καθ' οδόν

Θυμάσαι τότε που μου έδειχνες τ΄αστέρια;
Τότε· που εγώ ήμουν δεκάξι κι εσύ δεκαεπτά.
Σ' ένα παγκάκι στην παραλιακή,
να μιλάς και να μην ακούω τι λες·
να ακούω μονάχα τη φωνή σου συνοδευόμενη απ' τον ήχο της θάλασσας
και να ηρεμώ.
Χειμώνας, τα νερά φουρτουνιασμένα κι εγώ στην αγκαλιά σου.
Να μου λες για την Αφροδίτη και να σκέφτομαι ότι μοιάζει με μια φίλη μου.
Ύστερα να βρίσκεις ένα που ίσα-ίσα φαινόταν
μακριά από τ' άλλα,
να μη θυμάσαι τ' όνομά του και να του δίνω το δικό σου.
Χαμογέλασες, θυμάσαι;

Δεν είναι όνομα για αστερισμό το "Κώστας" αλλά εμένα μ' αρέσει.
Τόσα άστρα εκείνο το βράδυ κι εγώ δεν έδινα δεκάρα για κανένα
παρά μονάχα για 'κείνο που καθόταν δίπλα μου και κρύωνε
γιατί μου είχε παραχωρήσει ευγενικά το παλτό του
να μην του αρρωστήσω και στενοχωρηθεί.