Κ. ΚΡΑΒΑΡΗΣ

Μπήκαν στο σπίτι μου δυο τύποι
πήραν το πορτοφόλι και 'φύγαν κύριοι.

Το πρώτο που σκέφτηκα˙
οι φίλοι σου˙
οι μαύροι, οι Πορτογάλοι, οι μουσικοί,
οι αλήτες, οι ξενύχτες,
οι "θα μείνω στο σπίτι μιας φίλης",
οι μπαφιάρηδες.

Είχες φέρεις έναν σπίτι, θυμάσαι;
Μια μέρα που έφυγα, μόνη για να 'σαι˙
μόνοι για να 'στε δηλαδή.
Ούτε που είπες τίποτα.
Μα πήγες ξεκλειδώνοντας την πόρτα
με τα δικά σου κλειδιά
που σου άφησα με αφέλεια παλιά
και τώρα το μετάνιωσα.

Να φταις εσύ για τη ληστεία πάει πολύ
άρα τα έριξα στον κλειδαρά.

Μαύρος, κοντός, αδύνατος,
γύρω στα 25.

Είναι, δεν είναι αυτό˙
εγώ να ξέρεις σε μισώ.


Ωστόσο το σημαντικό
είναι πως τώρα είμαι άστεγη, απένταρη
και μικρή˙
μικρή πολύ για ένα κόσμο γεμάτο με κλέφτες,
γεμάτο κλέφτες κι εσένα.