Η σιωπή των αμνών.

Δύο παράθυρα που τρίζουν με τρομάζουν απόψε
και ίχνοι από το φως των στήλων της Δ.Ε.Η. γλιστρούν μέσα απ' τα παράθυρα και τις κουρτίνες
για να τους κάνω συντροφιά που είναι μόνα και κρυώνουν, όπως εγώ.
Σήμερα κοίμησα ένα φίλο στο σπίτι.
Είδαμε μια ταινία μαζί να θυμηθούμε τα παλιά κι είπα να μην τον αφήσω να βγει στους δρόμους βράδυ.
Μιας και το σπίτι του είναι μακριά, τον κράτησα εδώ
στον καναπέ
να μείνει μέχρι το πρωί να μη φοβάται.
Αύριο ελπίζω να κοιμήσω εσένα.
Να 'χω το χέρι σου αγκαλιά και  το πρόσωπό σου μπροστά μου,
να μιλάς να με χτυπάει ο αέρας που εκπνέεις
κι άθελά μου ν' αναπνέω την ψυχή σου.
Τώρα θα πω καλήνυχτα στο φεγγάρι και θα βγάλω τις κάλτσες μου,
θα κοιμηθώ κάτω απ' το air condition να ζεσταθώ
και θα το κλείσω μοχάχα όταν νιώσω τις ακτίνες σου στο σώμα μου.
Προς το παρόν η λύση είναι μία κι είναι πράσινη.