κούραση

Μην ανασάνεις.
Τοξικό αέριο η ψευτιά.
Κρατήσου και στ' από κάτω στενό,
το λίγο πιο αποκρουστικό και βρώμικο,
θα σου γνωρίσω τους φίλους μου.

Είναι όμορφα παιδιά με μάτια ορθάνοιχτα
και κάτι αγκαλιές φυλακές.
Δεν έχουν κινητά.
Λέμε συνήθως
"όταν δύσει, στην αλάνα".
Κι άμα κλαίμε, φίλε μου,
θέαμα που αξίζει να το δεις.
Πονάμε ΌΛΟΙ.
Γύρω απ' τη φωτιά μαζευόμαστε,
με τα μούτρα χωμένα στις παλάμες μας.
Κλάμα να δεις.
Νιώθουμε τη θλίψη σαν αδέρφια ενός σάκου.
Δίδυμα, τρίδυμα, πολλά-διμα.

Μην ανασάνεις τώρα.
Αυτούς εδώ δεν τους ξέρω
κι ας έχω φάει τη ζωή μου μαζί τους.
Αυτούς εδώ τους μισώ.

the mother we share

Η μητέρα που μοιραζόμαστε, αδερφέ μου,
δεν είναι έπαθλο.

Αν την νικήσω στα χαρτιά,
θα μου την πάρεις στα ζάρια.
Κι αν την ταΐσω βασιλικά,
θα γυρέψει στο σπίτι σου κρεβάτι.

Δεν είναι δική μου, ούτε δική σου·
δυστυχώς.
Είμαστε δικοί της.

Όσο την φυγαδεύεις, τόσο θα δραπετεύει σε μένα.
Κι όσο σε βρίζω, τόσο θα σ' αγαπά.

Δεν υπάρχει κτήση, αδερφέ μου,
και πάντα θα μαλώνουμε
μέχρι να σφαχτούμε στην ποδιά της.

Μη με ξαναφιλήσεις ποτέ μπροστά τους.

Ακόμη δε χιόνισε
κι ακόμη δεν έπιασε εκείνο το κρύο το διαπεραστικό.
Κι όμως έρχονται Χριστούγεννα,
παραδόξως.

Η αγαπημένη μου εποχή,
η πιο αγνή κι η πιο λευκή.

Μη μου τη σκοτώνεις με φωτογραφίες.
Μη μου μιλάς για μουσική που δεν ακούσαμε μαζί.
Δε θα ρθω στο ρεβεγιόν που με κάλεσες.
Θα μείνω στο λιμάνι να αποχαιρετώ τους ναυτικούς.
Εκεί με τις γυναίκες τους θα κλαίω
για το δικό μου θαλασσοδαρμένο βίο.
Θα φορώ μαύρα και τα μαλλιά μου αλογοουρά.

Μη μου στείλεις κάρτα μήδε την Πρωτοχρονιά.
Προσάναμμα για την φωτιά στο τζάκι θα γενεί
κι είν' αμαρτία το μελάνι κι η ψευτιά σου.

"aw" is a start

Δε ξέρω τι,
πώς,
πού να κοιτάξω·
πού;
Που όλα μοιάζουν ίδια.

Παλιά ατένιζα τη θάλασσα.
Κάπου μέσα στο άβυθο μπλε της,
είχε κρυμμένο
το χρώμα των ματιών σου.

Σαν κύμα άφριζα στη δική σου ιδέα
κι ύστερα, πάλι σ' αυτή, έσκαγα κι ηρεμούσα.

fit and on your feet

Ανάλαφρη
η ζωή χωρίς έρωτα.
Χαμογελαστά τα χείλη.
Η σκέψη άδεια.

Και μη λυπάσαι, εσύ ερωτευμένε,
εμάς τους μη.
Μπορούμε να βγούμε έξω μόνοι.
Δε νιώθουμε μισοί αν έχει βάλει κρύο
και δε μας έχει κάποιος αγκαλιά.
Παιδιά ανεξάρτητα.

Νέο φίλτρο στις εικόνες.
Κόκκινο μονάχα στο αίμα σου.
Τώρα απέκτησαν αξία καμιά δεκαριά άλλα χρώματα
οπότε αναγνωρίζεις αυτά,
μιλάς γι αυτά,
αγοράσεις αυτά να τα φορέσεις και να βάψεις τον τοίχο σου.

Η τζαζ δε φέρνει μνήμες πια αλλά δημιουργεί
(καινούριες)
και δίνει ρυθμό.

Αιώρηση στο κενό και παραδόξως·
το στομάχι σου στη θέση του!

HB

Έκλπηξη!

Σου φέρνω είκοσι χρόνια κερασμένα σε πιάτο χρυσό.
Θυμάσαι τίποτα απ' τα περασμένα;
Ένα δόντι έπεσε, άλλο φύτρωσε.
Μια φιλία ξέφτυσε, μια άλλη έγινε θεριό·
δέντρο αιωνόβιο κι αειθαλές.

Τα πόσα κλείνεις;
Μην απαντάς! Είναι παγίδα.
Όταν γνωρίζεις κόσμο, να λες είμαι παιδί.
Κι αν δεν πειστούν, μη σκοτιστείς.

Όσο υπάρχουν λέξεις, θα φτιάχνουμε ιστορίες.
Κι όσο υπάρχουν χρώματα, θα ζωγραφίζουμε τα μέσα μας.

Τι κι αν λείπεις;
Η αγάπη άκουσα ευδοκιμεί στις μακρινότερες αποστάσεις(:

starfax 10/10

Αποδεσμεύσεις.
Μακάριοι οι λέφτεροι.
Λυτρωτικοί χωρισμοί.
Δεν επιδέχονται συναισθηματισμοί κι εκβιασμοί.
Λύση η απαλλαγή.
Κάθαρση.

Πιάσε απ' τη ρίζα το φυτό το αρρωστιάρικο. Ξεπάτωσε το.
Κρίμα τα φάρμακα που θα του βάλεις.
Κρίμα οι παράδες οι με κόπο κερδισμένοι.

Μακάριοι οι λέφτεροι.
Μπήξε το χέρι στην καρδιά. Ξερίζωσε την!
Κι έννοια σου· ζεις και δίχως της.

I got it over and done with.

Όταν ανέπνευσα για πρώτη φορά
μετά από κείνη τη μέρα στο Λυκαβηττό,
που το υψόμετρο σε συνδυασμό με το αναζωπυρωμένο παιδικό μου άσθμα
έκαναν την ανάβαση σχεδόν αδύνατη
και μου στερούσαν την απόλαυσης της θέας·
όταν ανέπνευσα λοιπόν ξανά,
η αίσθηση ήταν άλλη.
Ολότελα καινούρια, δροσιστική.
Κατάλαβα τι σήμαινε να γεμίζουν τα πνευμόνια σου οξυγόνο.

Το ίδιο κι όταν φίλησα εκείνον
μετά από τόσα χρόνια που φιλούσα εσένα.

kyss mig

Ο κόσμος είπε
ότι δε θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί.
Εσύ ήσουν μόλις 16
κι εγώ σε είκοσι χρόνια θα έκλεινα τα 35.

The perks of being a wallflower.

Sometimes all you need to do is actually try. No matter how scared you are, make a step. Get out of your pathetic little apartment and face the world. Everyone and everything. But, most of all, deal with what scares the shit out of you. Tell them. Speak the truth and you might have a chance to breathe again without having that intolerable weight on your chest. Life won't be such a torture and you could finally learn how to smile; for real this time, not faking it. So try, my friend. Take a risk and tell them you're just a little bit different but, who cares?

Shit! You care. And I care. And everyone else does. So, keep your mouth shout and pull the trigger.

Too Close

Θα εκραγώ.
Μια μέρα να το ξέρεις,
θα ακούσεις τη φωνή μου για τελευταία φορά.
Μα θα ξεχάσω να πω αντίο.

Είναι πολλοί πια.
Με κοιτούν στα μάτια για να αισθανθώ άσχημα
και τα καταφέρνουν.

Παράταιρη η αγάπη;
Από πότε;

Σε κάποιους το ξεφούρνισα,
άλλοι απλά παρατηρούν και καταλαβαίνουν.
Δεν το 'χα και κρυφό τελευταία βέβαια.

Τόσοι πολλοί που ασφυκτιώ όταν δίπλα μου ανασαίνουν.
Εισπνέουν ερειστικά το οξυγόνο μου
και εκπνέουν μίσος και ζήλεια,
κακία και θυμό.

Φοβάμαι.
Μόνη μου μαζί τους μη μ' αφήσεις.
Ό,τι κι αν σου πουν.
Πριν τους πιστέψεις, ρώτα με.

στεφανία ?

Έχω μια φίλη
που έχει ένα φίλο
που είχε ακούσει μια ιστορία.

Δυστυχώς ήταν για μένα
και δυστυχώς η αλήθεια της ήταν αλλοιωμένη.

Αλλά αυτό την έκανε ενδιαφέρουσα.
Αλλά έτσι έμενα γυμνή.

Και σώπασα να την ακούσω.
Και δεν αποκάλυψα ότι ξέρω τον πρωταγωνιστή.

shitty people.

Καθώς με ξύπνησαν,
άνοιξα τα μάτια και χαιρέτησα με χαμόγελο
αυτό το κόσμο που βυθίστηκε στη ματαιοδοξία.
Αγκάλιασα, όπως το απροστάτευτο βρέφος τη μάνα του,
αυτή τη σάπια κοινωνία
κι εκείνη με παραπέταξε για να κρατήσει άλλα παιδιά στα στήθια της.

Παραγκωνισμένη κοιτώ τ' άνθη μου να μαραίζονται.
Κλείνομαι σπίτι πριν τα μεσάνυχτα.
Διαβάζω για ένα αύριο που ίσως αργήσει παραπάνω από είκοσι τέσσερις ώρες αλλά ανταμείβει τους άξιους λέει,
αν προλάβεις ανατέλλοντα ήλιο τη μέρα αυτού.

Χιασμός

[ό,τι αγαπώ είναι για λίγο]

πέφτει κάτω ένα ποτήρι

θρύψαλα

γυαλιά

παντού

πρόσεξε μην πατήσεις εδώ

κι εκεί

ένα κομμάτι παραπέρα

πρόσεχε

ανοιχτή πληγή

η αιχμή του βαθιά

διαπερνά το δέρμα

μην κουνιέσαι

φέρνω τσιμπιδάκι

είναι εύκολο

[γι’ αγάπη όταν μιλάς μέσα σου καίγεσαι και υποφέρεις]

είχαμε πάρτυ χτες

στην τουαλέτα κάποιος άλλαξε θέση στις λαβίδες και τα νυστέρια

πήρα ένα μεγάλο που θύμιζε μαχαίρι

(σ)το έμπηξα όσο πιο μέσα μπορούσα

[θα μείνω απ’ αυτούς στις γειτονιές που σπέρνουν άγριο χορό]

Όταν πεθαίνεις, σιχαίνομαι τα αίματα.

Κάθε φορά που πεθαίνεις, σιχαίνομαι τα αίματα.

[πίσω απ’ τη γιορτή είσαι μαρτύριο και καταιγίδα]

TBH, ILY.

[Κι αν θες να σου μιλώ με λόγια αγάπης, εσύ γιατί ξέχασες να μου χαμογελάς;]

Ξέρεις μας έφαγε ο έρωτας,

εμάς τη νεολαία της αφθονίας και του απεριόριστου.

Να ζούμε σε πεπερασμένο χρόνο.

Να μην εκτιμούμε το τώρα νομίζοντας πως με τα λεφτά θα αγοράσουμε κι άλλα αύριο

να 'χουμε μέρες να φάμε, να πιούμε, να σβήνουμε στα μπαρ και να ξυπνάμε σε σπίτια φίλων.

Και σε ένα από κεινα τα αύριο, ίσως θυμηθούμε το τηλεφώνημα που τάξαμε αλλά ποτέ δεν ήταν η στιγμή.

Πού να αφήσεις το ποτό σου για να πεις δυο κουβέντες με κάποιον που στην τελική δεν είναι εκεί;

Με κάποιον που σε σκέφτεται κι αδημονεί να σε δει.

Που δεν περνάει μέρα να μην αναφέρει το όνομά σου γιατί μονάχα το παρελθόν σας αρέσκεται να εξιστορεί και να εκθειάζει·

να λέει για το φως το ματιών σου και τη ζέστη των χεριών σου.

Έχεις δίκιο, φίλε, πού;

Πιες το ποτό σου και τράβα για αλλού.

Αυτός ο κόσμος δε σηκώνει έννοιες.

Αναλώσου πριν προλάβεις να αγαπήσεις και γίνουν δέσμιοι η καρδιά και το μυαλό σου

μίας νεφέλης.

Προτίμα τις Αφροδίτες που 'ναι στα κατώγια

κι άσε τις Αθηνές που σου γράφουν ποιήματα.

ψιτ

Επειδή γενικά κανείς απ' τους ανθρώπους εκεί δε γνώρισε γονείς,
δεν υπήρξε ποτέ η ανάγκη να μάθουν δυο λέξεις ζωτικής σημασίας.
Πατέρας. Μητέρα.
Όταν ήσαν παιδιά, δεν τους βύζαξε μάνα.
'Κλέβαν το γάλα της αγελάδας και μάλωναν ποιος θα γλείψει την τελευταία σταγόνα.
Δε 'μαθαν γράμματα και αγνοούν τα πολιτισμένα παιχνίδια που παίζαμε εγώ κι εσύ·
τα ευτυχισμένα παιδιά της πόλης που μεγαλώσαμε αμπαρώμενα στα πολυτελή μας διαμερίσματα, προστατευμένα απ' τη φτώχεια των δρόμων.
Έφτιαχναν μπάλες από στομάχια προβάτων και μάζευαν τα σκουπίδια των άλλων, μετατρέποντας τα σε ακατέργαστα διαμάντια χάρη στη πλούσια φαντασία τους.

Αυτά τα παιδιά ζήσαν δυο και τρεις φορές τη ζωή που θα ζήσω εγώ.
Κι εσύ.
Κι αν ήμουν άξια, θα τους ζήλευα για τους ανθρώπους στους οποίους εξελίχθηκαν.

ο εφιάλτης της ζωής μου σ' ένα όνειρο

Το ξέρουν όλοι κι εγώ συνεχίζω να κρύβομαι.
Ξέρουν πότε σ' αγαπώ και γιατί σε μισώ.
Ξέρουν τι λέω όταν νιώθω θυμό
και πώς λάμπουν τα μάτια μου όταν προφέρω τ' όνομά σου.
Ξέρουν ότι ντρέπομαι να βγω έξω,
να έρθω σε σένα να σου πω
εκείνα τα μεγάλα συναισθήματα που κρατώ φυλακισμένα κάτα από λάθος ταμπέλες·
δυνατή συμπάθεια, στενή φιλία.

Το ξέρουν όλοι. Ακόμα κι η μάνα μου.
Τόσα χρόνια νόμιζα την είχα ξεγελάσει για τα καλά,
μα ξέρει να διαβάζει σφραγισμένα χείλη
κι αναγνωρίζει από χιλιόμετρα μια ερωτευμένη καρδιά.

Να το παραδεχτώ σε σένα τώρα ρισκάροντας τα πάντα;
Κι αν φοβηθείς; Αν τρομάξεις κι απομακρυνθείς;
Αν σε χάσω;
Πώς θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα;
Για ποιον θα δύω και για ποιον θ' ανατέλλω;
Λες να μάθω ν' αγαπώ μια γαλάζια εικόνα αντί για των δικών σου ματιών καθάριο χρώμα;

Άσε με να αμφιβάλλω για τη ζωή μου όλη αφότου βγεις απ' αυτή..

εξέχον

Ξέρεις τι σημαίνει ζήλεια;
Πες μου· ξέρεις;
Μίλα καταραμένε!
Δε βλέπεις πώς δεν έχω όρεξη για σιωπές;

Πολλοί νομίζουν πως είναι ένα ακόμη συναίσθημα.
Έχουν κάτι που δεν έχεις.
Κλέβουν πράγματα που λες δικά σου.
Κάποιος σου λείπει, κάποιος τον διεκδίκησε.
Φταίνε όλοι.
Κι εσύ ο κακομοίρης κλαις.

Μα ζήλεια είναι να καις!
Βράζει καυτό αίμα στις φλέβες σου.
Βρίζεις τους πάντες.
Ζητάς τα πάντα και ξεχειλίζεις θυμό.
Η ζήλεια κρύβει μέσα της ένα μεγάλο εγώ και γάμα τους άλλους.
Με σένα μάχεσαι, ηλίθιε.
Τον εαυτό σου τιμωρείς
που με το πείσμα, σου στερεί όλα αυτά που εσύ μοχθείς
να αποκτήσεις.

Κατάλαβες τώρα, ηλίθιε;
Ζηλεύεις είναι σαν να λέμε υπάρχεις.

Should've Known Better

Θέλω ένα μέρος δικό μου.
Να είμαι ο εαυτός.
Να υπάρχω με σπίθα.
Να περπατάω χωρίς δεκανίκια.
Να είμαι αυτάρκης.
Να χαίρομαι τη ζωή.
Να μη νιώθω κενό.
Να χαμογελώ.
Να περιπλανιέμαι άσκοπα.
Να χορεύω και να τραγουδώ.
Να μην αναρωτιέμαι.
Να σβήσω τα πάντα.
Να αγαπήσω κι ίσως να αγαπηθώ.

Θέλω ένα μέρος με ουρανό.

http://www.youtube.com/watch?v=BNuWIGElvk8

vampires & hybrids

Κι είχα πει πως το ομορφότερο φως είναι εκείνο των ματιών σου.

Ο κόσμος μου να περιστρέφεται γύρω από σένα.
Ήλιος και αρχή και νόημα όλων.
Να χαράζει με τον ερχομό σου,
να νυχτώνει στην ιδέα της απώλειας.

Σκόταδι τώρα μια και καλή.
Έγινε ζωή μου η σελήνη και ουρλιάζω στο γιώμα της.

εκκρεμότητα

Μη μ' ακουμπάς.
Έχω παντού ανοιχτές πληγές και με πονάς.

Βγήκα έξω ξυπόλυτη κι ένα αγκάθι κάρφωσε στην αχίλλειο πτέρνα μου.
Ύστερα βρήκα δυο τρεις φίλους.
Κρατούσαν πιστόλια και σφαίρες που μόλις είχαν αγοράσει.
Είπαν να τα δοκιμάσουν πάνω μου.
Κουτσός κινούμενος στόχος κι αιματηρό παιχνίδι με σαδιστικά γέλια.

Σερνόμουνα στο χώμα μα έφτασα σπίτι πριν τις 12.
Ξάπλωσα μήπως αποκοιμηθώ,
όμως το υγρό μαξιλάρι μου έκανε τον ύπνο αφόρητο
και το κουτί με τα παυσίπονα είχε αδειάσει σε μία παλαιότερη απόπειρα αυτοκτονίας μου.

Αυτή είναι η ιστορία μου.
Συγγνώμη που είναι λυπηρή αλλά, εν μέρει, τη διάλεξα·
και με διάλεξε.

blue wallet

Στη ζωή μας, κάνουμε λάθη.
Άλλοι λιγότερα, άλλοι περισσότερα.
Μερικών είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού
κι είναι κι εκείνοι που έχουν χάσει το λογαριασμό.
Το πάθημα όμως έχει την ίδια αίσθηση.
Το πρώτο απ' το δεύτερο δεν αλλάζει.
Με τον ίδιο τρόπο ούτε κι απ' το εκατοστό.
Ίσως η πρωτόγνωρη εμπειρία προσθέτει μια πιο απότομη νότα ξαφνιάσματος
αλλά τίποτα παραπάνω.
Έτσι, με μεγάλη πιθανότητα να κάνω η ίδια τώρα λάθος,
θα καταλόγιζα ένα στον καθένα.
Όμως εγώ το δικό μου το αγάπησα και το επαναλαμβάνω.
Και ξέρω με πληγώνει.
Κάθε φορά πιο βαθιά η πληγή.
Κάθε φορά πιο βαθύς ο πόνος.
Μα και πάλι είναι ένα λάθος·
μοναδικό.
Έμεινα σ' αυτό και συνήθισα.
Τώρα αν αλλάξω τακτική, μάλλον το σωστό θα μοιάζει καταδίκη.

I lost my best friend the day I saw you

Πώς μιλώ σαν τρελή και πώς κλαίω σαν παιδί
όταν σκέφτομαι τι συνέβη και τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.
Βρίζω για τις λάθος επιλογές μου,
για τους δρόμους που πήρα στραβά.
Φέρνω στο μυαλό μου τους ανθρώπους που είδα κι εκείνους που θα 'δινα τα πάντα για να δω.
Πώς δυσανασχετώ στο τώρα και πώς ονειρεύομαι ένα αύριο με φως.
Ζω και δε ζω.
Κλείνομαι σε ένα σπίτι και γεμίζω τους τοίχους με στίχους,
με μιαν ελπίδα να γράψω κάτι καλό.
Να βγω έξω να φωνάξω γι' αυτά που κρύβω στα χαρτιά,
γι' αυτά που νιώθει η καρδιά και τα αψηφώ.
Να ζήτησω συγγνώμη τώρα που μπορώ
γιατί αύριο δε ξέρω τι μου ξημερώνει.

Απόψε στο πότο θα φανταστώ τ' ανείπωτα μου
και στ' αλκοόλ τους θα πνιγώ.

HER όπως heraklion

Είσαι το λιμάνι μου.
Σε φουρτούνες και μπουρίνια, σε σένα θα γυρνώ.
Μα σαν έχει μπονάτσα, σαλπάρω για μέρη ξακουσμένα·
απομακρύνομαι από σένα χωρίς να το εννοώ.
Άμυνα μου να δείχνω πως δε σ' έχω ανάγκη,
δεν εξαρτώμαι από κανένα
και άμα δε θέλει ο καιρός, ακόμα και ναυαγός σε νησί θα επιζήσω.
Ξέρω από σχεδίες κι από σχέδια.
Θα φανταστώ στεριές κατοικημένες από λίγους,
θα σφίξω το χέρι σε δικούς που έχω καιρό να δω
και πέρα στο βάθος, θα μπήξω ένα κλειδί σε μια πόρτα.
Όταν ανοίξει, τα μάτια σου θα δω να με περιμένουν ήρεμα.
Θα σου πω πρώτα συγγνώμη κι ύστερα σ' αγαπώ
γιατί λυπάμαι που άργησα τόσο να βρω το θάρρος να στο πω.

Είναι οι μέρες μου μισές μακριά σου και οι νύκτες άδειες.
Άσε τα πείσματα σε σένα και κράτα μου το χέρι ντροπιασμένα
που νιώθεις ό,τι εγώ
που φοβάσαι
που σε βλέπουν...

απτική επαφή

Τρίτη βράδυ.
Ίσως Τετάρτη ξημερώματα εάν δεν είχα πιει μια μπύρα, μια τεκίλα κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Άδεια τα πάντα.
Το μυαλό, η καρδιά,
το σπίτι, το πορτοφόλι, το ψυγείο μου.
Μικρά κενά
τόσο μνήμης, όσο χώρου
στα σεντόνια μου όταν λείπεις.
Μάταια και λυπηρά
τα τραγούδια που ακούω και τα ποιήματα που διαβάζω από μέσα μου
να μη ξυπνήσω τους εργαζόμενους, ενήλικες γείτονες.

Κάτω στο πάτωμα ένα παιδί,
και το πρωί ασθενοφόρο και σιωπή.
Πενθεί ολόκληρο Γουδή για μια απώλεια.
Για κάποιον που δε γνώρισε αλλά κρίμα.

Τρίτη βράδυ.
Κι ίσως Τετάρτη ξημερώματα εάν δεν έβρισκα την πτώση απ' το μπαλκόνι τόσο δελεαστική.

παράλληλες ζωές

Κάποιες φορές, σ' αγαπώ πιο πολύ απ' όσο πρέπει.
Έξω απ' τα πλαίσια της φιλίας.
Υπερπηδώντας στερεοτυπικά εμπόδια.
Ισοπεδώνοντας οριοθετικά τείχη.
Αψηφώντας τις απαγορευτικές αντενδείξεις
κι αδιαφορώντας για την καταδικαστική γνώμη των πολλών.
Βουτώ στο κενό κι ευχαριστώ
που δε θα συναντήσω πάτο.
Γιατί μια διαδρομή απαλλαγμένη τέλους
είναι ευτύχημα.
Μέσα σ' αυτήν την πτωτική τρέλα,
μπορώ να κλείσω άφοβα τα μάτια
και να σ' ερωτευτώ με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Έτσι πλατωνικά και φευγαλέα,
χωρίς να με νοιάζει αν σε πιάσω ποτέ.

whatever you do :)

Γαλήνη.
Συναίσθημα γαλάζιο και λευκό.
Κράμα ηρεμίας και νηνεμίας.
Λιτό, καθησυχαστικό.
Με την αδράνεια να αποκτά νόημα
και το να παραμένεις καθιστός
κοιτώντας μακριά στον ορίζοντα,
όχι νωθρότητα αλλά πληρότητα.
Αρμονία
με σένα, με άλλους·
με ένα, με όλα.

Ζωή μου, καραμπόλα
οι στιγμές μαζί σου· μοιραία σύγκρουση.
Κι άμα ο φταίχτης ζητηθεί,
πες τους πως φταίει η αγάπη.

back to h-ing you

Δε θέλω ανθρώπους στη ζωή μου.
Τους μπερδεύω μ' αριθμούς και μπερδεύομαι.
Μετρώ ένα, δύο, τρεις·
βλέπω φίλους και συγγενείς.
Τέσσερις, πέντε, δεκαπέντε·
σε θεωρώ δικό μου, ξένε.

Στοιχειώδη μαθηματικά λάθη και ελοχεύουν προβλήματα χωρίς λύση.

Έτσι, συννεφιασμένες μέρες σαν αυτή,
που θα ορκιζόμουν ότι είναι Κυριακή αλλά όχι,
βρίσκομαι μόνη.
Στο μπαλκόνι, να μ' έχει πάρει αγκαλιά μια ζακέτα
και στη δίπλα καρέκλα, ένα μηδενικό·
εκ φύσεως τίποτα, εκ φύσεως δική μου αναπόσπαστη παρέα.
Εικονική όμως πιστή·
η πιο πιστή απ' όλες ίσως.
Αν εξαιρέσεις το μίσος
-που νιώθω για μένα κυρίως.

y f m

Ξέρεις και ξέρω γιατί.
Γιατί χαθήκαμε στη διαδρομή.

Θα χωριστούμε.
Δεν έμειναν πολλά να μας ενώνουν.
Ούτε το βλέμμα σου χαμένο με αγγίζει -αν και θα 'πρεπε.

Μονόδρομα συναισθήματα και μια ιστορία παίρνει τέλος μήπως αρχίζουν δύο καινούριες.
Αληθινές ως το κόκκαλο
που δε θα διασταυρώσουν ποτέ η μία την άλλη
για το καλό τους.

μάρτυρες μου οι συνήθειες μου

Δες. Δεν είναι ανάγκη να σου πω για να καταλάβεις.

Έπαψα να μιλώ
αφού μονάχα σε σένα ανοιγόμουν χωρίς να αισθάνομαι ευάλωτη,
χωρίς να φοβάμαι ότι θα πληγωθώ.

Καπνίζω·

μήπως σε εισπνεύσω στην νικοτίνη και γεμίσεις ξανά τα αδύναμα πνευμόνια μου.

Κοιτώ επίμονα το κόκκινο και το γκρι
με την ελπίδα να σε διακρίνω σ' αυτόν τον ερωτικό συνδυασμό χρωμάτων.

Ψάχνω στα μνημεία και στα σκάμματα
μην τύχει να σε δω την ώρα που δουλεύεις με πάθος
και σε ερωτευτώ απ' την αρχή.

Χαμογελώ όπως εσύ
και ευελπιστώ κάποιος να με δει και να καταλάβει
πως μου λείπεις όσο οι ηλιόλουστες μέρες το χειμώνα.

καθ' οδόν

Θυμάσαι τότε που μου έδειχνες τ΄αστέρια;
Τότε· που εγώ ήμουν δεκάξι κι εσύ δεκαεπτά.
Σ' ένα παγκάκι στην παραλιακή,
να μιλάς και να μην ακούω τι λες·
να ακούω μονάχα τη φωνή σου συνοδευόμενη απ' τον ήχο της θάλασσας
και να ηρεμώ.
Χειμώνας, τα νερά φουρτουνιασμένα κι εγώ στην αγκαλιά σου.
Να μου λες για την Αφροδίτη και να σκέφτομαι ότι μοιάζει με μια φίλη μου.
Ύστερα να βρίσκεις ένα που ίσα-ίσα φαινόταν
μακριά από τ' άλλα,
να μη θυμάσαι τ' όνομά του και να του δίνω το δικό σου.
Χαμογέλασες, θυμάσαι;

Δεν είναι όνομα για αστερισμό το "Κώστας" αλλά εμένα μ' αρέσει.
Τόσα άστρα εκείνο το βράδυ κι εγώ δεν έδινα δεκάρα για κανένα
παρά μονάχα για 'κείνο που καθόταν δίπλα μου και κρύωνε
γιατί μου είχε παραχωρήσει ευγενικά το παλτό του
να μην του αρρωστήσω και στενοχωρηθεί.

Τίποτα εκτός αυτού.

Δε μου έχει απομείνει τίποτα
γιατί τρέχω συνέχεια
μήπως προλάβω, μήπως σωθώ, μήπως σε δω·
τυχαία.
Και μένω ξεκρέμαστη.

Φέρνω στο μυαλό γράμματα που δε στάλθηκαν ποτέ και λέξεις που δεν ειπώθηκαν
και βρίζω τα πάντα που είσαι και που ήμουν αδίκως.

Έκοψα το κάπνισμα γιατί δεν αξίζει να πεθάνω επειδή σ' έχασα
αλλά δε βλέπω προκοπή.
Δεν υπάρχει λογική σ' αυτά που νιώθω
και δε βλέπω να σε ξεπερνώ.
Όχι τώρα.
Όχι εύκολα.

Θα πάω στο περίπτερο να πάρω καπνό
κι ένα μπουκάλι ουίσκι απ' την κάβα
κι αν μυρίσει φωτιά απ' το σπίτι μου,
θα καίω τις φωτογραφίες σου με ευχαρίστηση.

Δεν αλλάζω μυαλό και το σταματάω.

Κι όμως μου είναι εύκολο να σε μισώ.
Μετά από τόσο χρόνια, δεν περίμενα τέτοια κατάληξη
αλλά έχει ο Θεός για μας τους ανθρώπους περίεργες βουλές.

Δε μετανιώνω για πολλά
όμως δεν παύω να μετανιώνω.
Άσχημο συναίσθημα να αμφιβάλλεις για πράξεις που κάποτε ήταν όλο το είναι σου
μα δε με νοιάζει πια.
Έχω καινούρια σχέδια για το μέλλον και δεν είσαι μέσα,
όπως δε βρίσκομαι εγώ στα δικά σου.
Ορίστε ένα σημείο που τα πράγματα είναι αμοιβαία μεταξύ μας.

Ξέρεις για καιρό ζήλευα τους ανθρώπους που αγαπιούνται και το γνωρίζουν.
Τώρα αρκούμαι που ζω και νιώθω τα μέλη μου.

24 ώρες το 24ωρο είπες;

Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν στα χαρτιά.
Δεν τα εκδίδεις, ούτε τα διαδίδεις
γιατί εκθέτεις την ψυχή σου
και φοβάσαι μήπως πληγωθείς.

Μα σε μένα μίλα.
Είσαι ασφαλής μαζί μου.
Τα μυστικά σου, δικά μου
και οι φόβοι σου, οι μεγαλύτερες ανησυχίες μου.

Ρώτα με και θα σου απαντώ·
σε όλα.
Ποιον άνθρωπο μισώ,
ποιον αγαπώ,
τι θα κάνω όταν φύγω από 'δω,
πόσο θέλω να σε δω,
πόσο μου έλειψες.

Ρώτα κι εγώ θα απαντώ.
Μόνο μη με ρωτήσεις τ' όνομά μου.
Το ξέχασα για να με θυμάμαι μέσα από σένα
που με φωνάζεις βασανισμένη ψυχή και χαμογελάω.

Στέφη χωρίς κατάθλιψη δεν είναι Στέφη

Ωραία ναι σ' αγαπώ
και τι θα βγει απ΄αυτό;

Εγώ αγαπώ εσένα.
Μονόδρομα συναισθήματα.

Κι αμφιβάλλω αν κάνεις κάτι για να 'μαστε ευχαριστημένοι κι οι δυο.

δύο όπως οι πόλοι :)

She: Κανείς δεν έχει αγαπήσει ποτέ κάποιον περισσότερο απ' όσο σ' αγαπώ εγώ.
He: Με μια εξαίρεση.

Έχω μία περίεργη σχέση με τις λέξεις.

Αν τις πω μια φορά, δεν τις πολυεννοώ.
Τις προφέρω μία για πειραματισμό,
με αποκρούει το άκουσμά τους
και μένω μακριά τους έπειτα.

Αν τις πω πολλές φορές, προσπαθώ,
πολύ να ξέρεις,
να σε πείσω πως τις εννοώ.
Ουρλιάζω καμιά φορά να βγουν έξω απ' το στόμα γεμάτες
με αυτά που κρύβω μέσα μου.

Αν πάλι τις ψιθυρίσω κλαίγοντας,
συνήθεις εξομολογήσεις στον εαυτό μου,
τότε με πονά να παραδέχομαι την αλήθεια τους.

Μα το μυστικό είναι ότι αν ποτέ δεν τις πω,
τότε είναι που τις εννοώ περισσότερο και από το να τις έγραφα με κόκκινα γράμματα έξω απ' το σπίτι σου -ιδέα που μου 'χει περάσει απ' το μυαλό όμως δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα.

SO

Ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί
και στην τελική
παρακάλεσα για σένα
πόδια ξένα φίλησα
ζητώντας σε απελπισμένα.
Φώναζα στα στενά δεκατεσσάρων χρονών αγρίμι
να σε φέρουνε πίσω σε μένα
ξανθά μαλλιά και μάτια γαλανά                              σγουρά μαλλιά και μάτια καστανά
Δε θέλω άλλα,
αγάπη μου μεγάλη
και μοναδική.
Αυτή εσύ και μην αμφιβάλλεις.

Από πάνω μου να σε πετάξω, δε μπορώ.
Ζω και χωρίς αναστεναγμούς
χωρίς να σου λέω σ' αγαπώ
Ζω κάπως μίζερα
μια ανιαρή επιβίωση.

Ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί
και δεν εννοώ ούτε λέξη.
Μείνε εδώ και όποιος μας αντέξει
με τα μούτρα και τους τσακωμούς,
με τις έσχατες προδοσίες σου
και τις εκρηκτικότερες επιστροφές μου,
με τα κλάμματα και τα τάμματα
σε ένα Θεό που δεν πιστεύω
να σ' αγαπώ
ως εκεί που βλέπει το μάτι ουρανό.

Κι αν τ' όνομά σου ντρέπομαι να πω
γιατί δεν είναι ταιριαστό να σμίξουν οι γενιές μας,
σε κλέβω να κρυφτούμε σε ένα χωριό
να σου μιλώ με όσο γράμματα αξίζεις
και να ακούεται της φωνής μου η ηχώ
στις σπηλιές
όπου οι σκαλισμένες ζωγραφιές θα λεν' την ιστορία μας.
Δύο παιδιά, δύο σκυλιά,
σπίτι κάπου στην ερημιά
και τ' ομορφότερο παράδοξο
δική σου ζωή και δική μου.