φλιπ άουτ

Λένε πως το αίμα νερό δε γίνεται.
Πώς λοιπόν η αγάπη να γίνει μίσος και φυγή κι απάθεια,
ή κι όλα μαζί στην ανάγκη;
Πώς η αγάπη μου να γίνει
οργή κι αδιαφορία και σιωπή;

Εγώ που πάντοτε φωνάζω τ' όνομά σου μεθυσμένη·
που τρέχω σπίτι σου τις νύχτες να σε βρω·
εγώ που λογική πια δε μου απομένει,
πώς να χαθώ που σου φωνάζω σ'αγαπώ;

Μα πάλι,
με μια ζάλη κι έναν πόνο επίκτητο
δε θα σε φέρω πίσω.
Ούτε οι πληγές μου θα χαράξουνε το αύριο λαμπρό.
Εμείς που θέλαμε ταξίδια σ' άλλα μέρη
και φανταζόμασταν το μέλλον μακρινό.

Τώρα λυγίζω κι αποδέχομαι την ήττα.
Μπρος στους καθρέπτες γονατίζω από θυμό·
που παρατάω τη ζωή μου σε αυτό,
το πιο πικρό, το πιο μικρό μου μεσημέρι
χωρίς εσένα δεν αξίζει να το ζω..