Χαρακιά και μέρα.

Ήχοι από κομμάτια αγνώστου υλικού που σπάνε.
Μάρμαρα και πλακάκια που ραγίζουν.
Δέρματα τρυφερά ανθρώπων που πληγώνονται.

Πάντα άγνωστη η αιτία
και πάντα δυσβάσταχτη η συνέπεια.

Κρύβω τη μούρη στις παλάμες μου και κλαίω
για τα παιδικά χρόνια που έχασα, τα εφηβικά που έκλεψα και τα ενήλικα που θα σκοτώσω.

Πίσω απ' τον τοίχο, έχει ήλιο, ουρανό και άνοιξη.
Στη μεριά που ζω, έχει μούχλα, κρύο και χειμώνα ατελείωτο.