Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

The closer you are the happier I am

Ένα λεπτό·
ή ίσως λιγότερο τρέχοντας
κρατώντας δύο ζευγάρια κλειδιά στο χέρι
κλειδώνοντας βιαστικά ένα σπίτι
ξεκλειδώνοντας με ανυπομονησία την πόρτα ενός άλλου
μια κλειστή γωνία
δύο πλευρές του ίδιου οικοδομικού τετραγώνου

Τόσο απείχα από την ευτυχία
ένα λεπτό·
ή ίσως και λιγότερο
ένα φιλί· ζεστό
μια αγκαλιά· σφιχτή
ένα βλέμμα· ζωηρό
ένα χαμόγελο· πλατύ
ένα γεια σου· παιχνιδιάρικο
ένας φάτσας· δικός
μια ζωή· μικρή κι ανέμελη
ένα σ'αγαπώ· τεράστιο
κι ένα σ' αγαπάω· αβρό

Τόσο απείχα από την ευτυχία
τότε
Τώρα σιωπή· βαριά
και μοναξιά
Η αλέξα, η δεσποινίς τρίχρωμη, ένας γαλλικός φουντούκι και ένα lucky strike πολυπόθητο.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2020

γκαράζ

Φύλαξα τα πάντα

ό,τι μπόρεσα, άρπαξα και έκρυψα προσεχτικά σε μικρά και μεγάλα κουτιά 

αφίσες, κονκάρδες, χαρτιά, πλαστικά

 γράμματα 

μια ζωή υλική αφού 

αυτή απέμεινε να ζω 

Δευτέρα με Παρασκευή χαμογελώ στους άχρηστους αχρείους που γεμίζουν την εβδομάδα με ανούσιες ευγένειες 

Σάββατο φτιάχνω ένα λίτρο καφέ γαλλικό

κι ως τα μεσάνυχτα της Κυριακής αδειάζω όλα τα κουτιά κι έπειτα τακτοποιώ το κενό που εν τέλει ονόμασα Γράμμο για να θυμίζει το στενό που περπατήσαμε 


Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

κρυφά προσεχτικά φιλιά σε ένα φανερά ομοφοβικό τρένο

έξι χρόνια· ακούς; 


έξι χώρες

κι ίσως καμία τριανταριά πόλεις και χωριά 

έξι σπίτια· κατά βάση 

χωρίς τα ξενοδοχεία και τα Airbnb ή τα δωμάτια εκείνων που μας φιλοξένησαν 

έξι κινητά

και χιλιάδες κλήσεις και μηνύματα

έξι φίλοι που χάθηκαν στα μισά 

κι άλλοι έξι που χωρίστηκαν στη μέση 

έξι κορίτσια· 

ή μήπως καλύτερα να πω λάθη


έξι μήνες 

που είμαι

η πιο

εκκωφαντική

σιωπή για σένα

Τρίτη 11 Αυγούστου 2020

άλμα

μου έλειψε
λίγο
εκείνη η παγωμένη πόλη
στην οποία με πλήγωσες
πιο πολύ από ό,τι στην Αθήνα
μας

έκλαψα πολύ
βουβά
μάτωσαν τα ούλα μου
χύθηκε νοσταλγία στο καλό μου σορτς 
γέμισε θύμηση η θήκη των γυαλιών μου

άκουσε το κλάμα μου
η όμορφη δεσποινίς απ' το Μόσχατο
και ο ψαρός ναυτικός που καπνίζει ασύστολα
και με λυπήθηκαν
κι ας μην είμαι για λύπηση
τόσο

μου έστειλαν λίγη αγάπη κι εγώ τους είπα πως έχω ακόμα
το καπέλο
κι αν βρεθεί ο δρόμος μου στην πόλη
θα τους βρω στο παλιό ταχυδρομείο

το νησί δεν έχει ζωή
φέτος
στη Μήλο παραθερίζουν μικροί κορωνοϊοί 
στη Μήλο που το '18
η μόνη μου έννοια ήταν πιο μαγνητάκι να αγοράσω
για να σου πω
μέσα από τον πηλό
ότι είσαι το πιο ωραίο μου ηλιοβασίλεμα
κι έτσι πήρα δυο
όσα τα όχι που άκουσα αργότερα

τώρα στις 8 φτύνω αίμα
βαθύ μπορντώ
κι αναρωτιέμαι 
αν κάτι από αυτά
σήμαινε
τ ί π ο τ α

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

γεια σου

μια μέρα θα εκδοθούν
τα μεταξύ μας ανέκδοτα
αυτά που μου είπες και δε γέλασα
μα θα γελάσουν άλλοι
πολλοί 

μια νύχτα θα σβήσουν τα αστέρια
όλα μαζί
και σα βροχή
στο άκουσμα του σ' αγαπώ μας
θα πέσουν απότομα στη γη

ένα καινούριο μεσημέρι
ακούγοντας τα τζιτζίκια
θα ανοίξεις το κουτί
και σαν κραυγή θα ηχήσει το μεγάλο ναι
στα αυτιά μου

ένα δειλινό
την αγαπημένη σου ώρα
θα γυρίσει ο χρόνος πίσω
κι έτσι σε εκείνο το στενό
Σάββατο βράδυ
θα σε ερωτευτώ

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

σιωπή για σένα

πρωί χωρίς
μαύρο καφέ με
νέα σπουδαία αλλά

κοιτώ έξω
από το παράθυρο
τα δέντρα βουβά χορεύουν
αιθέριες υπάρξεις χλωροφυλλικού πρασίνου
αδυνατώ να
κλείσω τα μάτια
πίσω από τα βλέφαρα έχει στάχτες
και η κυρία που καθαρίζει τις Παρασκευές σταμάτησε να έρχεται
από την αρχή της καραντίνας

ο γιατρός προτείνει λοβοτομή
κι εκείνη μου έβγαλε τα μάτια με το πιρούνι καθώς τρώγαμε
τα έδωσε στη γάτα
συνέχισε το μεσημεριανό της σαν να μην είχε γίνει τίποτα

ωστόσο αυτό που θέλω να πω
δε γράφεται ακόμα σε κανένα αλφάβητο
μία παραίσθησις σαν τις άλλες

αν ήμασταν συνηθισμένοι άνθρωποι
όπως (δεν είναι) ο Κόνελ και η Μαριάν
θα σε μύριζα με τα μάτια μου
θα σε άκουγα μες στα ρουθούνια μου
θα σε ένιωθα στα χείλη μου
θα σε γευόμουν με τα χέρια μου

αλλά δεν είμαστε
όποτε
σε βλέπω με τα αυτιά μου
κάθε βράδυ στον ύπνο μου

και το πρωί πάλι σιωπή 

Πέμπτη 7 Μαΐου 2020

αν όλα ήταν όπως θα έπρεπε να ήταν

το Σάββατο θα μέναμε μαζί
ίσως βλέπαμε μία υπέροχη ταινία 
-ίσως αποκοιμόμουν
ίσως απλά καπνίζαμε στριφτά στο μπαλκόνι 
ίσως πίναμε κάναδυο μπουκάλια άλφα
-ίσως ήμασταν μεθυσμένες πριν τα μεσάνυχτα
ίσως μιλούσαμε για όλα τα σημαντικά ή 
ίσως αραδιάζαμε λίγα ασήμαντα στο τραπέζι 
-ίσως χαιρόσουν αν έλεγα κάτι έξυπνο
(σίγουρα θα χαμογελούσα γιατί είσαι όμορφη)
ίσως περιμέναμε μέχρι τις δώδεκα
ίσως μου έσβηνες κρουασάν σοκολάτα αντί για τούρτα
-ίσως το φιλί να ήταν το μεγαλύτερο μου δώρο
ίσως χορεύαμε για λίγο
ίσως με έπαιρνες μια σφικτή αγκαλιά
-ίσως κοιμόμασταν με την πόρτα ανοιχτή
(σίγουρα θα ένιωθα ασφάλεια)

την Κυριακή θα ξυπνούσαμε μαζί
ίσως κατεβαίναμε στο φούρνο να πάρουμε πρωινό 
φρέντο εσπρέσσο και τυρόπιτα
-ίσως πάλι φτιάχναμε δικό σου καφέ και δικό μου τοστ
ίσως πηγαίναμε μία μεγάλη βόλτα στο κέντρο
ίσως περπατούσαμε στον ήλιο
ίσως τρώγαμε παγωτό
-ίσως φορούσες εκείνη την τέλεια καλοκαιρινή σου μπλούζα
(σίγουρα θα ήμουν η πιο χαρούμενη κοπέλα στην Αθήνα)
ίσως βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα
στα βραχάκια ή στο Λυκαβηττό
ίσως βγάζαμε μία ωραία φωτογραφία
-ίσως ήταν το πιο ωραίο
(σίγουρα αφού μαζί)
ίσως βρισκόμασταν με την αδερφή σου ή
ίσως συναντούσαμε τους φίλους μας αργότερα
ίσως είχες κανονίσεις κι άλλη έκπληξη

ίσως φώναζα στη μέση της μεγάλης πλατείας πως σ' αγαπώ 
κι ίσως απαντούσες ανάλογα
-ίσως με φιλούσες αυθόρμητα
ίσως κοκκίνιζα
ίσως το βράδυ να πετυχαίναμε μία συναυλιά των φίλων μας
εκείνης κι εκείνης
ίσως βρισκόμασταν τυχαία με τους δίδυμους σε κάποιο στενό
-ίσως μου κρατούσες το χέρι
ίσως στο δρόμο για το σπίτι, οργανώναμε το επόμενο ταξίδι μας 
το αιώνιο δίλημμα: Ισπανία ή ιστιοπλοϊκό;
-ίσως και τα δύο
ίσως δεν τσακωνόμασταν
ίσως η αγάπη δεν ήταν τόσο δύσκολη πια
-ίσως απλά μ' αγαπούσες

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

{ όποζιτς }

πάνω κάτω
σε μπεζ και άσπρα λερωμένα μπαλκόνια
περπατάει και ονειρεύεται
τι;
εκείνο που δε θα συμβεί

μάλλον είναι που είδες το σπασμένο κόσμο
τα σημάδια
τα μισοτελειωμένα πάντα
την ανεργία
την ανεκπαίδευση
την ημιμάθεια
τη λαιμαργία
την πολυλογία
την παχυσαρκία
τη γρουσουζιά
τα υστερικά γέλια
το ψέμα
την αργοπορία
τις τρίχες
τη βρωμιά

το χαμό πριν το σούρουπο

δύο παιδιά
ένα σπασμένο, απελπισμένο, απεγνωσμένο, ορκισμένο να βρει αγάπη
ένα αρτιμελές, ατάραχο, ανέμελο, φοβισμένο να μην πνιγεί πάλι σε αυτήν 

Σάββατο 25 Απριλίου 2020

γιορτογενέθλια με μία μέρα διαφορά

Γιορτάζει εκείνη που αγαπώ
πιο πολύ στον κόσμο
σήμερα 
κλείνει τα 49
και ευχόμαστε όλοι μαζί
να φτάσει τα 109 με υγεία.

Και γιορτάζει εκείνη
που νόμιζα ότι όριζε το είναι μου 
χθες 
δεν της έστειλα χρόνια πολλά
γιατί ξέρει
λογικά
ότι ξβόαν χι
και ότι την είδα στο όνειρό μου.

Έστειλε μήνυμα εκείνη σε εκείνη όμως, οπότε χαμόγελα :)

Χρόνια πολλά και στις δυο! 
Σας αγαπώ όσο τίποτα, κι αν μη σας βλέπω τελευταία.


Τρίτη 7 Απριλίου 2020

διαμέρισμα δευτέρου ορόφου

εκείνη δουλεύει το υλικό για το βίντεο
ο νικητής του διαγωνισμού κερδίζει δύο χιλιάδες ευρώ
μουντζουρώνει χαρτιά όλη μέρα χωρίς να μπορεί να αποφασίσει τι θα κρατήσει
έχει να φορέσει σουτιέν περίπου μια βδομάδα και νιώθω παράξενα ελεύθερη
θέλει να πάει Γρανάδα να δει την κοπέλα της το καλοκαίρι
και να πιει πολύ
τόσο που να ξεπλύνει αυτό το απαίσιο γκρι της καραντίνας από μέσα της

εκείνος φυτεύει μανιωδώς τον κήπο του
στα κενά του working from home
με τσουγκράνες και γαλότσες και όλα τα απαραίτητα κηπευτικά
χωρίς μπλούζα και πιο άσπρος από ποτέ
προχθές έπεισε όλους τους συγκατοίκους του να κάνουν μπάρμπεκιου στον κήπο
και μιλούσε ατελείωτα για τα φυτά του
για τα σχέδια του
με ένα πλατύ χαμόγελο
και εκατέρωθεν κόκκινα ντροπαλά μάγουλα

μεταξύ εκείνης κι εκείνου
θα διαλέξω την κεραμιδόγατα
ή την πονηρή αλεπού που βλέπω μόνο νωρίς το πρωί πριν εξαφανιστεί για ώρες ατελείωτες

Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

δείπνο ονείρου

αναβόσβησες τα φώτα
όπως τότε
όπως πάντα

πέρασα από κάτω κι ήταν 4μμ
μόλις ξύπνησες
εγώ περπατούσα με εκείνη που χαμογελά πλατιά 

ύστερα κάπως ξαφνικά
βρεθήκαμε στο προαύλιο ενός λυκείου ίσως
ή ρωμαϊκού κολοσσαίου
ήμασταν πολλοί 
κι ήταν αποπνικτικά 
ήθελα να πάρω φόρα
να βρεθώ κάτω
το αίμα μου να γίνει ένα με τις πέτρες και το χώμα

πιο αργά το ίδιο βράδυ
μάζεψες 
ή μάλλον μάζεψε εκείνη που αποκαλείς λόβερ
δεκάδες κόσμο σπίτι σου
σπίτι σας πια
μαζί και τους φίλους μου
μου πήρες τη Μάρια και την Εβίτα
η Μαριάνθη με προσπέρασε χωρίς να μου πει ούτε γεια
ακόμα και η Τάμζιν ήταν εκεί, που τώρα μιλάει σε εσένα αλλά όχι σε εμένα πια
λογικό 
η Ελένη με κοίταξε φευγαλέα και ανέβηκε τα σκαλιά

ήρθα σπίτι και έμεινα εδώ
να ψήνομαι στον πυρετό
να ξυπνώ χαράματα μούσκεμα
να κολυμπώ σε λίμνες ιδρώτα και αγανάκτησης
να παρακαλώ το θεό να πεθάνω
κι έπειτα μανιακά να αλλάζω γνώμη και να παρακαλώ για ζωή

ξέρεις πάντα ήθελα εκείνο το χακί σου αμάνικο 
ή να είμαστε λ ό β ε ρ ς

Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

όταν αμφιβάλεις αν ο εαυτός σου ήταν πάντα δικός σου ή... εκείνης

κατέβηκα το δρόμο
ξέχασα
αν περπατούσα χοροπηδηχτά εξ' αρχής
ή...

μια κονκάρδα στο πέτο
μια κονκάρδα στην τσάντα
δικό μου χούι από ανέκαθεν
ή...

φόρεσα χρωματιστές κάλτσες
άρχισα να κοιτάω επίμονα τα πόδια μου
ήταν από πριν εκεί
ή...

έφτιαξα μαύρο γαλλικό
χωρίς να πιω γουλιά
για ώρες κοιτούσα την κούπα
έπινα πάντα έτσι τον καφέ
ή...

είδα μια ταινία
ύστερα δυο
κι αναρωτήθηκα αν στην τρίτη καίγομαι
ή...

πού χωρίζει το εγώ του ενός από του άλλου;
ποιο είναι δικό και ποιο αλλουνού;
τι αληθινό και τι ψεύτικο;
και το όνομά μου θα αλλαχθεί αφού κανένας δεν το λέει όπως εσύ;

Κυριακή 29 Μαρτίου 2020

γυάλινα

«Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά
δε θα πει πως η αγάπη πέθανε»

μπουμ
ο πρώτος χτύπος
αίματα στην πλατεία
κραυγές βγαίνουν από τα στόματα των περαστικών που απότομα σταμάτησαν

ένας λιγότερος

σιωπή

δυό σκυλιά πλησιάζουν
μυρίζουν
γλείφουν ένα άχρωμο πια χέρι ενός άψυχου πια σώματος

στην δεξιά τσέπη ένα ατσούμπαλο διπλωμένο σημείωμα
στο αριστερό χέρι κάτι κρατημένο σφιχτά

θα διαβαστεί;
θα προσεχθεί;

θα νοιαστεί κανείς πριν τη δύση

ποιος ξέρει;
μόνο ο ιατροδικαστής.

μία συνηθισμένη ημέρα πριν μια γενέθλια ημέρα
μια ανάσα πριν τα είκοσι εφτά
δυο μάτια πια κλειστά
που δε θα ξαναδούν κανένα ηλιοβασίλεμα

χθες

σαν να μην έχω τίποτα καλύτερο να κάνω
πέφτω για ύπνο κι ονειρεύομαι 
θεατρικά 
παράλογα 
παρανοϊκά 
δραματικά 
τραγικά
αδύνατα
σκηνικά 

ονειρεύομαι τα πάντα 
ονειρεύομαι το μέλλον

δυο πόδια κρέμονται από ένα τοιχάκι 
μέσα στο απόλυτο κενό
δυο πόδια στέκονται στο μαλακό έδαφος
με μεγάλη προσπάθεια να μη βυθιστούν στο κενό 

μια στιχομυθία απεγνωσμένη 
μια συνομιλία απελπισμένη 
μια δυάδα σπασμένη 

το ένα μισό να αιμορραγεί 
το άλλο μισό να ανθίζει 

ονειρεύομαι τα πάντα 
σε ένα αβάσταχτα άδειο διπλό κρεβάτι 
σε μια άδικα άτυχη ζωή 
για δυο ανθρώπους πια
παγερά
ξ έ ν ο υ ς 

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

σ υ ν η θ ί ζ ω

ήρθε ο καιρός που οι αλεπούδες περπατούν πάνω στο φράκτη ανενόχλητες
πάνε από αυλή σε αυλή
λιάζονται στο φρεσκοκομμένο γρασίδι ή σε έρημες ταράτσες
το τρίχωμά τους πιο όμορφο και λαμπερό απ' του ηλιοβασιλέματος

του ηλιοβασιλέματος

εκείνα τα ζεστά στη Γρανάδα και στη Μάλαγα 
ένα παγωμένο στη Νορβηγία
τα ελαφροντυμένα καλοκαιρινά στα νησιά
και πιο παλιά
εκείνα της Αθήνας μας

το αρχικό, ρομαντικό ροζ
το πορτοκαλί και το κόκκινο μαζί
το χρυσαφί σου
τα πύρινα χρώματα της νεανικής αγάπης

σε υπόγειο σινεμά 
πριν χρόνια 
γνώρισα τον κόσμο
δίπλα σου
έξι ώρες 
χίλια συναισθήματα
έξι ώρες
δύο ανθρώπινα μυαλά να ερωτεύονται
και τέσσερα χέρια να γυρεύουν να βρεθούν μες στα σκοτεινά
έξι ώρες με διαλείμματα
τόσες αφίσες με πενήντα λεπτά 

οι κατηφόρες και οι ανηφόρες
από το άστυ στα προάστια
οι σιωπές
τα φώτα μιας λεωφόρου που χτίστηκε για να την περπατάμε μαζί

ήρθε ο καιρός της νοσταλγίας
και της ακύρωσης πτήσεων
και αναθεωρήσεων της ζωής μας όλης

κάποτε νόμιζα -ασφαλώς λανθασμένα 
πως θα είμαι πάντα εκεί
εκεί που όλοι οι άνθρωποι της ζωής σου καθόμαστε χαρούμενοι μαζί
σε ένα ολοστρόγγυλο κύκλο
και συζητάμε χαμογελαστοί πόσο σ' αγαπάμε και πού θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι

τώρα ξέρω πως τα έξι πιο σημαντικά μου χρόνια ήρθαν στο τέλος τους
και πως το να συνθλίψω το κεφάλι μου στον τοίχο βγάζει απόλυτη λογική 

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

ακόμη

Παρασκευή 13 Μάρτη 2020

Ζωή, δε ξέρω τι νομίζεις εσύ
αλλά εγώ αμφιβάλλω
αμφιβάλλω αν η ζωή θα είναι πια ζωή
αν θα έχει πλάκα
αν τα τραγούδια ακούγονται σωστά
και τα καλοκαίρια περνιούνται όμορφα
αν οι συζητήσεις είναι αρκετά σημαντικές
αν οι καφέδες είναι νόστιμοι
αν οι ύπνοι είναι ξεκουραστικοί
κι αν οι ξύπνιοι είναι ευχάριστοι.

Ζωή, δε νοιάζομαι για κανένα που ήρθε
ούτε για εκείνους που θα ‘ρθουν.
Τρομάζω με εσένα που φεύγεις
λίγο λίγο σε κάθε αλλαγή
σε κάθε καινούρια συμπεριφορά
στα δώρα άλλοτε ασήμαντων τρίτων.
Φοβάμαι ίσως
για το μέλλον
και πως ίσως
η ιστορία μας δε γραφτεί πια στο ίδιο βιβλίο.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2020

σταδιακή πτώση

μετρώ
μέτρα κι εσύ

άλλο ένα τέλος
κι άλλο ένα
κι άλλο ένα
οσονούπω εκατό
κι αν δεν πεθάνουμε στο μέτρημα
ίσως βγουν εκατό ένα

τα κορίτσια ανά καιρούς αλλάζουν ονόματα και στυλ
από κουλ ντάικς που κάνουν σκέιτ
σε ήμι-κουλ μετροσέξουαλ που κάνουν πατίνια και παίζουν «κιθάρα»
τώρα μεταλλάχθηκαν σε έβερ σόου μιλένιαλ αγγλιδούλες χωρίς πάνω χείλος
φυσικά από τον κορωνοϊό

καθώς μετρώ
ξεφεύγουν σ’αγαπώ από το στόμα μου
και τα δαγκώνω θυμωμένα πριν φτάσουν στα αυτιά σου

δέκα κιλά βαρύτερη
δέκα χρόνια μεγαλύτερη
δέκα ταξίδια περισσότερα
δέκα φορές η αγάπη
που για άλλη μια φορά είναι απελπιστικά μονόπλευρη

ίσως το οκέισιοναλ σεξ και τα σλιπ όβερς δεν είναι
για ρομαντικούς ηλίθιους σαν εμένα

τώρα χρειάζομαι κάτι να με ρημάξει πιο πολύ
πιο πολύ
πιο πολύ κι από σένα
κάτι σαν την ανάγνωση του βιβλίου της καινούριας σου περιπέτειας
«έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού»

αυτή τη φορά
αυτό το καλοκαίρι
ίσως το περάσω ειλικρινά
με ανθρώπους αληθινούς
που όταν στέλνουν μανιωδώς μηνύματα σε αγνώστους
ξέρουν να περιμένουν πεταλούδες στο στομάχι τους
ξέρουν ότι είναι τρελοί

σε ξέρω νομίζω 9 χρόνια
σε αγαπώ σίγουρα 10 από αυτά