δείπνο ονείρου

αναβόσβησες τα φώτα

όπως τότε

όπως πάντα

πέρασα από κάτω κι ήταν 4μμ

μόλις ξύπνησες

εγώ περπατούσα με εκείνη που χαμογελά πλατιά 

ύστερα κάπως ξαφνικά

βρεθήκαμε στο προαύλιο ενός λυκείου ίσως

ή ρωμαϊκού κολοσσαίου

ήμασταν πολλοί 

κι ήταν αποπνικτικά 

ήθελα να πάρω φόρα

να βρεθώ κάτω

το αίμα μου να γίνει ένα με τις πέτρες και το χώμα

πιο αργά το ίδιο βράδυ

μάζεψες 

ή μάλλον μάζεψε εκείνη που αποκαλείς λόβερ

δεκάδες κόσμο σπίτι σου

σπίτι σας πια

μαζί και τους φίλους μου

μου πήρες τη Μάρια και την Εβίτα

η Μαριάνθη με προσπέρασε χωρίς να μου πει ούτε γεια

ακόμα και η Τάμζιν ήταν εκεί, που τώρα μιλάει σε εσένα αλλά όχι σε εμένα πια

λογικό 

η Ελένη με κοίταξε φευγαλέα και ανέβηκε τα σκαλιά

ήρθα σπίτι και έμεινα εδώ

να ψήνομαι στον πυρετό

να ξυπνώ χαράματα μούσκεμα

να κολυμπώ σε λίμνες ιδρώτα και αγανάκτησης

να παρακαλώ το θεό να πεθάνω

κι έπειτα μανιακά να αλλάζω γνώμη και να παρακαλώ για ζωή

ξέρεις πάντα ήθελα εκείνο το χακί σου αμάνικο 

ή να είμαστε λ ό β ε ρ ς