτιζαν μεγάλα αύριο,
πώς καταφέραμε να έρθουμε κοντά;
και πότε;

Μαζί μας,
περνούσαν οι εποχές
'πέφταν τα πρωτοβρόχια
και μύριζαν τα γιασεμιά.
Μεγάλωναν παιδιά
και άλλαζαν σε άνδρες.
Ξανθαίναν τα μαλλιά απ' το ήλιο
και έτσουζαν τα μάτια απ' την αλμύρα τα καλοκαίρια
που καίγονταν η πλάτη και τα πόδια μας
και ξεφλουδίζαμε.

Τα βράδια μου κρατούσες το χέρι
γιατί το σπίτι μας ήταν κρυμμένο στα στενά,
κι εσύ είχες από καιρό μαλώσει με το σκοτάδι
και φοβόσουν το σκούρο μπλε ουρανό
που διαδεχόταν τον όμορφο γαλάζιο πρωινό,
που μέσα του μάθαμε να κοιτάζουμε τον ορίζοντα
και να φανταζόμαστε μέρη πέρα απ' αυτόν.
Μέσα σ' αυτό μάθαμε να κοιτάμε
και να βλέπουμε όχι μονάχα ύλη,
μα ψυχή.
Και η δική σου είναι όμορφη και άσπρη.


Έτσι δε με νοιάζει που δεν κράτησα εκείνη την υπόσχεση.
Ήταν για δειλούς κι εγώ τολμώ.

Μήτε τα πουλιά, που αντί για καρδιά και αρτηρίες με αίμα,
έχουνε γρανάζια και λάδι μηχανών, φοβάμαι.
Απογειώνονται και στο κεφάλι τους
υπάρχει πιλότος κι όχι μυαλό.
Ένα από δαύτα θα με φέρνει κοντά
τώρα που τα λόγια γίνονται κόμποι στο λαρύγγι μου
και δραπετεύουν ως λυγμοί,
ως κλάματα.


Τι κι αν το σπίτι μας δεν έχει ράφια;
Φτάνει που είναι μεγάλο και χωράει εμένα, εσένα και τον ουρανό.

I'd do anything I could do just to be with you

δανεικά θα 'παιρνα του ονείρου τα χείλη
να έρθω να σου πω στ' αυτί
το αύριο πως δε θα 'ρθει
κι έτσι γλυκά να σε κοιμίσω στο σήμερα
μονάχη γνωρίζω ότι αδύνατο σου είναι να προφέρεις
τ' αληθινό
αφού έχεις μια και καλή διαγράψει το παρόν
για να κοιτάς καλύτερα το μέλλον
αγύριστο κεφάλι που θέτεις όρους στη ζωή
για να ξέρεις τι θα ζήσεις και πώς
το πότε είναι προδιαγεγραμμένο κάποτε
γιατί σ' αρέσει να ατενίζεις
κι ας γνωρίζεις πως δε θα αγγίξεις
αρκείσαι να φαντάζεσαι
αφού είσαι ερωτευμένη με τα όνειρα και τις εικόνες
και δε σε νοιάζει η γη
ετούτη εδώ που πάνω της πατώ
όπως όλοι μας
εσύ έχεις μάθει να πετάς κι οι σκέψεις σου είναι σύννεφα
άσπρα
σαν τα μαλλιά μου τα γεροντικά
που χρώμα δε θα πέσει ποτέ επάνω τους
έτσι φιλώ τα δικά σου τα κατάξανθα
από χαρά
που αντί του Μορφέα την αγκαλιά
διάλεξες τη δικιά μου

There's this girl, this girl that I know
She puts the beauty in the beautiful

τι να τα κάνω τ' αστέρια αν ήλιο δεν έχω για να δω το πρωί αφότου σβήσουν;

ΛΙΛΛΙ

φύγε
μπας και αράξουνε τα πλοία στο λιμάνι
και πάψουνε οι ναύτες να φοβούνται το τραγούδι της στεριάς
που βγαίνει απ' τα χείλη σου τ' απομεσήμερο και ξελογιάζει

έλα
μπας και φωτίσει ο ουρανός
κι ανθίσουνε οι μέρες που 'ρχονται με περίσσιο πάθος
για να σε δουν μονάχα κι ας βασιλέψουν ύστερα

μείνε
μπας και στερέψουνε τα μάτια μου
και κουραστούνε οι λυγμοί από μέσα μου να βγαίνουν
σα λυσσασμένοι ισοβίτες
που η απόδραση για αυτούς σημαίνει λύτρωση

πιάσε το χέρι μου
και αν δεν τρέμει ούτε ιδρώνει από το άγχος
να ξέρεις πως κουράστηκα

Cheese Lover's

Πού πάνε τ' αστέρια όταν λείπεις, μου λες;
Φεύγεις και πίσω σου αφήνεις έναν ουρανό γυμνό.
Γιατί;
Και τι συμβαίνει με τα μάτια μου άμα δε σε βλέπω;
Λες κι από μόνα τους ζητάνε πλέον να θολώσουν,
αλλάζουν,
ποτάμια γίνονται και το δάκρυ μου τρεχούμενο νερό που κουβαλά ιστορία.
Ύστερα είναι ο ουρανός.
Γιατί να ξεθωριάζει;
Πήρες μαζί σου το γαλάζιο φαίνεται και χρώμα δεν του άφησες τη μέρα για να ντύσει ευπρεπώς.
Μα όσο αλλάζει ο κόσμος, τόσο αλλάζω κι εγώ.
Και τώρα πια, ψέματα δε μπορώ να πω
και ας το θέλω.
Οπότε με ρωτούν πόσους ανθρώπους συμπαθώ
κι εγώ με πόνο απαντώ μονάχα έναν..

Αναθέμα στα όνειρα και στις προσδοκίες,
στις λέξεις που σε φέρνουνε κοντά
και σ' εκείνες που σε σβήνουν από το χάρτη της υπάρξεως.
Κατάρα στις αλήθειες και στις αποκαλύψεις,
στις μεγάλες αγάπες που σε γεμίζουνε κενό
κι ένα σε κάνουν με το τίποτα.
Ανάθεμα σε μένα την ίδια
που έμαθα με ιδέες να μιλώ και τώρα χάνομαι
στις παρυφές του πάντοτε
και άθελα μου αγγίζω το ποτέ.

Χαμογελώ στον ξένο απέναντι,
μα ξέρω και ξέρει
ότι πάντα θα είμαι μία γαμημένη ψεύτρα
που απλά δείχνει τα δόντια της για να πλησιάσει.

Μισώ το άσπρο γιατί αντιπροσωπεύει το φως
κι εμένα,
μα εγώ έχω δεθεί με το σκοτάδι.
Κι έτσι οι μπλούζες μου θα 'ναι αιώνια
λεύκες απ' έξω και μαύρες από μέσα
όπως το αύριο
και τα λάθη που γίνονται για το καλό μας.

You And Me And All Of The People

Μη θέλει ο καιρός να εμποδίσει την απόβαση
στη γη που ονειρευόσουνα να πάμε
κι αρνείται να φυσήξει ο αέρας ευνοϊκά
μας κυνηγά η φουρτούνα
Λυσσοκοπούνε τα πανιά κι αγριεύεσαι,
το μπλε φοβάσαι γιατί ετούτο μόνο βλέπεις χρόνια τώρα
Το θαλασσί, όπως μ' αρέσει να σου λέω.
Μία το θαλασσί της θάλασσας
και μία το θαλασσί των ματιών μου.
Μα δε βαριέσαι.
Μονάχα τρέμεις.
Γι' αυτό αναζητάς για μια αλλαγή στην απόχρωση
για μια αλλαγή σε μένα
που θ' άλλαζε τον προορισνό μας
Και έτσι θα χανόσουν στ' αλλαγμένο
αφού το διαφορετικό φοβάσαι
κι εκείνο σαν κατάρα πάντοτε θα σε κυνηγά
Για δες
Με τα πολλά, θαρρώ πως πιάσαμε στεριά.
Ώρα μας ήτανε ν' αράξουμε
Δίνω σε τούτο το νησί το όνομά σου
Χάρισμα σου λοιπόν,
κι αυτό κι η άνοιξη
αφού μόνο εσύ γνωρίζεις να τη φέρνεις

καινούρια αρχή

έλα κι όλα θα αλλάξουν

μονάχα έλα

Τελικά νομίζω ανακάλυψα

ότι μισώ τους πάντες

εκτός από κείνη

καμιά φορά.

Γιατί έχει όμορφα γαλάζια μάτια

και τη μεγάλωσα με αξίες και ιδανικά

και την αγάπησα εν αγνοία μου

όπως αργότερα μου έμαθε μία περαστική Οπτασία 

Κόρη τη φώναζα

και άκουγε στο όνομα που είχε λατρέψει

πολύ πριν ακούσει.

Την αγαπώ γιατί με κάνει να ζω.

Την αγαπώ γιατί μου δίνει ζωή,

όπως το μπλε στον ωκεανό.

"Θέλω να λάμπω..να λάμπω περισσότερο απ' όλους.."

Έτσι φωνάζεις συνεχώς

unwind

" Έι, σ' ευχαριστώ για όλα. "  μου είπε και ύστερα έφυγε..

Κοίτα με!

Είμαι ροζ γιατί σ' αγαπώ.

Και κόκκινη, όπως το χρώμα της καρδιάς μου που χτυπά μόνο για σένα.

Υπάρχει κίτρινο στην άκρη των χεριών μου

για να θυμίζει ηλιαχτίδες

που φεύγουν απ' το πρόσωπο σου και λάμπουν

για σένα.

Κι αυτό το πράσινο στο βάθος

θα 'ναι το χρώμα των ματιών μου που κοιτάνε τα δικά σου με λατρεία.

Είναι κι εκείνο το μπλε καταμεσής του χάους.

Τι να σημαίνει άραγε;

Θάλασσα; Ουρανό;

Θα ήταν ψέμα.

Ο ουρανός μου είσαι εσύ

κι ό,τι γαλάζιο αναγνωρίζω σε ψυχή

είναι το βλέμμα σου˙
δυο μάτια υγρά και μεγάλα.

Χρόνια να τ' αγαπώ χωρίς να φθείρονται.

Tu as les yeux bleus!