πονάει άρα ψηλώνει

Και ναι μετά από μέρες,
χαρούμενη κι ωραία.
Με λίγα κιλά παραπάνω αλλά ποιος νοιάζεται;

Έχω φίλους και γλεντάω.
Έχεις εσύ;
Μπορεί.
Και ίσως καλύτερους απ' τους δικούς μου
μα εσύ τους διάλεξες.
Εμένα μου τύχανε και χαίρομαι πολύ.

Αγαπώ τη μουσική,
τα γέλια,
τα περίεργα χείλη,
το μωβ κραγιόν και το μπορντώ.
Αγαπώ το 24,
ένα καφέ δερμάτινο,
κάτι σγουρά μαλλιά,
το μπλου τζιν μου.
Αγαπώ την Κρήτη και το Γουδί,
τα βόρεια προάστια·
τις μπύρες από πεντάλιτρους σωλήνες
και τις φτηνές στο πάρκο.
Αγαπώ τη Μποφίλιου,
το δικό μου κόκκινο,
των φίλων το μαύρο.

Κι η καρδιά μου ψηλώνει
ξημερώματα όπως τώρα.
Με κρέπα στο χέρι σε χαιρετώ.
Με ένα πληκτρολόγιο αγκαλιά
κι αύριο θα με ξυπνήσουν οι φωνές απ΄ τους εμπόρους.

Ωραία περνάς άμα θες.
Ωραία περνάς όταν αγαπάς τα πάντα
μαζί και το δικό σου εαυτό·
το μικρό,
τον κρυφό,
τον παράδοξο,
τον έξυπνο,
το μισό.

προφέρεται με γάμα

Ξέρεις τι κάνει τη ζωή μου ζωή;
Εσύ.

Μα όταν μιλάς για άλλους,
όταν πλαγιάζεις με άλλους στο κρεβάτι
ή στ' αμάξι τους περνάς τις νύχτες
πώς;
πώς να αντέξω τόσες μαχαιριές; πώς;
Κι αν ήτανε πισόπλατες, είχε καλώς.
Όμως εσύ έρχεσαι με θράσος από μπρος.
Με ένα ψεύτικο φιλί στα χείλη
αποχαιρετάς μια καρδιά που απέκτησες χωρίς προσπάθεια
για να χτυπά στη θέση της δικής σου·
να αγαπά,
να συμπάσχει,
να πονά
όταν εσύ δε μπορείς·
να σε περιμένει να γυρίσεις τα βράδια
να αγωνιά αν έχεις πιει,
αν είσαι καλά,
αν καταφέρεις να επιστρέψεις
έστω και μεθυσμένη·
να αναρωτιέται αν ανήκει σε σένα ακόμα
στο ίδιο σώμα
ανυπόφορη συμβίωση μα κι αναγκαία.

Δεν έχω κάτι να σου πω καρδιά μου.
Απόψε μιλάει το ποτό.
Κι όσο κι αν προσπαθώ,
δεν μπορώ να βρω δικό σου υποκατάστατο.

Γ. Κ.

- Ξέρεις πώς είναι με μένα και ...
- Δε ξέρω.
- Όμως αν θες, μπορείς να μάθεις.
- Θέλω αλλά δεν νομίζω να μ' αφήσεις.
- Προσπάθησε.
- Είσαι περίεργος τύπος όμως, ε;
- Το κατά δύναμην!

worried about me.

Κανένα μέλλον δε με φτάνει
και κανένα δε με προσπερνά.
Κινούμαι αργά για όνειρα
και γρήγορα για αλήθειες.
Κι ακροβατώ στα που δεν είπες
και σ' εκείνα που δεν έκανες.

Ζω εδώ μα ερχομαι εκεί για να σε δω
τρεις φορές το χρόνο.
Κι αν θες κάποιον να συναγωνιστείς στον πόνο,
βάλ' τα με μένα.
Να φοβηθείς με τις πληγές μου
και να σκάσεις μια και καλή.
Αιτία εσύ κι όχι αφορμή,
που σιωπώ.

Κι αν σ' αγαπώ,
λάθος.
Κι αν σ' αγάπησα ποτέ,
αφέλεια.

Walk Away

Είμαι αδύναμη
κι αδύνατη πολύ.
Ξανθιά, χλωμή
δύο φορές το γέλιο μου κραυγή.

Να κρατιέμαι από σένα
και να μου δίνεις τροφή
να ανθίζω για σένα
τις μέρες που αναστενάζω το πρωί

μ' ένα πόνο στην κοιλιά
κι ένα σφάχτη στα πλευρά
απ' το φαϊ που λείπει κι από μια αδέσποτη κλωτσιά

με μια πλέιλιστ στο ριπίτ
το παρελθόν μου να θυμίζουν οι φωνές στα ρεφραίν
να αηδιάζω και μη γυρνάω πίσω

πέντε κιλά βαρύτερη όμως το προτιμώ
τώρα ζω
πριν κατάπινα υποκατάστατα μήπως νιώσω κάτι πιο
πιο αληθινό από πείνα και κόκαλα
στο στήθος μου

Ξύπνησα και μ' ολοκάθαρο μυαλό
σε ζητώ
να με βγάλεις έξω
να μείνουμε σπίτι για φαγητό
κι ό,τι προκύψει αγάπης πράξη

Κράτα με σφικτά απ' τη μέση
και μπορώ να σου υποσχεθώ πως προσπαθώ
από δω και μπρος
από δω και για πάντα


*http://8tracks.com/haroula-k/bits-and-bobs*

μία παραδόξως ευχάριστη κλήση

-Ναι;
-Αυτό θα ακουστεί παράξενο αλλά θες να πάμε βόλτα; Τώρα!
-Έχω να πάω σε ένα πάρτυ στο κέντρο. Έλα!
-Ίσως..


Καινούριος και παλιός
σαν συνήθεια που έφερα μαζί μου από Κρήτη.
Για μένα, υπόφερτος·
για τους πολλούς, θρασύς και κυνικός.

Πρώτη βόλτα μαζί σου, κλειστό μετρό
αρά τα πόδια μου το ξέρουνε πως πέρασα το απόγευμα εκείνο·
ωραία.
Με νίκησες στο σκάκι κι οι εμμονές σου χίλιες.
Όμως σε ξεπερνώ σε ανοχή κι ανεκτικότητα.
Πρόσθεσε τους φίλους και βλέπουμε στην πορεία.

Χρόνια μπροστά!

Έλα για μπύρα και πιες χυμό!
Τα λέμε στην επόμενη απεργία
γιατί έχω τόσα να σου πω.
Να περπατήσουμε το βρεγμένο Θησείο μ' ένα χωνάκι παγωτό.

Μόνο μη φέρεις τη γάτα σου.
Έχω ηθελημένη αλλεργία
όσο αστείο κι αν ακούγεται.

Red.

Τόσες συγγνώμες απόψε στο τραπέζι
μα δεν αλλάζουνε οι γνώμες σ' ένα παιχνίδι που η αγάπη δεν παίζει.

Κι είχα πολλά χαρτιά να ρίξω
όμως επέλεξα ένα βαθύ κόκκινο.
Πάνω του κάτι σαν "σ' αγαπώ"
γραμμένο και σβησμένο·
πολυχρησιμοποιημένη τράπουλα
και γνώριμα τα σημάδια της.

Πώς πας πάσο όταν εκθέτω την καρδιά μου μπροστά σου δε ξέρω
κι ούτε θέλω να μάθω.
Μη γίνω ίδια
και γυρίσουμε σ' εκείνους τους καυγάδες που σπάγαμε ποτήρια
και μας ακούγαν οι γείτονες
να σου βάζω τις φωνές και να κλαις
σαν παιδί
πριν μας πάρει ο ύπνος φιλιωμένους.

Σε ετούτη την παρτίδα θα νικήσω
και θα πάρουμε πίσω διπλά όσα επενδύσαμε.
Όλα θα στα χαρίσω
και ξανά απ' το μηδέν θα πιστέψω σε μας.

love back.

Ναι, σ' αγαπώ όπως πρώτα -αν ρωτάς.
Κι αν πάλι όχι, σε μένα την ίδια 'ξομολογούμαι
πως τρεις φορές θα σ' αρνηθώ προτού γυρίσω.


Μα μη σε νοιάζει
στο πείσμα άλλος δε μου μοιάζει
καλύτερη θα βρεις
αν καταφέρεις.

Μοιράσου τη ζωή σου
κι εγώ μαζί σου
θα γελώ κρυφά
σε μια γωνιά από χαρά.

Που γελούν πάλι τα μάτια σου και βγάζουν σπίθες
αυτές που δίπλα μου ποτέ δεν είχες.

Γιατί σπινθοβολούν οι ερωτευμένοι
κι εμείς τσαλακωμένοι
χρόνια παλεύαμε ν' αγκαλιαστούμε στα σκοτάδια
μα ποια ζευγάρια χέρια αντέχουνε σε τέτοια θυμωμένα χάδια;
Σίγουρα όχι τα δικά μας.

Προχώρα εσύ
κι αν κατορθώσω
θα σ' ανταμώσω πάλι στην αρχή.

Old Holborn.

στον Ηλία.

(Με αγάπη,

Στέφη.)

Πόρτες, παράθυρα ανοιχτά κι αέρας ν' αναπνεύσω πουθενά.
Πού μ' έφερες;

Γέροι παντού. Πού πήγαν τα παιδιά;
Τι τα 'κανες;

Μουσική χωμένη στ' αυτιά και κραυγές.
Ποιον σκότωσες μελωδικά;

Πίνω, καπνίζω και βρίζω· ίδια ο πατέρας μου.
Τι ξέρεις από γονίδια;

Καταπίνω λέξεις και σ' αφήνω να τρέξεις· μακριά.
Θα φύγεις είπες;

Δε ξέρω.
Δε ξέρω.
Δε ξέρω.
Δε ξέρω.
Δε ξέρω.

Ούτε εγώ...

σ αγαπο

Δεν είναι το ταξίδι
ούτε ο προορισμός
δεν πάνε χώρια
είναι όλα
με σένα
ένα.
Και το τέλος αφορμή για αρχή.

Ενάντια στο κρύο, στη βροχή.
Μακριά από πανκ και παρακμή.
Είμαι εκεί.
Σε κοιτώ με σκυφτό το κεφάλι και γελώ.

8.

Δεν είσαι μόνος.
Σε κρατώ.
Μια γαμημένη Κυριακή έμεινε να διασχίσουμε
και πάει κι η βδομάδα αυτή.

Βασανιστικά σου άφησε εφτά μαχαιριές στο πλευρό
μαζί με χίλια τετριμμένα σ' αγαπώ
κίνητρο
να 'ρθεις να με βρεις
τα μεσάνυχτα· να μη λυγίσεις απ' τις τρεις.

Πέρνα από το πρωί στο δειλινό
και για ευχαριστώ
απ' το Θεό θα ζητήσω άλλη μια μέρα
λύτρωσης για μας.

Πικ-νικ πριν τη Δευτέρα,
μα όχι Κυριακή.
Ετούτη η μέρα γιορτή
κι αν μείνουμε μαζί
έρχονται κι άλλες.

δεν τρώμε μέχρι να ρθει ο πατέρας σου

Περνάμε άσχημες μέρες
εμείς
οι απόμακροι εχθροί της ζωής.

που κάποτε με μαχαίρι καταφέραμε πληγές
σ' όλα τα μέλη
και τώρα σε θυμίζει ένα μι που 'χω στο χέρι
και μια χαραγμένη καρδιά.

Αυτοκαταστροφή και άσπρο πάτο
κι άδεια η κούπα μου
πάλι.
Μέσα στο αλκοόλ να ξεχαστώ για να ξεχάσω·
πόσο μου λείπεις και πόσο σ' αγαπώ.

Γιατί αν κάτι πρέπει στη μιζέρια μου ετούτη να συμβεί
είσαι εσύ.
Και δε με νοιάζει ν' ακουστεί.
Εμείς δεν κάνουμε για φίλοι.
Προτιμώ τη γεύση σου να 'χω στα χείλη.
Κι ας χάσω κάθε θέση στον παράδεισο.
Μαζί σου ζω επίγεια μέθη κι αδιαφορώ
αν έρθει αύριο.
Το σήμερα διαρκεί όσο του πω
κι έχω παρακαλέσει το Θεό
να κάνει τις ώρες δεύτερα
έτσι που να μετράμε τις μέρες μας λεπτά
και μαζί σου αιώνια
να ζω τον έρωτα.                                                                            :)

αλλιώς.

Εσύ είσαι από 'κείνη τη φουρνιά
ανθρώπων
που λέμε μη συμβατικούς.

Στη πιο όμορφη πόλη του βορρά με κοντομάνικα·
και μια κιθάρα
στα στενά να απλώνεται η δική σου φωνή
μίτος
για κάθε περαστικό εύκολα να σε βρει.

Να 'μουν κι εγώ εκεί να μοιραστούμε τα όμορφα.
Γιατί τώρα τι να μοιραστούμε
που 'μαστ' εμείς μοιρασμένοι στα δυο;

Έτσι τα 'φερε ο καιρός,
έτσι το θέλησε η μοίρα
κι αν αντέξουμε άγνωστο.

Μα μη φοβάσαι όσο ακόμα σ' αγαπώ.
Κι αν δεν κρατήσει πολύ αυτή η αγάπη, μη σε νοιάζει.
Τη δύναμη της μέτρα κι έχε πίστη·
όλη να γεννεί σε διάρκεια.

Ένα παλιό κείμενο αφιερωμένο σε μια φίλη
που πάντα κάτι χάνει μα πάντα κάτι κερδίζει.

Αφιερωμένο γιατί ξέρω πως της αρέσει.

άδικο, ναι.

Κράτα γερά·
ό,τι αποχωρίζεσαι με δάκρυα στα μάτια
ήταν κάποτε μόνο δικό σου.

έτσι σε γνώρισα.

Μπλου τζιν μακρύ και T-shirt με σκισμένη λαιμόκοψη
-δική σου πινελιά-
κάτι φαρδιά αθλητικά σ' έντονο χρώμα
ένα ζευγάρι hipster γυαλιά
οράσεως,
δυο-τρία βραχιολάκια συμβολικά,
το μαλλί όπως να 'ναι
και μια κιθάρα.
Ο μήνας Ιούλης.
Όλο τον Ιούλη καμιά κακοτοπιά.

Μικρή μου αγάπη.

Μεταξύ μας άνοιξη καιρού
και μυρωδιά από ανθισμένα γιασεμιά.
Έπαψα να τρώω, έπαψα να γράφω, να θυμάμαι.
Άρχισα να πίνω, να καπνίζω, παρέα να γελάμε
ως το πρωί·
γιατί είμαι έξυπνη.
Και με μια έξυπνη φύση δίπλα μου, δε χρειάζομαι πολλά·
πέρα από αέρα και νερό.
Συνέχισα να γκρινιάζω για το χθες και το προχθές,
για εκείνον.
Μέχρι μια φίλη σου να με βοηθήσει να χάσω κάθε ελπίδα.
Κι έτσι για πρώτη φορά
έζησα ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο τέρμα
χωρίς να περιμένω τίποτα.
Κι είχα τα πάντα γιατί είχα εσένα.

The opposite of love's indifference

Μαύρες μουντζούρες σε κατάλευκες σελίδες
και άδειο από λόγια το στόμα μου·
γιατί είμαι μαζί σου Μάρκο Μπιένο.
Κι εδώ στην Πράγα δεν έχω ανάγκη από περιγραφές.
Μιλά η ιστορία καλύτερα απ' τις ιστορίες μου·
καμαρώνοντας για το Στάρε και το Νόβε Μιέστο.

Είμαι μαζί σου Μάρκο Μπιένο
στο Παρίσι
μ' ένα καυτό καπουτσίνο στο δεξί χέρι
και μια χάρτινη σακούλα με πέντε κρουασάν στ' αριστερό
αγορασμένα από μια μικρή πατισερί στη Μποναπάρτ·
κι η καπαρντίνα κουμπωμένη ως απάνω.

Είμαι μαζί σου Μάρκο Μπιένο στο Λονδίνο,
μέσα στον υπόγειο να προσέχω τις ανακοινώσεις
για τυχόν βόμβες και τρομοκρατικές επιθέσεις όπως τότε.
Ύστερα στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ να σου λέω πως
κι ο Όθωνας τα ίδια είχε.

Είμαι μαζί σου Μάρκο Μπιένο στα σοκάκια της Ρώμης.
Σε σέρνω από τη μια πιάτσα στην άλλη
κι ακουμπώ το ηλιοκαμένο σου κορμί με λαγνεία
προκαλώντας τις Ιταλίδες που σε κοιτάζουν μόλις γυρίσω το κεφάλι μου.

Πάλι μαζί σου Μάρκο στην Αθήνα.
Κι απ' το γραφείο μου έχω καλύτερη θέα κι απ' αυτή στη Σκωτία·
στο κάθισμα του Αρθούρου.
Από 'δω που κάθομαι, βλέπω εσένα.
Καλημέρα, Μπιένο μου.

άσπρα μαξιλάρια ΙΚΕΑ

Μικρές λέξεις -
φτερά επενδυμένα με καρφιά για να αντέξεις.
Και όνειρα· καμιά εικοσαριά
όσο τα χρόνια που έζησες μακριά.
Μακριά από δικούς και φίλους
κοντά σε εργοδότες κι υπαλλήλους,
δίπλα σε λεφτά.

Γι' αυτό αν σφάλεις, δεν πειράζει.
Συγχωρεμένος είσαι και ας μοιάζει
η μορφή σου με διαόλου σπορά.
Να ξέρεις δεν πιάνοντ' οι άνθρωποι από λόγια
μα από 'κείνα που αισθάνεται η καρδιά.
Κι ας πεις «συνήθεια» εντάξει.
Εκτός αν εννοείς «ρουτίνα», τότε μόνο θα με νοιάξει.

Μιλά όπως θες,
μα να θυμάσαι σ' αγαπώ να της λες.

Και δεν το ξέρεις μα...

Ηλίθιε άνθρωπε
που θυμώνεις όσο εγώ
και ξεχειλίζεις κτητικότητα
-κυρίως για ένα, μα στην ανάγκη για όλους.
Μην κακώνεις σε μένα·
που σ' αγαπώ.
Δε θα σου έκανα κακό
και το ξέρεις.
Κι αν δεν το ξέρεις,
άνοιξα διάπλατα τις σπίθες που έχεις για μάτια και δες το!
Μου μοιάζεις
κι έχεις περίσσεια εξυπνάδα
που υποθέτω κάποια στιγμή θα χρειαστεί να δανειστώ.
Δε στέλνω μηνύματα πρώτη
κι αν μου χάριζες μια Δευτέρα -την τελευταία μου-
θα στα εξηγούσα όλα.
Όμως αρκούμαι σε αυτό
το κείμενο που θα διαβάσεις δυο φορές·
μία από συνήθεια γιατί είμαι στους τοπ
κι άλλη μία για να αποφασίσεις αν αξίζει αρκετά
να με πάρεις τηλέφωνο
σε μία συζήτηση που αρχικά θα πάει κάπως έτσι:
"-Τι κάνεις;
-Καλά. Εσύ;"
Κι έπειτα θα σε ρωτήσω "Όλα εντάξει;" και δε θα απαντήσεις.
Μα θα σε δω
ή στην πόλη σου ή στη δική μου.
Για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το καλοκαίρι του '12
που αν είχες υπομονή,
θα το 'χες μάθει ήδη.
Το ΄χα γραμμένο σε ένα γράμμα με παραλήπτη εσένα.
Αλλά προτρέχεις.
Θα περιμένω
μήπως αλλάξεις γνώμη.
Μέχρι τότε θα φοράω τις πορτοκαλί κάλτσες που μου χάρισες πέρσι
κι έτσι μ' έσωσες από δέκα κρυολογήματα τουλάχιστον.
Κι αν εσύ φοράς το βραχιόλι μου στο χέρι, θα με θυμίζουν τα χρώματα.
Να θυμάσαι πως δεν έσφαλα.
Απλά αρνήθηκες να μ' ακούσεις.
Κι έτσι τελευταίο βράδυ, κοιμηθήκαμε σε ξεχωριστά κρεβάτια
και καπνίσαμε μέχρι το πρωί
εσύ στο βορινό κι εγώ στο δυτικό μπαλκόνι.
Όπως και να 'χει την ανατολή τη χάσαμε κι οι δυο.

Δεν έχω κατάθλιψη.

Κάπνισα μια φορά με καπνιστές
κι είδα πως εκείνοι βγάζουν τον καπνό απ' τη μύτη.

Ήπια μια φορά με πότες
κι είδα πως εκείνοι δεν κλείνουν τα μάτια όταν κατεβάζουν το αλκοόλ.

Έκανα χόρτο μια φορά με τύπους απ' τα Εξάρχεια
κι είδα πως η δική τους ζάλη είναι αληθινή.

Μίλησα μια φορά με ποιητές
κι είδα πως εκείνοι πίνουν ζέστο καφέ το καλοκαίρι, έχουν χαρτιά στις τσέπες τους και γράφουν σ' αυτά με πέννες· το μελάνι των οποίων κάποτε άφησε στη μπλούζα τους έναν άσχημο λεκέ.

Πήγα μια φορά για ψώνια με μοντέλα
κι είδα πως εκείνες αγοράζουν πάντα ένα νούμερο μικρότερο·
πάντα, και ποτέ στις εκπτώσεις.

Κάθησα μια φορά με φίλους
κι είδα πως εκείνοι αγαπούν με το μυαλό.


Τα κάνω όλα λάθος τελικά...

Με αγχώνει(ς)

Έχω μια φίλη
που γενικά δε θα ήθελα να έχω
-υπό φυσιολογικές συνθήκες
κι αν το μυαλό μου βρισκόταν στη θέση του.
Αλλά είναι η συνήθεια, βλέπεις.

Κι άλλη μία
που ίσως τη χρειάζομαι
αλλά με τέτοια περηφάνεια δύσκολο
να πάω· να έρθει· να βρεθούμε στα μισά
κάπου Λαμία ή Βόλο.

Υπάρχει μία τρίτη ούτε μια ώρα μακριά
-με συγκοινωνία πάντα-
μα ζω κι αν δεν τη δω.
Όμως με μεγάλωσε
κι ίσως ενδόμυχα την αγαπώ.

Πέρα από μία ευθεία με δυο βουνά
έχω ένα κολλητό
που μ' αγκαλιάζει σφικτά κάθε που είναι να φύγει.
Δε λέει πολλά μα είναι εξύπνος
κι αρκεί.

Στο δίπλα μπαλκόνι, μια συμφοιτήτρια καμία σχέση με μένα.
Από χωριό.
Μ' αλλιώτικη σκέψη, μισαλλόδοξη με μια μάσκα αφελής ευγένειας
κι αδυναμία στο κουτσομπολιό.
Με θεωρεί αποκούμπι.
Όσο μπορώ, θα την υποβαστώ.

Να μη ξεχάσω τη Γειτόνισσα
εύκολα επηρεάζεται,
εύκολα μαθαίνει,
όμορφα ζει,
όμορφη είναι.

Κι ένα κορίτσι πιο μικρό
ή καν' τα δυο.
Φωνάζουν στα τραγούδια και παίζουν κεντρική σκηνή.
Όμως τις γνώρισα μαζί
και μαζί τις θέλω.

Αυτοί εν ολίγοις,
μαζί με πεντε έξι φίλους παιδικούς,
μια ξανθιά Αγγλίδα για βουτιές στον Αλμυρό,
μαζί με σένα.
Σύνολο δέκαπέντε.

Δύο φορές τους περσινούς·

δυο φορές η αγάπη!

" Ζήλεψε που ήρθες; " Χαρά. 1_/0_

Υπάρχει σωτηρία εδώ;

Εδώ που φτάσαμε.

Τίποτα δεν απόμεινε

κι άνοιξα όλες τις κούτες,

τα κουτιά

όμως πού;

Αδύνατον να ξέχασα να πακετάρω την αγάπη!

Όχι την αγάπη μου, όχι.

Ξέρω έφυγα βιαστικά

μα δεν έχει να λέει.

Ήμουν σίγουρη ότι την είχα κάπου εδώ·

μες το χαμό κάπου.

Ένα κόκκινο περιτύλιγμα θυμάμαι

να μοιάζει με το χρώμα της.

Και σ' ένα ξύλινο κουτί την εναπόθεσα.

Το Κουτί·

ό,τι έχω πιο σηματικό.

Με μπρούντζινα φύλλα στο καπάκι

κι ένα γεμάτο εσωτερικό.

Πιο γεμάτο κι απ' τα μέσα μου.

Πού να 'ναι;

Στο σπίτι το παλιό;

Αμφιβάλλω

αλλά δεν γυρίζω πίσω να το βρω.

Ο ιδιοκτήτης μου το απαγόρευσε ρητά.

Άδειασα και τα υπόλοιπα ντουλάπια

μήπως ασυναίσθητα την τακτοποίησα μαζί με τα κουζινικά. 

Όμως θα ένιωθα κάτι στην αφή νομίζω.

Με τέτοια αγάπη δεν υπάρχει "ασυναίσθητα".

Έτσι έμεινα ν' ακουμπώ στη ράχη του κρεβατιού

με ένα γιαπωνέζικο μπολ για τασάκι

κι ένα pc σε αποσύνθεση από τις μαλακίες μου.

Να κοιτώ τον τοίχο μα να μη με κοιτάει πίσω.

Έτσι τώρα δεύτερη μέρα

ανακαλώ τα χθεσινά, ευοίωνα όνειρα

που μάζεψαν όλο το ωραίο παρελθόν να με κοιμήσουν γλυκά.

Κι όπως αλλάζω μεριά στο μαξιλάρι

νιώθω κάτι να χαρχαλεύει.

Δυο λέξεις στην πίσω πλευρά μιας λιανικής απόδειξης

"Φεύγω. Καταλαβαίνεις."

γραμμένες ατσούμπαλα.

Άδικα έψαχνα λοιπόν.

Την πήρες μαζί σου σε ένα ύπουλο φευγιό.

Καληνύχτα, αγάπη μου.

Καληνύχτα και σε σένα.

Επιτέλους!

Μία ανάρτηση για σένα
που ήρθες από ένα μικρό πλανήτη
όλο γεύσεις, αρώματα και λέξεις·
έναν πλανήτη που του πνιγήκαν τα χώματα
γιατί τον ξέχασαν
κι η λάσπη ακατοίκητη πια.

Καλωσόρισες στον κόσμο μου
κι ορίστε
ένα κομμάτι του ανιαρού μου πρωινού
δικό σου.
Να πάμε για καφέ,
να μιλήσουμε για τέχνη,
να γκρινιάξεις για το νερουλό φραπέ,
να δακρύσεις που απέχει.
Να μιλάω με αριθμούς,
να αναρωτιέμαι όχι αν καταλαβαίνεις μα αν ακούς,
να θυμάμαι ένα γαλάζιο
και να φωνάζω κόκκινο.

Ύστερα σπίτι σου να μείνω
και το μισό ενοίκιο στο κομοδίνο σου αφήνω.
"Δύσκολο να συγκατοικούμε από απόσταση"
έτσι λένε όλοι όμως ποτέ δε μας καθήλωσε μια πόλη
εμάς.
Θα επιστρέψω αν ακόμα μ' αγαπάς...

now I've told you, ok?

Είναι αυτό που έλεγα σε μία φίλη πρόσφατα·
έτσι που κάνεις θα σ' ερωτευτώ.


Τι αγαπώ σε σένα;
Περίεργη ερώτηση.
Τον τρόπο που παίζεις με μένα.
Αφελής απάντηση.

Τα τραγούδια, τα λουλούδια
οι πλυμένες μου πυτζάμες που αφήνουνε τριγύρω χνούδια.
Τα φυλακισμένα πίσω απ' τα δόντια σ' αγαπώ
και οι ατελείωτες διαδρομές με το μετρό.

Τι να κρατήσω και τι·
να ξεχάσω από μας;
Τα μαζεμένα εισητήρια
-μια περιουσία στους δρόμους-
ή τους τόνους;
απ' τα γράμματα που δε σου έδωσα ποτέ
και τα ερωτικά ποιήματα που θα κάψω
όταν έρθει η μέρα που δένοντας ένα κόμπο ναυτικό γύρω από το λαιμό μου θα πετάξω.
Μέχρι και οι αυτοκτονικές μου τάσεις
βοηθούν γεμίζοντας το δωμάτιο με ευπαθείς εντάσεις.

Τα πάντα
τοποθετημένα αλφαβητικά
σε συρτάρια και κουτιά
μην τύχει και ξεχάσω ούτε μία, ελάχιστη κρατημένη ματιά.
Και συγγνώμη αν μιλώ λέξεις που εφηύραν άλλοι
μα ούτε λεξικό δε φτάνει αν το καταπιώ
να πει το σ' αγαπώ όπως το νιώθω.

Λοιπόν, εδώ που βρίσκομαι υπάρχει σωτηρία;
Δε ξέρω μου φαίνεται αλλά δεν έχει σημασία.
Αν πέσει ένα αστέρι απόψε,
θα πλέξω τα χέρια μου με τα δικά σου και έτσι για αλλαγή δε θα ευχηθώ τίποτα.
Ό,τι χρειάζομαι, κρατώ απ' το χέρι
τόσο σφικτά
που αδύνατο κανείς να μου το πάρει μακριά.




Νομίζω τελικά πως όποιος παθαίνει, δε θα μαθαίνει.

it's still a goodbye letter

( Μου κόστισες πολύ,
γι' αυτό δε θα ξαναγράψω για καιρό.
Δεν έχω όρεξη αλλά είμαι εντάξει.
Πονάει η κοιλιά μου γιατί ήσουν ένας κι όλοι οι άλλοι συμπληρωματικοί
μα θα συνηθίσω κι αλλιώς -μόνη.
Με τον κόσμο που θα ρωτάει να δούμε τι θα γίνει.. )

Αφού είμαστε ίδιες :)

Γι αυτό θα υπάρχει πάντα "εμείς"
γιατί το "εγώ κι εσύ" δεν έχει νόημα με μένα και με σένα.

Θα λούζεις τα μαλλιά σου στη μπανιέρα κι εγώ στο νιπτήρα
κι ας έχω περισσότερα
κι ας είναι μακρύτερα κι η μοιρασιά άδικη
αδερφή μου·
που καταβάθος η ψυχή μου είσαι.
Όμορφη κι έξυπνη και πιο δική μου απ' όλους.
Θα τρώμε μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα
-δική σου-
και τυρί απ' τη γιαγιά σου,
κλασσικά.

Θα χαμογελάμε παρέα
γιατί είμαστε έτσι και μαλώνουμε χωρίς λόγο·
χαζές·
γιατί αν αποχωριστούμε ποτέ η μια την άλλη,
θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι·
ξένοι,
διαφορετικοί
άλλοι άνθρωποι κι όχι εμείς.
Θα ακυρωθεί η συνύπαρξη δυο πράσινων ματιών
-μάλλον τεμπέλικων-
με δύο φωτεινά γαλάζια.
Tu as les yeux bleu, ma cherie.
6 γράμματα, mon amie.

Στα 40 θα είσαι παντρεμένη με παιδιά κι εγώ μάλλον θα ζω ένα μεγάλο έρωτα.
Μα τι μας μέλλει;
Εγώ θα σ' αγαπώ γιατί μοιάζεις με ήλιο που συνέχεια ανατέλλει
για να φωτίσει τις μέρες μου.


Πώς μοιάζουμε εγώ κι εσύ                             Ποτέ δεν το 'χα φανταστεί
η κάθε μια επιθυμεί                                        εσύ 'σαι εγώ κι εγώ εσύ
το όνειρο να βγει αληθινό                               τι φοβερό σα δυο σταλιές νερό
ναι μοιάζουμε εμείς οι δυο.                             πώς μοιάζουμε εμείς οι δυο..

αν.

Αν σου πω το λόγο της φυγής μου,
θα 'ρθεις μαζί μου;

Αν αρνηθώ τους συγγενείς μου και τους φίλους,
θα πάψεις να πιστεύεις πως κινούμαι εκ του ασφαλούς;

Κι αν τύχει τα μάτια μας ν' αλλάξουν χρώμα και δε μοιάζουν,
λες τα δικά μου να σε τρομάζουν; 

Αν σου υποσχεθώ πως θα 'ναι το ίδιο ωραία και αλλού,
υπόσχεσαι να μ' αγαπάς παντού;

Ρωτάω πολλά το ξέρεις,
μα δε ζητάω τίποτα άλλο παρά εσένα.
Ζητάω πολλά;

Θα σε περιμένω στο μπαλκόνι.
Στις 12 είναι καλά; Θα 'μαστε μόνοι.

the better the post, the more I like you

Σε φυλώ my dirty little secret.

I keep you my dirty little secret.

Ωστόσο μην το πεις ακόμα σε κανένα

γιατί όσο σκέφτομαι εσένα

πείθομαι πως ίσως τελικά σε αγαπώ·

και αν το μάθουν, θα ντραπώ.

Όχι για σένα.. προς θεού!

Μα για την αμφίβολη κλίση μου.

Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως δεν το κάνω για κακό.

Απλά οφείλεις να παραμείνεις μυστικό

μέχρι να αποφασίσω·

εάν αξίζει αρκετά να εκτεθώ.

Γιατί αν αρχίσουμε, δεν έχει γυρισμό

κι η σχέση μας προβλέπεται ναυάγιο.

Ας σε δω κι απόψε
για να είμαι σίγουρη

πως όταν είσαι ό,τι καλυτερο υπήρχε απ' την άλλη μεριά.

Σε φιλώ my dirty little secret.

I kiss you my dirty little secret.

Fight those demons day in and day out

Γιατί· γιατί σε μένα;
Εύκολα δεν ήταν να τα κοροϊδεύω όλα αυτά;
Να δίνω συμβουλές γαμώτο στους πάσχοντες.

Τώρα σε βλέπω και θέλω να σου μιλάω για ώρες
κι ας ξέρω ότι είναι δύσκολο.
Κι όταν δε σε βλέπω,
παίρνω τηλέφωνο φίλους κοινούς
και οργανώνω συναντήσεις·
για σένα και για μένα,
εν αγνοία σου.

Δε τρώω γιατί στο στομάχι μου δε χωράει τίποτα
από τότε που το κατέλαβαν οι πεταλούδες της μονόπλευρης αγάπης μας,
που αν όντως ήξερα ότι υπήρχε και ήταν μονόπλευρη,
όλα θα ήταν καλά.

Δε θα σε κοιτούσα με λατρεία και σινάμα σύγχυση.
Αφού ασκείς την πιο περίεργη επίδραση πάνω μου.
Εσύ που ούτε καν το όνομα σου δε μ' αρέσει.
Εσύ που μέχρι χθες σε παρηγορούσα για το χωρισμό σου από μιαν άλλη.

Αν δε σου είχα ανοιχτεί, θα εξαφανιζόμουν τώρα.
Μα πού να πάω που θα αρχίσεις να ρωτάς για την κοπέλα με τα πράσινα μάτια που γελάει χωρίς λόγο όταν είστε μαζί;

Corona

χάσαμε ομορφόπαιδο
σα πρωτάτηδες


δεν έχω όρεξη να φάω
όμως διξάω,
διξάω πολύ
για βότκα, τεκίλα και γλυκό κρασί
διξάω για μέθη
-μα την καλύτερη φέρουν δύο χείλη κόκκινα
ψιλο-απαγορευμένα·
το ξέρεις και το ξέρω καλύτερα απ' όλους.
τώρα καταλαβαίνω πλήρως τις κραυγές στα ρεφραίν σου.

Θέλω να μιλήσω και με τον πατέρα σου,
να απορροφηθώ για λίγο στη δική του διάσταση·
δύο μοίρες επί δύο μοίρες κι ελπιδοφόρα ουράνια σώματα

Στέλλα Ντιμιτρίεβιτς,
χθες μάλλον προσπάθησα να σε πείσω
σήμερα ξύπνα να σου εξηγήσω
πως όντως η καρδιά μου χτύπα ακριβώς στο ρυθμό που είπες
σ' ένα πεντάγραμμο ρυθμό που τονίζεται στο δεύτερο παρεστιγμένο
Έλα, πάρε το άλλο σου μισό τ' ανάπηρο και βοήθα με.
Δε μου λείπει τίποτα εκτός από θέληση..
Θα στα πω όλα.
Βγάλε συμπέρασμα και βγάλε με βόλτα.
Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε.

Όταν τα γράμματα αγαπιούνται δίχως λογική

Μία φωνάζω τ' όνομά του και αγχώνεσαι,

μία χλευάζω τα μαλλιά σου και πληγώνεσαι·

μα δυο φορές θα φύγεις μακριά αμίλητη.

Και με το δίκιο σου με μένα συνομιλητή.

Είμαι ψυχρή, κακιά, επαρμένη
κι εσύ η ομορφιά που με αφήνει γοητεύμενη·

η ευγένεια που αγαπώ στον κόσμο αυτό όσο τίποτε.

Κι αν δε με νοιάζει να περιμένω Λασαίας-Ριζηνίας στη γωνία,

δε μπορώ παρά ν' ακούω στ' όνομα Ναταλία.

Κλαίω πως χάλια να τα κάνω δε θέλω·

λέω πως προσπαθώ και υποφέρω·

μα στην προσπάθεια φλερτάρω ασύστολα

και ξεχνώ επιδεικτικά· εσένα.

Τέτοια είμαι, τέτοια κάνω.

Ίσως από ζήλεια

ίσως από αλαζονεία

ίσως από πληγές

που έχουν μείνει ανοιχτές.

Μα Σ' ΑΓΑΠAΩ,  Σ' ΑΓΑΠAΩ,  Σ' ΑΓΑΠAΩ

-κι ας μη ξέρω τι σημαίνει..

αδιέξοδο (πρώην "κατάθλιψη")

Μακάρι να μπορούσα να θλιφτώ
μα ακόμα και σ' αυτό θα υστερώ·
να κλάψω, να φωνάξω,
στο πάτωμα να κυληθώ
μπας και λυτρωθώ αδερφέ μου
μπας κι αγαπηθούμε εαυτέ μου
που μισητός όσο εγώ
απομακρύνεις όλους εκείνους π' αγαπώ.
Μα τι να γίνει;
Εγώ με σένα θα κοιμάμαι σε μια κλίνη
φτωχική, μοναχική, πλημμυρισμένη στην οδύνη
μας, και τη μιζέρια εκείνη
που αιματώνει την καρδιά
κι άλλοτε αδειάζει ή παγώνει τη ματιά.
Οι δυο μας πάντα μόνοι
ν' ατενίζουμε ένα κενό που αργοσιμώνει
μέρα τη μέρα
σα κόκκινο σύννεφο αέρα
νότιου που σου φράζει εναλλάξ κάθε πνευμόνι
από τη ζέστη και απ' τη σκόνη.

Πώς καταλήξαμε εδώ αδερφέ;
Πώς απεχθάνομαι εσένα εαυτέ;
Κρίμα τώρα να θυμηθώ να βαρεθώ
τον πιο γαλάζιο μου εγώ..

φλιπ άουτ

Λένε πως το αίμα νερό δε γίνεται.
Πώς λοιπόν η αγάπη να γίνει μίσος και φυγή κι απάθεια,
ή κι όλα μαζί στην ανάγκη;
Πώς η αγάπη μου να γίνει
οργή κι αδιαφορία και σιωπή;

Εγώ που πάντοτε φωνάζω τ' όνομά σου μεθυσμένη·
που τρέχω σπίτι σου τις νύχτες να σε βρω·
εγώ που λογική πια δε μου απομένει,
πώς να χαθώ που σου φωνάζω σ'αγαπώ;

Μα πάλι,
με μια ζάλη κι έναν πόνο επίκτητο
δε θα σε φέρω πίσω.
Ούτε οι πληγές μου θα χαράξουνε το αύριο λαμπρό.
Εμείς που θέλαμε ταξίδια σ' άλλα μέρη
και φανταζόμασταν το μέλλον μακρινό.

Τώρα λυγίζω κι αποδέχομαι την ήττα.
Μπρος στους καθρέπτες γονατίζω από θυμό·
που παρατάω τη ζωή μου σε αυτό,
το πιο πικρό, το πιο μικρό μου μεσημέρι
χωρίς εσένα δεν αξίζει να το ζω..

Κ. ΚΡΑΒΑΡΗΣ

Μπήκαν στο σπίτι μου δυο τύποι
πήραν το πορτοφόλι και 'φύγαν κύριοι.

Το πρώτο που σκέφτηκα˙
οι φίλοι σου˙
οι μαύροι, οι Πορτογάλοι, οι μουσικοί,
οι αλήτες, οι ξενύχτες,
οι "θα μείνω στο σπίτι μιας φίλης",
οι μπαφιάρηδες.

Είχες φέρεις έναν σπίτι, θυμάσαι;
Μια μέρα που έφυγα, μόνη για να 'σαι˙
μόνοι για να 'στε δηλαδή.
Ούτε που είπες τίποτα.
Μα πήγες ξεκλειδώνοντας την πόρτα
με τα δικά σου κλειδιά
που σου άφησα με αφέλεια παλιά
και τώρα το μετάνιωσα.

Να φταις εσύ για τη ληστεία πάει πολύ
άρα τα έριξα στον κλειδαρά.

Μαύρος, κοντός, αδύνατος,
γύρω στα 25.

Είναι, δεν είναι αυτό˙
εγώ να ξέρεις σε μισώ.


Ωστόσο το σημαντικό
είναι πως τώρα είμαι άστεγη, απένταρη
και μικρή˙
μικρή πολύ για ένα κόσμο γεμάτο με κλέφτες,
γεμάτο κλέφτες κι εσένα.

HAPPY BIRTHDAY SELF    = ]

Κάου Πάγωσα

Αρχίζοντας απ' το τέλος,
σου λέω ευχαριστώ ευεργέτη μου.
Γιατί μέσα από σένα έμαθα να ζω.

Αν δεν ήσουν εσύ,
με ποιον θα έτρωγα τυρόπιτες στην Πραξιτέλους
και πώς θα μάθαινα το δρόμο Εξάρχεια-Ομόνοια μοναχή;
Ποιος θα ανέβαινε τόσο σκαλιά
τραβώντας ένα δεκαεπτάχρονο απ' το χέρι,
μονάχα για να δουν τον ήλιο να πέφτει˙
μαζί;
Και πότε,
πότε θα προλάβαινα να παίξω πριν με πάρουν τα χρόνια
αν δε μου έδειχνες πως η ζωή είναι μια ατέρμονη γιορτή;

Πλάι σου, έμαθα να γελάω δυνατά δίχως να με νοιάζει αν κοιτούν ένας ή ογδόντα οκτώ.
Μου έμαθες να γοητεύω τους ανθρώπους με ένα "εγώ" που δεν είναι ακρίβώς εγώ,
όμως παράγωγό του.
Και κρυφακούοντας σε, έμαθα για τα δέρματα πολλών˙
μα κατά βαση Βρεττανών.
Τέλος, για χάρη σου, έμαθα το διαφορετικό να μη φοβάμαι˙
άνοιξα τα χέρια μου και το αγκάλιασα.

Τώρα μαζί σου,
θα αποκτήσω φανταστικά παιδιά.
Σε εκείνη τη χώρα που τ' όνομά της κράμα
από καμιά εκατοστή τραγούδια
που η σημαία της έχει χίλια χρώματα˙
όσα περισσότερα μπόρεσα να βρω.

Σε ακολούθησα ως εκεί που τελειώνει το πολύχρωμο τόξο˙
σ' ακολούθησα και βρήκα σε σένα, ένα πυθάρι γεμάτο με χρυσό.

Λίνδος

Τι νιώθω ρωτάς˙
μάθε λοιπόν.

Νιώθω αγάπη για σένα.
Νιώθω να πλημμυρίζω από χρώματα,
να μοιάζει η καρδιά μου με ανοιξιάτικο ουρανό.
Νιώθω κάτι που κάνει το στομάχι να δένει κόμπο˙
το σύνδρομο της ερωτευμένης πεταλούδας.
Νιώθω αυτό που θες να γράψεις για τον άλλο ένα ολόκληρο βιβλίο,
ή και δυο˙
αλλά μάλλον δε θα τα καταφέρεις ποτέ.

Νιώθω κι άλλα πολλά,
όμως πού να βρω αρκετό χαρτί να στα γράψω
και ποιο μολύβι θα αντέξει στα πυρωμένα μου δάκτυλα;

Νιώθω ωραία με σένα..
εδώ και καιρό.. 

- Τι θα έκανες αν πέθαινα σήμερα;

- Θα πέθαινα αύριο.

Witch-Wife

She is neither pink nor pale,
    And she never will be all mine;
She learned her hands in a fairy-tale,
    And her mouth on a valentine.

She has more hair than she needs;
    In the sun 'tis a woe to me!
And her voice is a string of colored beads,
    Or steps leading into the sea.

She loves me all that she can, 
    And her ways to my ways resign; 
But she was not made for any man, 
    And she never will be all mine.

αιτία-αφορμή

 Πέφτουν οι νύχτες˙
διαδοχικά κι ακούραστα.
Χαρίζοντας μου εβδομάδες που έχουν μόνο φεγγάρι, αστέρια και σκούρο μπλε ουρανό.
Διαδοχικά˙ κι από Δευτέρα βράδυ φτάνω σε Τρίτη ξημερώματα
να χάνω ό,τι κίτρινο απέμεινε απ' τον ήλιο
για να χαίρομαι το λευκό νυφικό της σελήνης τ' ολοστρόγγυλο.
 Και να ξυπνώ Κυριακή μεσάνυχτα ίσα το καλωσόρισες να πω σε μια καινούρια εβδομάδα.
Με μαύρους κύκλους.
μαλλιά με κόμπους
και κόκκινο κραγιόν πασαλειμμένο στα χείλη.

 Και πέφτουν οι νύχτες μονάχα για παρέα˙
παρέα δικιά μου
να 'ναι εκεί καθώς πέφτω κι εγώ.
Κάθε βραδιά πιο χαμηλά
ώσπου σπίτι να γενούν τα βρωμερά υπόγεια
με την υγρασία και τον καπνό που τρώει τα πνευμόνια με λύσσα.
 Και πέφτοντας ξερνώ.
Ξερνώ την αγάπη σε κουβάδες και λεκάνες.
Την αγάπη μου για σένα.
Γιατί τη σιχάθηκα και με σιχάθηκε και μιζεριάσαμε.
 Τη βγάζω από μέσα μου λοιπόν
να την πάρουν οι σωλήνες κι οι υπόνομοι˙
να την ξεβράζουν σε λίμνες σκουπιδιών˙
να τη μολύνουν, όπως δε μπόρεσα εγώ.
Έτσι θα γίνει πράσινη από γαλάζιο καθαρό που τη είχα για χρόνια εντός μου.
Θα γίνει τοξική˙
κι ύστερα να μ' εκδικηθεί, θα επιστρέψει
πίσω σε μένα όπως πάντα.
Όπως κάθε φορά που επιχειρεί να ξεπλύνει τ' όνομά μου
και να γράψει ένα άλλο στη θέση του.
Θα επιστρέψει στο νερό που πίνω
και ξανά μες στο στομάχι και τις φλέβες μου,
μες την καρδιά μου να γεμίζει ένα απέραντο κενό μ' αλαζονεία.

 Κι όπως ξημερώνουν οι μέρες,
εγώ πάλι θα ξερνώ κι ύστερα θα κοιμάμαι μέχρι τη δύση.
Θα ξυπνώ από εφιάλτες για να ζήσω ένα ακόμα ξενύχτι
και πριν έρθει το πρωί θα ξερνώ από αηδία.
Θα ξερνώ την αγάπη˙ την αγάπη μου για σένα.

Άρρωστη εγώ κι αρρωστημένη η αγάπη μου.. η αγάπη μου για σένα.

you love when you know I can't love

-Παμ-
Ακούστηκε ο πρώτος χτύπος κι έτρεξα.
Να φύγω έσπευσα.
Γνωρίζω πως αντηχούν οι καμπάνες δυσοίωνα
κι αυτή ανήγγειλε το θάνατό μου.
Φεύγω λοιπόν μπας κι προλάβω το Χάρο
στη γωνία που βγάζει στο σπίτι μου.
Με το σπαθί που έχω στη θήκη φυλαγμένο για τις πρόβες
όταν παίζω το Ρομέο ή τον Άμλετ ή τον Ορσίνο
θα του δώσω μία στα πλευρά
και μια στο στήθος τη στιγμή που θα 'ναι καταγής
όταν θα ξεψυχά και θα σπαράζει.

-Παμ-
Ακούστηκε κι η δεύτερη καμπάνα.
Ψάχνω χαραμάδα να με σώσει από το φως των φαναριών.
Άσυλο να δοθεί σε ένα αμαρτωλό που δεν έφταιξε.
Αν είναι κάποιος να τιμωρηθεί,
ας είναι η αγάπη.
Στο όνομα της έσφαλα
και στ' όνομα της υπάκουα θα σκύψω την κεφαλή στην γκιλοτίνα.
Γιατί ό,τι έγινε, θα το 'κανα ξανά.
Ό,τι ξεκίνησε από ποιήματα κα βλέμματα και αμοιβαία έλξη·
ό,τι οδήγησε σε φιλιά κι αγγίγματα και έρωτα·
θα το ξανάκανα.
Είναι η αγάπη μια προσευχή που δεν εισακούεται
μα αρθρώνεται από δύο ζευγάρια χείλη
κόκκινα
όπως η φωτιά που τελικά θα τους κάψει.

-Παμ-
Τρίτο και τελευταίο.
Κατάλαβα πως δεν υπάρχει διέξοδος κι έτσι την ύστατη στιγμή άλλαξα δρόμο.
Ήρθα στον κήπο σου αγάπη μου.
Να σου φωνάξω τους όρκους που έγραψα γα τη ζωή που νόμισα πως θα μας περίμενε.
Κι άμα βγεις στο μπαλκόνι,
απόψε πιο φωτεινό απ' το φεγγάρι θα είναι το δικό μου χαμόγελο
και πιο γρήγορη τροχιά απ' όλων των σωμάτων θα κάμω
γύρω σου.
Θα γυρνώ, θα γυρνώ ώσπου χάμω να ριχτώ
κι ύστερα θα με πάρουν τα γέλια
να θυμάμαι τις μέρες μας της ευτυχίας.
Θα με περάσουν για τρελό.
Αφού η αγάπη είναι τρέλα, με το δίκιο τους.

-Παμ-
Υπάρχουν καμπάνες και στα κατώγια του Χάρου τελικά.

Έχε για Ιουλιέτα και Οφηλία και Βιόλα.
Σ' αγαπώ.

37

Αν δώσεις σημασία λένε,
ακούγονται οι ψίθυροι των δέντρων
σαν λόγια αυθυποβολής.
Και πείθεσαι
πως πρέπει να πενθείς για το αύριο
και νιώσεις την καρδιά σου να σπάει.
Εσύ, που πριν πέντε λεπτά, ήσουν ερωτευμένη
τώρα χωρίζεις και πονάς δίχως λόγο.
Με κίνητρο την ίδια την μιζέρια σου
τρως τα σωθικά σου μοναχή.

Ν' αυθυποβάλλεσαι αξίζει
μονάχα αν δε σου έχει μείνει τίποτα άλλο εν ζωή.

αχυρένιο δένδρο.

Τι σε φοβίζει σε μένα;
που τόσο σ' αγαπώ
ύστερα από εκείνη τη μέρα στο πάρκο με τις ρόδες που πετούν˙
που έκλαιγα, που χαμογελούσες,
που ήμασταν δεκάξι ακόμα.

Τι φοβάσαι σε μένα;
που έμαθα χώρια σου να ζω από ανάγκη˙
και να μισώ εκείνους που φορούν γυαλιά,
εκείνους που γελάνε δυνατά,
αυτούς που χαιρετούν βαριεστημένα,
γιατί επιμένουν να μου θυμίζουν κάτι που αδυνατώ να θυμηθώ.

Ωραίοι απλώνονται της Γαλλίας οι αγροί.

Με το φοβερό γραντζούνισμα καμιάς κιθάρας
δε μπορώ να εκστασιαστώ πολύ ποτέ.

Στα τοπία που οι καμηλοπαρδάλεις καλπάζουν σαν το μίσος
δε μπορώ να νιώσω πολύ μόνος ποτέ.

Στα μπαρ που θεατρίνοι μπαρμεν σερβίζουν δηλητηριώδες γέλιο
δε μπορώ να μεθύσω πολύ ποτέ.

Στους πρόποδες βουνών που οι αυτοκτονίες κυλούν μες στα ποτάμια
χαμογελώ καλύτερα κι από τη Μόνα Λίζα.

Εκστατικός, μόνος, μεθυσμένος, με θλίψης χαμόγελο
σ' αγαπώ.


Charles Bukowski.

Clean as a Monday

Μια φορά θα ήθελα να γράψεις κάτι
για μένα
και να το καταλάβω.
Να θελήσεις να με δεις,
να το πεις,
να το εννοείς,
να το πιστέψω
και να 'ρθω τρέχοντας!
Ακόμα σε σκέφτομαι
αλλά μου θυμίζεις το 3.
Όμως όταν σε δω,
θα σ' αγκαλιάσω
σφικτά
θα σε κάνω δυο στροφές γύρω από μένα
κι ύστερα ζαλισμένη και κουρασμένη
θα σου αφηγηθώ το ταξίδι μου..

                                                                    ~I love you 'till the sky ends

Quotes

Είν' άδικο να σ' αγαπώ και να μη σ' έχω
Να ζούμε αιώνιους χειμώνες και στιγμιαία καλοκαίρια είναι άδικο.
Είν' άδικο να σ' αγαπώ κα να μη σ' έχω.

 Μιλούν εκείνοι κι εγώ ακούω τη φωνή σου

μα είναι άδικο να βγαίνει από άδεια στόματα

από ανθρώπους άσχημους είναι άδικο.

 Ξυπνώ και ένα κίτρινο φως εισβάλλει στο δωμάτιο

μα είναι άδικο να φωτίζει δυνατά

να λάμπει περισσότερο από σένα είναι άδικο.

 Αφουγκράζομαι τα κύματα και σε νιώθω άγαρμπα να σκας σε κάποια παραλία μακριά

μα είναι άδικο να σε αγγίζει η θάλασσα

να σ' ακουμπάνε τα νερά είναι άδικο.

 Κάνω να σηκωθώ να 'ρθω και βλέπω πρόσωπα ομορφότερο από ετούτο

μα είναι κρίμα να φοβάμαι τρίτων τις σκιές

να τρέμω τους περαστικούς είν' αμαρτία, δε νομίζεις;

Είν' άδικο να σ' αγαπώ και να μη σ' έχω.
Να σ' αγαπώ κι άλλοι να σ' έχουν είναι άδικο.

Όταν βρέχει, πονάω.

 Είναι φορές που στον ύπνο μου βλέπω αεροπλάνα
να πετάνε πάνω από θάλασσες και να βάζουν φωτιές στα λιμάνια.
 Τα όνειρα μου γίνονται μάχες που διαρκούν όσο το R.E.M. δια 3.
Μα τα πολυβόλα λες και φωνάζουνε αδιάκοπα
και το αίμα πήρε φόρα και κυλά ασταμάτητα.
 Βλέπω ανθρώπινα μέλη εδώ κι εκεί,
όμως ανθρώπους πουθενά.
 Γέμισε ο τόπος τέρατα
που πιλοτάρουν αεροσκάφη,
ντύνονται στα χακί,
οδηγούν τανκ,
πατούν σκανδάλες,
ουρλιάζουν.
 Κι ας λείπω απ' το πλάνο, φοβάμαι.
Φοβάμαι το αύριο που ξημερώνει δυσοίωνα.
 Αν πλαγιάζω κι ονειρεύομαι πολέμους,
τότε θα ξυπνώ και θ' αντικρίζω φέρετρα˙
εις ανάμνηση μιας εποχής αγνής και φιλείρηνης,
μιας εποχής που κοιμώμενοι σκοτώσαμε.

I love you but you're green

Μάλλον έγινα λιγάκι πικρόχολη.
Μάλλον.
(Δεν πειράζει.)
Είναι που αποχωρίστηκα ό,τι αγαπούσα.
Ξαφνικά.

διάλεξε δίκτυο!

Εσένα.
Με εσένα δε ξέρω ποτέ τίποτα˙
ποτέ και τίποτα.
Δε σε καταλαβαίνω.
Τι γράφεις, τι λες, τι είσαι..
Ξέχασα πώς σου κρατώ το χέρι˙
εσένα και κανενός άλλου
γιατί εσύ διαφέρεις
ή συγγνώμη
διέφερες.
Σε μισώ.
Κι είναι ποτέ δυνατόν
ο λόγος θα μπορούσε να 'ναι δυο σελίδες αλλά και δυο γραμμές
ή και δυο λέξεις.
Ας υπήρχε κάτι εύκολο με σένα και θα χαιρόμουν.
Το σπίτι σου είναι μακριά,
τα μαλλιά σου διαφορετικά απ' τα δικά μου,
η μυρωδιά σου έσβησε
όπως και το τσιγάρο μου.
Θύμισε μου ξανά γιατί κάνω την είσοδό μου στον υπόκοσμο;
Α ναι γιατί μου λείπεις,
I suppose.

make it simple and I'll make it clear

Η σιωπή των αμνών.

Δύο παράθυρα που τρίζουν με τρομάζουν απόψε
και ίχνοι από το φως των στήλων της Δ.Ε.Η. γλιστρούν μέσα απ' τα παράθυρα και τις κουρτίνες
για να τους κάνω συντροφιά που είναι μόνα και κρυώνουν, όπως εγώ.
Σήμερα κοίμησα ένα φίλο στο σπίτι.
Είδαμε μια ταινία μαζί να θυμηθούμε τα παλιά κι είπα να μην τον αφήσω να βγει στους δρόμους βράδυ.
Μιας και το σπίτι του είναι μακριά, τον κράτησα εδώ
στον καναπέ
να μείνει μέχρι το πρωί να μη φοβάται.
Αύριο ελπίζω να κοιμήσω εσένα.
Να 'χω το χέρι σου αγκαλιά και  το πρόσωπό σου μπροστά μου,
να μιλάς να με χτυπάει ο αέρας που εκπνέεις
κι άθελά μου ν' αναπνέω την ψυχή σου.
Τώρα θα πω καλήνυχτα στο φεγγάρι και θα βγάλω τις κάλτσες μου,
θα κοιμηθώ κάτω απ' το air condition να ζεσταθώ
και θα το κλείσω μοχάχα όταν νιώσω τις ακτίνες σου στο σώμα μου.
Προς το παρόν η λύση είναι μία κι είναι πράσινη.

περπάτα να σ' ακούω να 'ρχεσαι

I don't love you cause you're hot silly billy

I love you 'cause you're mine
Happy New Year!

*billies


ακούγονται θόρυβοι περίεργοι απ' την κουζίνα
ακούω τα βήματά σου
έρχεσαι προς τα δω
χτυπάει η καρδιά μου δυνατά
το στήθος να σχίσει να βγει έξω να σε δει που της έλειψες
χτυπάει αυτή, χτυπώ κι εγώ το πόδι νευρικά
μα απ' την πόρτα ξεπροβάλλει το γατί
Ερατώ τ' ονόμασες για να ρωτώ
"γιατί όχι Έρωτα;"
και να μου λες πως έχεις ήδη ένα
ένα περίεργο που όλο ρωτάει γιατί και γιατί
να σου θυμίζει πως ο έρωτας σου είναι ακόμα παιδί


I ONLY LOVE CAUSE YOU LOOK LIKE ME

( μές στο καπνό
βρίζω τη μάνα που με γέννησε για πέντε ευρώ
κι εκείνη μου χαρίζει το κομμάτι της πίτας που έχει το φλουρί
για να 'μαι τυχερή
η μοναχοκόρη που πάντα την πληγώνει
θα φύγω μάνα
σαν το χιόνι που η άνοιξη λιώνει
θα χαθώ
μα καταβάθος σ' αγαπώ
πιο πολύ απ' ό,τι ο γιος σου, ο άντρας σου κι η μάνα σου μαζί
σ' αγαπώ γιατί είμαι εσύ )