γεια σου

μια μέρα θα εκδοθούν
τα μεταξύ μας ανέκδοτα
αυτά που μου είπες και δε γέλασα

μα θα γελάσουν άλλοι

πολλοί 

μια νύχτα θα σβήσουν τα αστέρια
όλα μαζί
και σα βροχή
στο άκουσμα του σ' αγαπώ μας
θα πέσουν απότομα στη γη

ένα καινούριο μεσημέρι
ακούγοντας τα τζιτζίκια
θα ανοίξεις το κουτί
και σαν κραυγή θα ηχήσει το μεγάλο ναι
στα αυτιά μου

ένα δειλινό
την αγαπημένη σου ώρα
θα γυρίσει ο χρόνος πίσω
κι έτσι σε εκείνο το στενό
Σάββατο βράδυ
θα σε ερωτευτώ

σιωπή για σένα

πρωί χωρίς
μαύρο καφέ με
νέα σπουδαία αλλά

κοιτώ έξω
από το παράθυρο
τα δέντρα βουβά χορεύουν
αιθέριες υπάρξεις χλωροφυλλικού πρασίνου
αδυνατώ να
κλείσω τα μάτια
πίσω από τα βλέφαρα έχει στάχτες
και η κυρία που καθαρίζει τις Παρασκευές σταμάτησε να έρχεται
από την αρχή της καραντίνας

ο γιατρός προτείνει λοβοτομή
κι εκείνη μου έβγαλε τα μάτια με το πιρούνι καθώς τρώγαμε
τα έδωσε στη γάτα
συνέχισε το μεσημεριανό της σαν να μην είχε γίνει τίποτα

ωστόσο αυτό που θέλω να πω
δε γράφεται ακόμα σε κανένα αλφάβητο
μία παραίσθησις σαν τις άλλες

αν ήμασταν συνηθισμένοι άνθρωποι
όπως (δεν είναι) ο Κόνελ και η Μαριάν
θα σε μύριζα με τα μάτια μου
θα σε άκουγα μες στα ρουθούνια μου
θα σε ένιωθα στα χείλη μου
θα σε γευόμουν με τα χέρια μου

αλλά δεν είμαστε
όποτε
σε βλέπω με τα αυτιά μου
κάθε βράδυ στον ύπνο μου

και το πρωί πάλι σιωπή