αχυρένιο δένδρο.

Τι σε φοβίζει σε μένα;
που τόσο σ' αγαπώ
ύστερα από εκείνη τη μέρα στο πάρκο με τις ρόδες που πετούν˙
που έκλαιγα, που χαμογελούσες,
που ήμασταν δεκάξι ακόμα.

Τι φοβάσαι σε μένα;
που έμαθα χώρια σου να ζω από ανάγκη˙
και να μισώ εκείνους που φορούν γυαλιά,
εκείνους που γελάνε δυνατά,
αυτούς που χαιρετούν βαριεστημένα,
γιατί επιμένουν να μου θυμίζουν κάτι που αδυνατώ να θυμηθώ.