στη μέση πάλι

κομμάτια κομμένα στη μέση
ανθρώπων μισών
ζωών ημιτελών

γιατί μαχαίρια σε χέρια
ατομών κενών συναισθημάτων
έκοψαν φράσεις
σκότωσαν μέρες

ύστερα τσιγάρα ακούμπησαν χείλη
φωτιές άναψαν μέσα από πλαστικό
καπνοί βγήκαν από στόματα

κι όσο το σκέφτομαι
τόσο το ξεχνάω
κι όσο κλαίω τα βράδια
τόσο γελάω τις μέρες

μα ακόμα να φτάσω το δικό σου επίπεδο
αυτοπραγμάτωσης