Ο τρόπος που εξηγείς σε ένα μικρό παιδί μια μεγάλη ιδέα.

Την ώρα που δύει ο ήλιος και δεν το προλαβαίνω
γιατί η συγκοινωνία είναι φρικτή
ή αποκοιμάμαι τα πιο λάθος  είκοσι λεπτά,
λυπάμαι περισσότερο κι από την αρχική λύπη
που με οδήγησε να θέλω να δω το ηλιοβασίλεμα.

Τότε ακριβώς τυχαίνει να βρίσκομαι δίπλα σε παιδιά
που ρωτάνε σωπηλά
ερωτήσεις που δύσκολο να απαντηθούν
ενώ τα μάτια τους κοιτούν το πάτωμα.

Παίρνεις χαρτί και ξεκινάς.

Αρχικά, ζωγραφίζεις έναν κύκλο κι ένα τετράγωνο.
Δεν πρόκειται για γεωμετρία.
Το τετράγωνο είναι οικοδομικό.
Ο κύκλος πάλι έχει χίλιες και μία εξηγήσεις..
καθαρός συμβολισμός λοιπόν.
Ύστερα μια σπείρα και διαδοχικά ορθογώνια παραλληλόγραμμα
Δηλαδή η ανάγκη για ζωή
εκείνη που ξετυλίγεται και ξεφεύγει από το ακλόνητο κέντρο,
εκείνη που συναρπάζει προοδευτικά κι αρμονικά.
Τα κουτάκια αποσκοπούν σε μελλοντικά σχέδια.
Ημερολόγια ή προγράμματα -αν θες.
Ψυχαναγκαστικός καθορισμός του άμεσου μέλλοντος και της -έμμεσης- ζωής σου.

Κι έτσι, ξεφεύγεις και το παιδί γουρλώνει πάλι τα μάτια.
Κάνεις μια άστοχη αναφορά στα 43 ηλιοβασιλέματα και συνεχίζεις.

Βαφτίζεις στα γρήγορα το παιδί "νικηφόρο αστέρι" και του ζητάς ευγενικά να φύγει.

Γιατί έχεις μία ζωή να προγραμματίσεις
και μια-δυο ανείπωτες ιδέες να δηλώσεις φωναχτά
πριν αποκοιμηθείς αγκαλιά με ένα ζεστό κορμί
βάζοντας τέλος στον πιο μεγάλο σου χειμώνα