Όταν τα γράμματα αγαπιούνται δίχως λογική

Μία φωνάζω τ' όνομά του και αγχώνεσαι,

μία χλευάζω τα μαλλιά σου και πληγώνεσαι·

μα δυο φορές θα φύγεις μακριά αμίλητη.

Και με το δίκιο σου με μένα συνομιλητή.

Είμαι ψυχρή, κακιά, επαρμένη
κι εσύ η ομορφιά που με αφήνει γοητεύμενη·

η ευγένεια που αγαπώ στον κόσμο αυτό όσο τίποτε.

Κι αν δε με νοιάζει να περιμένω Λασαίας-Ριζηνίας στη γωνία,

δε μπορώ παρά ν' ακούω στ' όνομα Ναταλία.

Κλαίω πως χάλια να τα κάνω δε θέλω·

λέω πως προσπαθώ και υποφέρω·

μα στην προσπάθεια φλερτάρω ασύστολα

και ξεχνώ επιδεικτικά· εσένα.

Τέτοια είμαι, τέτοια κάνω.

Ίσως από ζήλεια

ίσως από αλαζονεία

ίσως από πληγές

που έχουν μείνει ανοιχτές.

Μα Σ' ΑΓΑΠAΩ,  Σ' ΑΓΑΠAΩ,  Σ' ΑΓΑΠAΩ

-κι ας μη ξέρω τι σημαίνει..