Χι

     

                Καθόμουν και ζωγράφιζα αυτό το γαλήνιο τοπίο.

                Νόμιζα πως ήμουν μόνος στην ακτή αλλά γελάστηκα.

                Κάποια στιγμή είδα να βγαίνει μεσ' απ' τα κύματα η Οπτασία.

                Τόσο νωχελικά που έλεγες  ο χρόνος άρχισε να κυλά πιο αργά αφότου φάνηκε.

                Άξαφνα συνειδητοποίησα πως ερχόταν προς το μέρος μου.

                Μα τι να γύρευε ένα πλάσμα σαν εκείνη από ένα θνητό;

                Σάμπως υπήρχε τίποτε που μπορούσα να της προσφέρω;

                Με κοίταζε στα μάτια σαν να ήξερε,

                κι όσο πλησίαζε η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά.

                Έφτασε στο μέρος που βρισκόμουν.

                Μου έπιασε το χέρι κι αμέσως σηκώθηκα.

                 -θες από φόβο, θες από δέος-

                Συνέχιζε να με κοιτά επίμονα

                Λες και τα μάτια μου είχαν κάτι που μπορούσε να διαβάσει.

                Έβαλε και τ' άλλο της χέρι πάνω απ' τ δικό μου,

                σαν να ήθελε να σιγουρευτεί πως δε θα φύγω.

                Και τότε είδα τη λάμψη.

                Ένα κίτρινο φως βγηκ' απ' τα χέρια της και μπήκε στο δικό μου.

                Είχε ένα σχήμα, κάτι περίεργο, ένα σύμβολο μαγείας μάλλον.

                Όμως εγώ, ο μικρός, έβλεπα μονάχα ένα γράμμα.

                Μου έμοιαζε σαν ένα κίτρινο, φωτεινό, μεγαλειώδες χι.

                Με ξανακοίταξε καθώς άφηνε τα χέρια της να γλιστρήσουν μακριά απ' το δικό μου.

                Χωρίς να κινηθούν τα χείλη της, άκουσα τη φωνή της.

                Κι ένα γλυκό τραγούδι ήρθε στ' αυτιά μου που έλεγε:

                " Σε ξέρω και ξέρω.. "

                Κι ύστερα έφυγε.

                Μα εγώ είχα για πάντα το σημάδι της.

                Μα πώς με ήξερε και πώς ήξερε;

                Πως κάθε μέρα ήμουν εγώ που πήγαινα εκεί και περίμενα.

                Πως χρόνια τώρα είχα ερωτευθεί την Οπτασία.