Είν' άδικο να σ' αγαπώ και να μη σ' έχω
Να ζούμε αιώνιους χειμώνες και στιγμιαία καλοκαίρια είναι άδικο.
Είν' άδικο να σ' αγαπώ κα να μη σ' έχω.
Μιλούν εκείνοι κι εγώ ακούω τη φωνή σου
μα είναι άδικο να βγαίνει από άδεια στόματα
από ανθρώπους άσχημους είναι άδικο.
Ξυπνώ και ένα κίτρινο φως εισβάλλει στο δωμάτιο
μα είναι άδικο να φωτίζει δυνατά
να λάμπει περισσότερο από σένα είναι άδικο.
Αφουγκράζομαι τα κύματα και σε νιώθω άγαρμπα να σκας σε κάποια παραλία μακριά
μα είναι άδικο να σε αγγίζει η θάλασσα
να σ' ακουμπάνε τα νερά είναι άδικο.
Κάνω να σηκωθώ να 'ρθω και βλέπω πρόσωπα ομορφότερο από ετούτο
μα είναι κρίμα να φοβάμαι τρίτων τις σκιές
να τρέμω τους περαστικούς είν' αμαρτία, δε νομίζεις;
Είν' άδικο να σ' αγαπώ και να μη σ' έχω.
Να σ' αγαπώ κι άλλοι να σ' έχουν είναι άδικο.
3 σχόλια:
άδικο, ναι..
Τι να κάνεις όμως; Υπομένεις την αδικία.
Δημοσίευση σχολίου