HER όπως heraklion

Είσαι το λιμάνι μου.
Σε φουρτούνες και μπουρίνια, σε σένα θα γυρνώ.
Μα σαν έχει μπονάτσα, σαλπάρω για μέρη ξακουσμένα·
απομακρύνομαι από σένα χωρίς να το εννοώ.
Άμυνα μου να δείχνω πως δε σ' έχω ανάγκη,
δεν εξαρτώμαι από κανένα
και άμα δε θέλει ο καιρός, ακόμα και ναυαγός σε νησί θα επιζήσω.
Ξέρω από σχεδίες κι από σχέδια.
Θα φανταστώ στεριές κατοικημένες από λίγους,
θα σφίξω το χέρι σε δικούς που έχω καιρό να δω
και πέρα στο βάθος, θα μπήξω ένα κλειδί σε μια πόρτα.
Όταν ανοίξει, τα μάτια σου θα δω να με περιμένουν ήρεμα.
Θα σου πω πρώτα συγγνώμη κι ύστερα σ' αγαπώ
γιατί λυπάμαι που άργησα τόσο να βρω το θάρρος να στο πω.

Είναι οι μέρες μου μισές μακριά σου και οι νύκτες άδειες.
Άσε τα πείσματα σε σένα και κράτα μου το χέρι ντροπιασμένα
που νιώθεις ό,τι εγώ
που φοβάσαι
που σε βλέπουν...