αιτία-αφορμή

 Πέφτουν οι νύχτες˙
διαδοχικά κι ακούραστα.
Χαρίζοντας μου εβδομάδες που έχουν μόνο φεγγάρι, αστέρια και σκούρο μπλε ουρανό.
Διαδοχικά˙ κι από Δευτέρα βράδυ φτάνω σε Τρίτη ξημερώματα
να χάνω ό,τι κίτρινο απέμεινε απ' τον ήλιο
για να χαίρομαι το λευκό νυφικό της σελήνης τ' ολοστρόγγυλο.
 Και να ξυπνώ Κυριακή μεσάνυχτα ίσα το καλωσόρισες να πω σε μια καινούρια εβδομάδα.
Με μαύρους κύκλους.
μαλλιά με κόμπους
και κόκκινο κραγιόν πασαλειμμένο στα χείλη.

 Και πέφτουν οι νύχτες μονάχα για παρέα˙
παρέα δικιά μου
να 'ναι εκεί καθώς πέφτω κι εγώ.
Κάθε βραδιά πιο χαμηλά
ώσπου σπίτι να γενούν τα βρωμερά υπόγεια
με την υγρασία και τον καπνό που τρώει τα πνευμόνια με λύσσα.
 Και πέφτοντας ξερνώ.
Ξερνώ την αγάπη σε κουβάδες και λεκάνες.
Την αγάπη μου για σένα.
Γιατί τη σιχάθηκα και με σιχάθηκε και μιζεριάσαμε.
 Τη βγάζω από μέσα μου λοιπόν
να την πάρουν οι σωλήνες κι οι υπόνομοι˙
να την ξεβράζουν σε λίμνες σκουπιδιών˙
να τη μολύνουν, όπως δε μπόρεσα εγώ.
Έτσι θα γίνει πράσινη από γαλάζιο καθαρό που τη είχα για χρόνια εντός μου.
Θα γίνει τοξική˙
κι ύστερα να μ' εκδικηθεί, θα επιστρέψει
πίσω σε μένα όπως πάντα.
Όπως κάθε φορά που επιχειρεί να ξεπλύνει τ' όνομά μου
και να γράψει ένα άλλο στη θέση του.
Θα επιστρέψει στο νερό που πίνω
και ξανά μες στο στομάχι και τις φλέβες μου,
μες την καρδιά μου να γεμίζει ένα απέραντο κενό μ' αλαζονεία.

 Κι όπως ξημερώνουν οι μέρες,
εγώ πάλι θα ξερνώ κι ύστερα θα κοιμάμαι μέχρι τη δύση.
Θα ξυπνώ από εφιάλτες για να ζήσω ένα ακόμα ξενύχτι
και πριν έρθει το πρωί θα ξερνώ από αηδία.
Θα ξερνώ την αγάπη˙ την αγάπη μου για σένα.

Άρρωστη εγώ κι αρρωστημένη η αγάπη μου.. η αγάπη μου για σένα.