ο εφιάλτης της ζωής μου σ' ένα όνειρο

Το ξέρουν όλοι κι εγώ συνεχίζω να κρύβομαι.
Ξέρουν πότε σ' αγαπώ και γιατί σε μισώ.
Ξέρουν τι λέω όταν νιώθω θυμό
και πώς λάμπουν τα μάτια μου όταν προφέρω τ' όνομά σου.
Ξέρουν ότι ντρέπομαι να βγω έξω,
να έρθω σε σένα να σου πω
εκείνα τα μεγάλα συναισθήματα που κρατώ φυλακισμένα κάτα από λάθος ταμπέλες·
δυνατή συμπάθεια, στενή φιλία.

Το ξέρουν όλοι. Ακόμα κι η μάνα μου.
Τόσα χρόνια νόμιζα την είχα ξεγελάσει για τα καλά,
μα ξέρει να διαβάζει σφραγισμένα χείλη
κι αναγνωρίζει από χιλιόμετρα μια ερωτευμένη καρδιά.

Να το παραδεχτώ σε σένα τώρα ρισκάροντας τα πάντα;
Κι αν φοβηθείς; Αν τρομάξεις κι απομακρυνθείς;
Αν σε χάσω;
Πώς θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα;
Για ποιον θα δύω και για ποιον θ' ανατέλλω;
Λες να μάθω ν' αγαπώ μια γαλάζια εικόνα αντί για των δικών σου ματιών καθάριο χρώμα;

Άσε με να αμφιβάλλω για τη ζωή μου όλη αφότου βγεις απ' αυτή..