Κάου Πάγωσα

Αρχίζοντας απ' το τέλος,
σου λέω ευχαριστώ ευεργέτη μου.
Γιατί μέσα από σένα έμαθα να ζω.

Αν δεν ήσουν εσύ,
με ποιον θα έτρωγα τυρόπιτες στην Πραξιτέλους
και πώς θα μάθαινα το δρόμο Εξάρχεια-Ομόνοια μοναχή;
Ποιος θα ανέβαινε τόσο σκαλιά
τραβώντας ένα δεκαεπτάχρονο απ' το χέρι,
μονάχα για να δουν τον ήλιο να πέφτει˙
μαζί;
Και πότε,
πότε θα προλάβαινα να παίξω πριν με πάρουν τα χρόνια
αν δε μου έδειχνες πως η ζωή είναι μια ατέρμονη γιορτή;

Πλάι σου, έμαθα να γελάω δυνατά δίχως να με νοιάζει αν κοιτούν ένας ή ογδόντα οκτώ.
Μου έμαθες να γοητεύω τους ανθρώπους με ένα "εγώ" που δεν είναι ακρίβώς εγώ,
όμως παράγωγό του.
Και κρυφακούοντας σε, έμαθα για τα δέρματα πολλών˙
μα κατά βαση Βρεττανών.
Τέλος, για χάρη σου, έμαθα το διαφορετικό να μη φοβάμαι˙
άνοιξα τα χέρια μου και το αγκάλιασα.

Τώρα μαζί σου,
θα αποκτήσω φανταστικά παιδιά.
Σε εκείνη τη χώρα που τ' όνομά της κράμα
από καμιά εκατοστή τραγούδια
που η σημαία της έχει χίλια χρώματα˙
όσα περισσότερα μπόρεσα να βρω.

Σε ακολούθησα ως εκεί που τελειώνει το πολύχρωμο τόξο˙
σ' ακολούθησα και βρήκα σε σένα, ένα πυθάρι γεμάτο με χρυσό.