Ιούλιοι

δέκα Ιούλιους πριν

ξεκίνησα να ζω

γιατί έζησα τον έρωτα

όπως δεν τον έχει ζήσει ποτέ κανείς

γιατί τον έζησα μαζί σου

γιατί τον ζήσαμε μαζί

θυμάμαι να μετράω τα βήματα

από το σπίτι μου στο δικό σου

με κάτι μεγάλες δρασκελιές και πολλή ανυπομονησία

δεν ήταν ούτε εκατό 

θυμάμαι να περπατάμε τη Βασιλίσσης παρέα 

δε βάζαμε γλώσσα μέσα και γελούσαμε δυνατά (εσύ κυρίως)

πέρα από μία φορά... θυμάσαι;

που πεισματικά δε βγάλαμε κιχ μέχρι το Άστυ

αλλά κοιταζόμασταν στα μάτια και πρακτικά λέγαμε τα πάντα χωρίς να αρθρώνουμε λέξη

θυμάμαι να παίζεις με το ύφασμα του παντελονιού μου

καθώς βλέπαμε Γκοντάρ 

αν έπρεπε να διαλέξω μία ταινία για εμάς

νομιζώ θα ήμασταν η Μαριάν και ο Πιερρό

ζώντας μια ατέλειωτη, συναρπαστική περιπέτεια, 

μια ανορθόδοξη ζωή, παντά σε φυγή

εγώ κυνηγημένη από τα συναισθήματά μου

κι εσύ από τα κοινωνικά πρέπει και μη

θυμάμαι τη μαμά σου να μας λέει για τον Μπελμοντό

τον ωραίο άσχημο του γαλλικού κινηματογράφου

θυμάμαι τη δική μου να μιλά για την εντυπωσιακή ομορφιά της Άννα Καρίνα

που μεταξύ μας ίσως μπερδεύει με την Άννα Καρένινα

θυμάμαι εσένα να ονομάζεις το σκληρό Ζαν-Πιερ από τον Λεό

κι εμένα να λέω ζω τη ζωή μου χωρίς ζωή 

θυμάμαι κι άλλα πολλά 

αλλά δεν έχουν σημασία πια

αφού δε μπορώ να στα διηγηθώ