απτική επαφή

Τρίτη βράδυ.
Ίσως Τετάρτη ξημερώματα εάν δεν είχα πιει μια μπύρα, μια τεκίλα κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Άδεια τα πάντα.
Το μυαλό, η καρδιά,
το σπίτι, το πορτοφόλι, το ψυγείο μου.
Μικρά κενά
τόσο μνήμης, όσο χώρου
στα σεντόνια μου όταν λείπεις.
Μάταια και λυπηρά
τα τραγούδια που ακούω και τα ποιήματα που διαβάζω από μέσα μου
να μη ξυπνήσω τους εργαζόμενους, ενήλικες γείτονες.

Κάτω στο πάτωμα ένα παιδί,
και το πρωί ασθενοφόρο και σιωπή.
Πενθεί ολόκληρο Γουδή για μια απώλεια.
Για κάποιον που δε γνώρισε αλλά κρίμα.

Τρίτη βράδυ.
Κι ίσως Τετάρτη ξημερώματα εάν δεν έβρισκα την πτώση απ' το μπαλκόνι τόσο δελεαστική.