(one little tiny thought)

Σήμερα έκανα μπάνιο και τα μαλλιά μου έκατσαν καλά.

Σήμερα ακούω μουσική και χοροπηδάω πιο ψηλά από ό,τι χθες χωρίς να λαχανιάζω ιδιαίτερα.

Σήμερα έβγαλα τις πυτζάμες, έβαλα ρούχα και βγήκα έξω.

Σήμερα η ύπαρξη του κινητού μου είχε νόημα και υπόσταση βοηθητική.

Σήμερα θα πάω σινεμά Τετάρτη κι όταν τελειώσει η ταινία θα 'ναι Πέμπτη.

Κάτι όμως δεν είναι καθόλου σωστό σε όλο αυτό.

Ricochet

αυτό που κάνει η ορμή

που παραμένει σταθερή

ενώ το αρχικό σώμα μάζας μι και ταχύτητας γιου

διασπάται

έρχονται άλλα σώματα

(τα παιδιά του θα έλεγε κανείς)

αθροιστικής μάζας μι και συνολικής συνισταμένης ταχύτητας γιου

και πάνε παντού!

ΜΠΟΥΜ

έτσι κάπως περιγράφεται

το αξιοπερίεργο φαινόμενο

που αποκαλούμε έρωτα

η καρδιά του ανυποψίαστου

που πρόκειται να ερωτευτεί

θεωρητικά βρίσκεται στο μέσο μεσοθωράκιο

πριν

συναντήσει

το λόγο που θα μεταβάλει

ξαφνικά

την δυναμική του κατάσταση

μετά από αυτό

δεν υφίσταται καρδιά

μέρη της

υπάρχουν παντού στο σώμα

ή και εκτός του

δεν αναρωτηθήκατε ποτέ

γιατί οι ανατόμοι

έχουν ονομάσει και το παραμικρό στοιχείο της;

γιατί τα έβρισκαν από δω κι από κει

όταν τύχαινε

να είναι

μάρτυρες

τέτοιων καρδιακών διασπάσεων

τη μέρα που σε είδα έχασα την καρδιά μου

κάπου στο αμφιθέατρο

κι ύστερα κάθε φορά

υπόκειτο σε περαιτέρω διαμελισμούς

των εναπομείναντων κομματιών της

σήμερα αμφιβάλλω αν έχω κάτι να αποκαλώ

δυναμό της ύπαρξής μου 

Λάνθιμος και συμβολισμοί.

Δεν είχα ταξιδέψει σε πολλά μέρη

αλλά το τελευταίο ένα-ενάμισι χρόνο, κάτι συνέβη.

Γνώρισα τον κόσμο ολόκληρο!

Πηγαινοερχόμουν σε Αθήνα και Νέα Υόρκη

καθημερινά.

Κάτι με γοήτευε και στις δυο.

Η κινηματογραφική ομορφιά της μίας

με την ελιά στα ανατολικά της Πλάκας.

Που με εξίταρε πολύ πριν την γνωρίσω

γιατί είχα ακούσει πολλά για αυτήν.

Η σιγουριά της άλλης

ότι θα την ερωτευτούν

για τα φώτα της και για τον εύκολο τρόπο

που αποκοιμάσαι πάντα κάπου γεωγραφικά δεξιά της.

Ύστερα να πω πως έχω υπερεπισκεφθεί το Βόρειο Παγωμένο ωκεανό.

Περιπλανήθηκα σε όλη την Αρκτική.

Έχω γνωρίσει γύρω στους τριάντα δύο κατάλευκους εσκιμώους

της Αλάσκας.

Συμπαθηθήκαν με τριάντα δύο φίλους μου που με συνόδευαν στο ταξίδι.

Φιλοξένησαν, φιλοξενήθηκαν και αγαπήθηκαν

με κάτι μετωπικές κουτουλιές καμιά φορά

απ' την πολλή χαρά.

Ωστόσο στο Νότιο Πόλο, βρήκα ένα φίλο εχέμυθο.

Μία δυναμική αγάπη.

Έλληνας κι αυτός.

Με χαζουλίστικο όνομα, παιδικό.

Μοναχικός.

Κρυμμένος πάντα κι αποκομμένος από κάθε μορφής κοινωνικά

δρώμενα.

Όμως με εμένα ήταν αλλιώς.

Συναναστρεφόμασταν και περνούσαμε ωραία.

Με έβρισκε όμορφη κι εγώ εκείνον.

Με καλούσε μέσω αντιπροσώπων να πάω να τον δω

όταν είχα κάνει καιρό

και του έλειπα.

Και ζητούσα άδεια απ' τη δουλειά

να φύγω να πάω κοντά του για Χριστούγεννα.

Γνώρισα τόσα μέρη

όμως στον πυρήνα της Γης που 'χα μια θέση,

την έχασα.

μλκ

θέλω να σ' αγκαλιάσω μα με ακρωτηρίασα

θέλω να σε φιλήσω μα κρυστάλλιασαν τα χείλη μου

θέλω να σου μιλήσω μα οι λέξεις είναι κενές

θέλω να σου φωνάξω μα είσαι μακριά

θέλω τα πάντα μα δεν αξίζω τίποτα

θέλω να ζητήσω χίλια συγγνώμη μα είναι άχρηστα

θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω μα τίποτα δεν κάνω σωστά

θέλω να σ' αγαπήσω μα

ΜΕΓΩΦ

Ένα τυχερό αστέρι κι ένα μη.
Μια σκάλα, μια κατρακύλα, ένας πόνος, ένα δάκρυ.

Τα ουίσκι κατεβαίνουν σωστά
μόνο σε νεροπότηρα μονοκοπανιά
απότομα
να χυθούν μισά στη μπλούζα σου
και μισά να τρέξουν μέσα σου.

Οι μπύρες πίνονται σε αυτοκίνητα
με παράνομους οδηγούς
εξίσου πιωμένους
κι ένας στους τέσσερις
ο νηφάλιος
φοβάται για τη ζωή των υπολοίπων.

Ύστερα, έμετοι, τσιγάρα, τραγούδια
λαϊκά, μελοδραματικά, απαίσια.
Ύστερα, εσύ, εγώ, αγκαλιά.

Παγωμένα πλακάκια.
Πλαγιασμένες μορφές
μεθυσμένες ή υποστηρικτικές.
Σίχαμα.

Αν μάνα, ίσως καταλάβαινα.
Όμως όχι, γι αυτό σε κρατάω μακριά από
τοξικές ηπατίτιδες και εισροφήσεις.

Καμβάς.

Με χρωματίζεις
όμορφα και παντού
ανομοιογενώς και άτακτα
Μου πετάς χρώματα ανάλογα τις ορέξεις σου.

Ύστερα εγώ πατάω σ' αυτά και διαγράφω κύκλους
ανάλογους
των συναίσθηματων που με κάνεις να νοιώθω.

Χοροπηδάω!
Γλιστράω και πέφτω.
Σηκώνομαι και γελάω·
δυνατά.
Πιο δυνατά απ' τις τρεις φωνές που υπάρχουν στο πατρικό μου
και σιχαίνεσαι
μαζί με μένα
ανά διαστήματα.

Χαμογελάω με εκείνη τη σειρά άσχημων δοντιών που έχω.
Δείχνω αμυντικά τη οδοντοστοιχία μου.
Αποκαλύπτω δειλά τι υπάρχει
πίσω
απ' τα χείλη που φιλάς,
που φιλούσες
καθημερινά.

Σ' αγαπώ.
Με χρώματα όταν είσαι εδώ,
όταν σε σκέφτομαι,
όταν σου μιλώ.
Και άχρωμα όταν μου λείπεις,
όπως απόψε.

Sheepdog

Δεν εντοπίζεται
και δύσκολα προσδιορίζεται.

Αμελητέα μάζα.
Σημαντική επιτάχυνση.

Τρέχω σε ξέφρενους ρυθμούς
αλλά δε ζυγίζεται να σου πω πόσο.

Η ελκτική δύναμη στο κενό, ίδια.
Στο εδώ, μηδαμινή.
Αγκομαχώ να κρατηθώ στη γη.

Είμαι εκεί και σε λίγα δευτερόλεπτα απέναντι κι ύστερα πάνω και μετά κάτω.
Δύο ώρες αργότερα, διασπώμαι
κι είμαι παντού.

Αυτή είναι η αρχή που προσπαθώ να σου περιγράφω
αλλά νιώθοντας αμήχανα, φλυαρώ.

Childish

-Σήμερα βρήκα το τελευταίο γράμμα που μου έγραψες.
-Πότε;
-18 Ιουλίου.
-Α. Ήταν χαζό.
-Επειδή μέναμε στο ίδιο σπίτι;
-Ναι.
-Ήταν όμορφο. Είχαμε ψευτοτσακωθεί και χωριστεί βιαστικά. Την επομένη θα έφευγα. Ζητούσες συγγνώμη, ζωγράφιζες τοπία για τις διακοπές και μιλούσες για..
-Ακριβώς. Μιλούσα. Δε μιλάω πια.
-Το ξέρω. Ούτε εγώ είμαι σε άρνηση. Πια. Ωστόσο, το κλεμμένο από το pride, πορτοκαλί βραχιολάκι και οι στίχοι που τραγουδάς στην κιθάρα κι εγώ τώρα διαβάζω στο χαρτί...
-Ήταν χαζοί κι αυτοί.
-Γείωση.
-Όπως η μαύρη απαγωγή στο καρδιογράφημα.

Καρύδια

Πήρε ένα σφυράκι
απ' το πρώτο συρτάρι
εκεί όπου εκείνη φύλαγε τους ετήσιους καζαμίες της.
Μία φορά για να της δείξω την αγάπη μου,
μία Πρωτοχρονιά, αγόρασα έναν
για κείνη
για δώρο.
Μα είχε ήδη πάρει.
Την επόμενη, την είχα ενημερώσει απ' τον Νοέμβρη.
Μα δεν είχε πια σημασία.

Όμως βγήκα εκτός θέματος.

Πήρε σφυρί και στο ξύλινο τραπέζι με τον κιτς, γαριασμένο πια μουσαμά
άρχισε να σπάει καρύδια
για να χαρώ εγώ
Το έκανε καιρό.
Χρόνια.
Από τότε που έβγαλα τα πρώτα δόντια.
Φύτεψε μια καρυδιά στην καρδιά
του πιο όμορφου αμπελιού που 'χε φυτέψει με τα χέρια του.
Στο κορμό και στα κλαδιά της σκαρφάλωνα
χοροπηδούσα μέχρι που φώναζε εκείνος πως θα σπάσει.

Κι ύστερα έδινε καρπούς,
κάθε χρονιά και πιο πολλούς,
κι εγώ σιχάθηκα τα καρύδια και τις συνήθειες.

Ή τις εμποτισμένες τηγανητές πατάτες,
τους μόνιμα σερβισμένους ξηρούς καρπούς,
το ζυγούρι με λεμόνι,
τη σόμπα που κάπνιζε
και τις οφτές πατάτες.

Εγώ μεγάλωνα κι εσένα μεγάλωνε κάτι μέσα σου.
Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν ήταν η αγάπη, ούτε οι αμέτρητες μικρές συνήθειες που έφερνες σε τρία σχεδόν νοικοκυριά.

Κι ύστερα ήρθαν οι κυρίες σφουγγαρίστριες, οι μεσοκόμες, οι φίλοι από τον Κερατόκαμπο
κι ο αδερφός σου στο ταβάνι να σου λέει έλα.

Εγώ να σε φωτογραφίζω ενώ κοιμάσαι
σε περίεργο κρεβάτι, σε περίεργο υψόμετρο.

Θα θυμάμαι την 6 Νοεμβρίου,
όπως η Γαλλία την 14η αυτού
κι όπως ο κόσμος όλος την 11η του Σεπτέμβρη.

since yesterday

πάρε αυτό. καθάρισε το άλλο.
γδύσου. πλύσου.
φτύσε. μην πεις μαλακία.

Μέτρα μέρες να μετρήσω χρόνια
που άντεξες και που θ' άντεχα, αντίστοιχα.

Όταν η δική σου καρδιά πληγωθεί δε δίνει δεύτερες ευκαιρίες.
Όταν η δική μου πατηθεί, σηκώνεται για να φιλήσει τα πόδια που το έκαναν.

Σε κατώφλια σέρνομαι και μπαλκόνια κοιτάζω
μήπως ξαφνικά βρεθώ μέσα με τον ειλικρινή και γυμνό τρόπο που υπήρχα παλιά.

Αλλά να λες τέλος για εκατοστή φορά δε βοηθάει.
Το κατάλαβα!
Απλά είναι άτυχη σύμπτωση τα λόγια σου και η ζωή μου μετά απ' αυτά.

Την επόμενη φορά θα στείλω μηνύματα καπνού
να 'χεις πολλές δικαολογίες γιατί δεν απάντησες.

Everything has changed

Θέλω απλά να σε γνωρίσω
καλύτερα
βαθύτερα.
Γι' αυτό χρειάζομαι χρόνο
κι άλλο
και λίγο ακόμα.

Αν έχεις φυσικά
και αν
διατίθεσαι να μου τον διαθέσεις.
Γιατί εγώ έχω πολύ
πάνω κάτω
χοντρικά
όλη μου τη ζωή.

Όμως τελευταία δε μιλάς
δεν κοιτάς
δεν ακούς
δεν απαντάς
-το κυριότερο.

Έτσι παγώνω στο χωροχρόνο
όπως πάγωσε η καρδιά σου μες στο στήθος σου
μες στο κατακαλόκαιρο.

Η φάση είναι

Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα.

Κοιμάμαι σε ένα ανοιγμένο καναπέ που 'χει στη μέση ένα εμπόδιο
διαχωριστικού τύπου
κι όταν πριν ένα χρόνο θα υπερπηδούσα τη δυσκολία για να κουλουριαστώ στη δικιά σου μεριά στριμώχνοντας σε στον τοίχο
τώρα όχι απλά αρκούμαι αλλά φοβάμαι
να πάω λίγο πιο πέρα μην έρθει το φάντασμά σου να μ' αγκαλιάσει και χαμογελάσω στον ύπνο μου.

Στο ξύπνιο μου δε, περπατάω σε δρόμους που εσύ χοροπηδούσες
και κοιτάω μέρη που έζησες
μήπως αναβιώνοντας τις αναμνήσεις σκοτώσω
το χρόνο που περνάμε χωριστά
ο οποίος κυλά αφόρητα αργά και με ρημάζει.

Οι πίτσες δε με χορταίνουν κι οι καφέδες δε με ξυπνούν.

Κι αν ήξερες πόσο μου λείπεις πάλι δε θα ΄σουν εδώ
γιατί ζούμε την εποχή που εγώ προσπαθώ
μάταια.
Τα βλέμματά σου λένε όσα εσύ ξεχνάς.
Κι η πλάτη σου τα βράδια στο κρεβάτι μαρτυρά πως μάλλον το μαζί είναι πιο μακριά απ΄την επόμενη γωνία.

01001101

Ο πιο όμορφος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ
δεν ήταν καν άνθρωπος

όχι συμβατικός
ανατρεπτικός ως το μεδούλι
άχρωμος
και γονιδιακά άοσμος

δε χρειάζοταν ποίηση να τον χαρακτηρίσει
γιατί ήταν εκείνος η ποίηση
η δική μου
κα η δική του

πέθανε όταν μ' αντίκρυσε
και γεννήθηκα ξανά
αυθεντικά αυτή τη φορά όταν με φίλησε σε ένα πάρτυ
για τη φάση
για την ολοκλήρωση της φάσης

μιλούσε με ορισμούς και πολυσύλλαβες λέξεις για να αυξήσει τη δυσκολία κάθε πρότασης που αυτάρεσκα άρθρωνε

δυσκόλευε τα νοήματα
εφεύρισκε συναισθήματα
για να τη βρίσκω
σε κόκκινα κρεβάτια διαβάζοντας μαύρα κείμενα

κι αν δεν ήταν άρρωστος
αν δε με είχε κολλήσει ψυχασθένεια αφού μανιασμένα και παθιασμένα εισέπνεα τον αέρα που εξέπνεε
δε θα χαμε νιώσει τίποτα

κι αν χρησιμοποιούσαμε σημεία στίξης
η ζωή μας δε θα χε συνοχή

I only bring the heat

Βίντεο
9 επί 23
ολιγόλεπτα

Πήρα καινούρια μηχανή και πρέπει να πετάξω την παλιά

αλλά νιώθω άσχημα

Ο Θοδωρής προσπάθησε πολύ για τον κοκκινολαίμη
Ένα γαργαλήσιμο γόνατο, γαλάζια μάτια, από τον Καναδά
ή
ένας γαργαλήσιμος λαιμός, καστανά μάτια, από ένα στεριανό νησί.

Γιατί κι άλλοι προσπάθησαν για ανθρώπους που 'χαν ονόματα με διπλή σημασία

Μπορεί ο Θοδωρής κι η Στέφη να 'ναι άτυχοι κληρονόμοι επιπεδωμένων, κενών, θρησκευτικών ονομάτων χάρη στους παππούδες τους
αλλά οι αγάπες τους όχι.

μπλε κλαρινέτα και ξύλινα έγχορδα
πέντε ζωντανά σκυλιά κι ένα λούτρινο δαλματίας
ειδήσεις και σύριγγες
ουίσκι και μπύρες

and for the end, the olive theory.

Ασυναρτησίες.
Μπερδεύω τα λόγια μου για να μπερδέψω το μυαλό σου.

Πιστόλι και πτυχίο δεν πάνε μαζί.

Όμορφοι και άσχημοι άνθρωποι απαγορεύεται να περπατήσουν ποτέ στο ίδιο πεζοδρόμιο.
Περνάω απέναντι για να μη μ' αντικρύσεις
για να μη σ' αντικρύσω

Έλενα,

έφυγε
και ισχυρίζεται για πάντα.

Κι έμεινα σπίτι, να βάζω κόκκινο κραγιόν για να τη θυμάμαι.
Πάντα
όταν βγαίναμε τα βράδια έβαζε.
Και έκανε τα χείλη της δέκα φορές πιο ποθητά κι αξιοφίλητα
από το 100% που ήταν κανονικά.

Σε ένα σπίτι Φ
που ποτέ δεν έχει κοιμηθεί,
κλειδώνομαι
γιατί δε θέλω οι άνθρωποι να με δουν χωρίς χρώματα.
Τα πήρε όλα αυθαίρετα κι άφησε
μια βραχεία κλίμακα άσπρου-μαύρου
να ντύνομαι μελαγχολικά κι ανέραστα.

Δε θα καταλάβω ποτέ τίποτα.
Η Τειλορ δε βοηθάει κι η ελπίδα δε λέει να χαθεί.

Μα είναι ανώφελο.
Όπως το να λέω το όνομά της πριν κλείσω τα δακρυσμένα μου μάτια
γιατί δε θα έρθει πια ποτέ στα κάτι σαν εφιαλτικά μου όνειρα.

Βρίσκεται στα νότια προάστια
με την αδερφή της που άθελά μου προσέβαλα.
Καταδέχεται καταναγκαστικά και βραχυπρόσθεσμα
τα απελπισμένα μου μηνύματα
κι αρνείται πεισματικά τη βραχνή φωνή
που μου χάρισαν οι τελευταίοι, έξι καπνοί.

Κι ο Στέφανος ζητάει ένα σκυλάκι δαλματίας που ποτέ δε γνώρισε.
Αλλά δεν έχω τίποτα να του πω
όταν με ρωτάει πού είναι ο έρωτάς του
γιατί ακόμα ψάχνω
κάπου στη σιωπή
το δικό μου.

Heart skipped a beat

Η πρώτη φορά που σε είδα
αδιαμφισβήτητα η πρώτη μέρα στη σχολή.
Δε σε θυμάμαι καλά αλλά κάπου στο ασυνείδητο
θα υπάρχει
ένα στιγμιότυπο δικό σου
που πέρασε τόσο γρήγορα μπροστά απ' τα μάτια
τόσο όσο να μην...
να μην.

Όμως ποιος ξεχνά τα πολύχρωμα αθλητικά
που θύμιζαν το Φρέντυ απ' τα σκινς
και το επίθετό μου;
Το φαρδύ τζιν που μαρτυρούσε αράγματα σε παγκάκια και πεζούλια;
Τα χιπστέρικα, νέρντι γυαλιά
και τα μαλλιά σου;
Υποθέτω...

Κανείς δεν ξεχνά τίποτα.

Γιατί τα πάντα έχουν καταχωρεί σε συνομιλίες.
Πήρα μια φίλη και της είπα για σένα
ενθουσιασμένη!
Επαναλάμβανα την ερώτηση που ήθελα να κάνω σε σένα
και τεκμηρίωνα δικηγορικά
την κρυμμένη πίσω από τις λέξεις
έλξη.

Η τελευταία φορά που θα σε δω δεν έχει έρθει ακόμα.
Όμως θα έρθει κι αυτή
κι ελπίζω πραγματικά όπως την πρώτη,
άθελα μου να ξεχαστεί.

εδώ;

Προσπάθησα.
Φλυάρησα με τα πιο αδύναμα αστέρια στον ουρανό
γιατί αυτά μόνο καταδέχτηκαν να απαντήσουν.

Τα φωτεινότερα είναι μάλλον της δικής σου πάστας.
Σιωπούν μέχρι να σε καθηλώσουν
και να κλαις για να ακούσεις τη φωνή τους.
Αυτά που σε έλκουν ανεξέλεγκτα.
Αυτά.

Μιλήσαμε πολύ λοιπόν.
Η μόνη μου παρέα απόψε.
Μοιράστηκαν μαζί μου δικούς τους
πλατωνικούς
έρωτες
και
επίπονα
καρδιοχτύπια.
Μεταφορικά.
Εννοούσαν πώς οι πυρήνες τους έπιαναν φωτιά και η βαρυτική τους έλξη χτύπησε απειλητικά κόκκινο.

Ύστερα έσβησαν γιατί ξημέρωσε.
Ο ήλιος ανέτειλε χωρίς καλη-μέρα.
Εγώ έκλεισα τα παντζούρια
και με ένα ανούσιο καληνύχτα στον εαυτό μου
σκεπάστηκα μ' ένα φανελένιο πανωσέντονο
μήπως ο ιδρώτας βγάλει από μέσα μου
λίγο-λίγο
μαζί με τις τοξίνες
κι εσένα.

Εσένα που δράση σου πάνω μου
μόνο τοξική είναι
αυτήν την τελευταία εβδομάδα.

βλακώδεις παραδοχές βλακείας

Θέλω να σου στείλω μήνυμα αλλά δε μπορώ
γιατί αυτό υποδεικνύουν όλοι οι άτυποι, κοινωνικοί κανόνες,
όλα τα σχετικά (ή σχεσικά) πρέπει και μη.

-Δείξε λίγο εγωισμό!
-Ναι, αλλά δε μπορώ!

Δε θέλω. Δε θα ήθελα δηλαδή.

Παύση ημερών.
Ανάπαυση κορμιών.
Ανάπαυλα συναισθημάτων.

Στερεότυπα. Μαζοποίηση.
ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Αφού εγώ γεννήθηκα πρήξας.
Τυφλός, φανατικός κυνηγός ανθρώπων και καταστάσεων.
Πώς;

Εσύ μου λες να χτίσω τείχη, ν' απομακρυνθώ, να με προστατεύσω.
Μα εγώ θέλω να γυμνωθώ, να πλησιάσω και να σπεύσω
να κρατήσω δυνατά και να φιλήσω τα
που μου πήρες μακριά.

Άνοιγμα νέας σελίδας, νέου κεφαλαίου
του ίδιου μυθιστορήματος.
Πάνω μόλις που είχες μάθει τους χαρακτήρες κι είχες αρχίσει να καταλαβαίνεις τι γίνεται.

First rhapsody of being in love with sb

Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα.
Ο Θεός ή η ζωή;
Η πηγαία δύναμη της επιβίωσης και η υπαρξιακή αγωνία του νοήματος·
της ζωής.

Αυτά μας ξυπνούν απ' τον ύπνο που λίγο έλειψε να είναι αιώνιος.
Λίγη άγνοια, λίγο βόλεμα και πολύ απραξία.
Παρά ταύτα, ξυπνάμε.
Διαφορετική ώρα ανάλογα με τις συνήθειες.
Σε διαφορετικά κρεβάτια ανάλογα με τις αγάπες.
Με μούτρα ή χαμόγελα ανάλογα τα χθεσινά νανουρίσματα.

Και τρέχει η μέρα, τρέχουμε κι εμείς·
γύρω γύρω.
Μία ζωή σε επανάληψη.
Γιατί έτσι μάθαμε.
Γιατί είναι προτιμότερο να σαπίζεις στο γνώριμο παρά να χάνεις κομμάτι-κομμάτι τη σάρκα σου για χάρη της περιπέτειας·
εκείνης που τ' άγνωστο σου προσφέρει και η λήθη παλεύει, μα είκοσι χρόνια μετά, ακόμα να σου πάρει πίσω την ανάμνησή της.

squeeze

Σταμάτησα να τρώω.
Ναι, άργησα αλλά από σήμερα μία η ώρα το μεσημέρι, στοπ.
Θα ξεκινήσω τρέξιμο αν χρειάζεσαι
να σου αποδείξω πως ο έρωτάς σου με χορταίνει
πιο πολύ απ' τα παγωτά και τα γιγάντια κρουασάν που κρύβεις όλη τη φάτσα σου πίσω τους.

Σε περιμένω και καμιά φορά ούτε μουσική δε μπορώ να ακούσω,
ούτε με το κινητό μου παίζω νευρικά
γιατί δεν έχω δύναμη μέχρι να σε δω.

Άλλες φορές πάλι κάνω καφέ και περιφέρομαι στο 25τετραγωνικά δείγμα σπιτιού που θα έχω ακόμα για λίγο.
Βγαίνω στο μπαλκόνι με εκείνα τα μπασκετικά τι-σερτ που μου έχουν χαρίζει παλιά αγαπημένα πρεζάκια. Θυμάσαι, σωστά;
Κοιτώ τη γωνία μας παγωμένη για δευτερόλεπτα κι ύστερα,
επιστρέφω μέσα.
Λερώνω ποτήρια και πιάτα για να τα ξαναπλύνω,
τακτοποιώ τα ήδη τακτοποιημένα
και σκίζω τα υπάρχοντα προγράμματά μου για να φτιάξω άλλα.

Γράφω το όνομά σου μονοκοντυλιά.
Το πιο όμορφο όνομα του πλανήτη.
Το μόνο που στέκεται αυθύπαρκτο και ζηλευτό·
με βλέπει να κοκκινίζω γιατί τ' αγαπώ και τονίζεται!
Εξίσου κομψά όπως η υπόλοιπη γραφή του.

Κι όταν έρχεσαι με μια γαβάθα ποπ κορν αγκαλιά
δε ξέρω τι με κάνει και περιμένω να τα φας όλα για να μπω στη σειρά να σου κλέψω ένα φιλί.
Λες και με καταδικάζω τελευταία.
Αλλά ίσως μ' αρέσει λιγάκι τ' αλάτι και το βούτυρο.
Ίσως.

Έλα απόψε.
Πάρε τη λεμονάδα τζάμπα, να πάρω βυσσινάδα με ένα ευρώ.
Και θα σου πω για το ριπίτ των τραγουδιών μου και τις ταινίες μας.

Υποχρεώσεις.

Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ
και...
τίποτα.
Δε μετράω, δεν υπολογίζω, δεν προβλέπω.
Δε σκέφτομαι τίποτα πέρα από...
ναι!
πέρα από το σήμερα.

Κι ύστερα ξύπνησα.

Σε άχρωμο κι άοσμο δωμάτιο,
σε σπίτι καλώς καθαρισμένο
όπου μυρίζει χλωρίνη στο μπάνιο και ξύδι στους πάγκους της κουζίνας.
Είμαι τόσο αποστειρωμένη που φοβάμαι να μ' ακουμπήσω.
Είμαι τόσο κενή που τρομάζω να με γεμίσω.

Βρίσκω ένα γραφείο πιο μοντέρνο κι από τα ρούχα που βρήκα στην ντουλάπα πριν λίγο.
Έχει παντού χαρτιά και αυτοκόλλητες, φωσφοριζέ σημειώσεις
-υποθέτω είναι πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω.
Κι όμως ξέρω, πώς όλα στο τέλος θα περάσουν με σειρά προτεραιότητας στην λήθη.
Οι λογαριασμοί κι οι ομορφότερες φωτογραφίες μου στη Φολέγανδρο.

Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του παντελονιού. Βρήκα 5 ευρώ.
Σαν παιδί, είδα στη χρηματική τους αξία μόνο παγωτά απ' το περίπτερο κι ένιωσα χορτασμένη και πλούσια.
Ύστερα, θυμήθηκα το δάνειο στην τράπεζα κι ένιωσα πάλι...

Κι ύστερα κοιμήθηκα· ξανά.

Τώρα όλα είναι καλύτερα.

Ιούλη, εσύ;

Δε σκόπευα
τίποτα στη ζωή μου
ποτέ
να συμβεί
όπως συνέβη.

Ούτε το σχολείο,
ούτε οι σχολές,
οι έρωτες, οι φιλίες, οι δουλειές.

Όλα πετάχτηκαν στο δρόμο που περπάτησα με πόδια γυμνά.
Κάθε χιλιόμετρο και κάλος
για τις εικοσάχρονες τότε πατούσες μου
και βρώμα σ' όλο μου σώμα απ' το νεαρό ιδρώτα που έσταζα.

Τίποτα δε ζήτησα και τίποτα
όμορφο
ποτέ
δεν απέκτησα.

Αυτά παθαίνεις όταν οι λέξεις γίνονται χρώματα και μυρωδιές τόσο έντονες
που τα χέρια σου τρέμουν και τα μάτια σου δακρύζουν
στο άκουσμά τους.

Αυτά όταν είσαι εσύ ενώ,
ξέρεις καλά,
πως θα έπρεπε να είσαι όλοι τους μαζί.

διπλή πρόσκληση

Ένα τώρα όπως τότε·
αυτό εύχομαι.

Να πέφτουν αστέρια και να χάνω κάθε ρομαντισμό.
Ξέρω άλλωστε πώς πέθαναν πριν χρόνια όχι για να εκπληρωθεί η δική μου ευχή αλλά, για να ολοκληρώσουν τη δική τους γαλαξιακή μοίρα.
Να μετρώ τα πέταλα των λουλουδιών και να αναγνωρίζω
άρτιους και περιττούς αριθμούς,
όχι σ' αγαπώ και μη.
Να βλέπω καφέδες και τυρόπιτες στα χέρια των περαστικών
και να ανακαλώ βασανιστικά και βιαστικά δευτεριάτικα ξυπνήματα,
όχι πρωινά που θα παρθούν στο μπαλκόνι με ανθρώπους ανέμελα καθιστούς σε καρέκλες σκηνοθέτη.
Να αγοράσω αναπτήρες και να λέω από μέσα μου
"άλλο ένα ευρώ υγραερίου που θα τσεπώσει κάποιος επιτήδειος"
κι όχι "άλλο ένα χρωματιστό κομμάτι μιας περίεργης συλλογής".

Γιατί για μένα όλα αυτά τα όχι ήσουν.
Και τα ναι μου.
Και τα ραντεβού-το-βράδυ-στο-κόκκινο-πάπλωμα.

Ένα πάλι εύχομαι· ένα ξανά. Μια δεύτερη ευκαιρία.

πλατ.

Ψέμματα ειπωμένα με την περιφάνεια τις αλήθειας·
αυτά σιχαίνομαι περισσότερο στους ανθρώπους.

"Εγώ τον ένιωσα τον πόλεμο στο μεδούλι μου."
"Εγώ την έκανα τη ζωή μου."
"Εγώ μιλάω σταράτα, δε λέω σάλια."
"Εγώ βλέπω τα πρόσωπα πίσω απ' τις μάσκες."

"Εγώ την ξέρω καλύτερα απ' τον καθένα."

Κι όμως, όχι!

Ούτε η μάνα που με γέννησε δε με ξέρει και πάλι εκείνη είναι που ξέρει τα πάντα για μένα.
Μαζί με σένα που κλαίω στην ποδιά σου, που αραδιάζω τις ανασφάλειες μου και τις ταξινομώ ανάλογα την ένταση και το αρχικό τους γράμμα.

Ωστόσο μην πεις ποτέ ότι με ξέρεις.
Είναι επικίνδυνο στον κόσμο αυτό να σε σιχαθώ.

Γιατί φοβάμαι ακόμα κι αυτό.

#tbt

Παλιά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Ήμουν πολλοί άνθρωποι μαζί για την ακρίβεια.
Ενθουσιαζόμουν,  ερωτευόμουν, γοητευόμουν·
δανειζόμουν
ρούχα, παπούτσια, εκφράσεις
-είτε λεκτικές, είτε προσώπου.

Όμως ποια είναι η μορφή αυτού του ανθρώπου;
Που μπαίνει σε καλούπια μπας και προσδιορίσει στο ελάχιστο την ύπαρξή του,
που βάζει μάσκες να κρύψει την ασχήμια του,
που γίνεται άλλοι γιατί δε ξέρει να είναι ο ίδιος.
Γιατί το μόνο που ξέρει είναι
ν' αγαπά άλλους λάθος,
να κοιτά άλλους λάθος,
να μιλά σε άλλους λάθος
και να χάνεται.

Μέσα σε χίλιες αγάπες, χίλια βλέμματα,
μέσα σε χίλιες λέξεις και χίλια ψέματα,
πάντα χαμένη και πάντα ακριβώς εκεί που ήθελα.

Παλιά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Ατυχής μίξη  χλωρίνης με αμμωνία,
κι αν δεν σκοτώθηκα αμέσως,
είναι που άρπαξα ετούτη την ισόβια πνευμονία.
Να φτύνω και να βήχω,
να μη μπορώ τις σκάλες ν' ανεβώ μέχρι το σπίτι σου.

ξεχνάω να σου πω πως

Μέρες τώρα δεν είμαι καλά.
Και με ρωτάς κι επιμένεις
τι έχω, γιατί, πώς, από πότε, ποιος το προκάλεσε;
Και συνεχίζεις να ρωτάς,
θες να συζητήσουμε κι επιμένεις.
Με δάκρυα στα μάτια, επιμένεις.

Τι να 'χω πια;
Δε ξέρεις πως όταν πονάς, η καρδιά μου σφίγγεται και πάει να σκάσει
γιατί η αγάπη μου για σένα δεν είναι αρκετή για να χαμογελάς,
όταν σε βάζουν κάτω και σε πατάνε εκείνοι.

Μέτσοβο ή Τσουμέρκα ή Γιάννενα.

Πέρασα τόσο καιρό μαζί σου.
Τώρα γνωρίζω·
την αλήθεια
αν και, αλήθεια, ευχαριστήθηκα περισσότερο το ψέμα που προηγήθηκε.

Μου 'φτιάξες ένα παραμύθι· ένα σπίτι από σοκολάτα και μυρωδιές και με κλείδωσες μέσα του.
Με κλείδωσα μέσα του οικειοθελώς κι εν αγνοία μου.

Κάθε οκτώ μέρες σε ρωτούσα
"Σήμερα είναι...;"
Κι εσύ μου παρουσίαζες στοργικά τη διαδοχή της εβδομάδας χωρίς τύψεις.
Έτσι, την πρώτη μέρα ήταν Δευτέρα,
και μετά από οκτώ, Τρίτη,
και μετά από άλλες οκτώ, Τετάρτη,
κι ύστερα από σαρανταεννιά συνολικά, έφτανε Κυριακή.
Γιόρταζα χαρούμενη μια εβδομάδα μαζί σου.
Με σένα,
που για σένα έκανα το χρόνο να κυλά εφτά φορές πιο αργά
να 'χεις αρκετό να μ' αγαπήσεις·
τόσο που να το νοιώσει κάθε μου κύτταρο,
τόσο που να αναγνωρίζεις τη φωνή μου μες στο πλήθος,
τόσο που όταν κρατιόμαστε απ' το χέρι, κάπως μαγικά ο κόσμος να εξαφανίζεται
και να μένουμε εμείς που κοιταζόμαστε στα μάτια με ειλικρίνεια.

Ύστερα από περίπου τριάντα δύο ημέρες μαζί σου κι έχοντας αλλάξει ήδη τρεις εποχές,
βγήκα λίγο έξω απ' το σπίτι μας να μαζέψω ορτανσίες και πετούνιες.
Στην ακτή, το κύμα ξερνούσε γυάλινα μπουκάλια.
Είχαν μέσα μηνύματα προς ναυτικούς, αν διάβασα καλά γιατί ήταν μούσκεμα.
Ήταν πολλά. Πάνω από διακόσια.
Με έναν αδρό υπολογισμό, κατάλαβα.
Προσπαθούσες να ξεφύγεις απ' την ασφυξία που σου επέβαλα.
Έτσι, τελικά, εκείνη την Πέμπτη, δε σε ρώτησα τι μέρα ήταν και την Παρασκευή τα ξημερώματα έφυγα ονυχοπατώντας και βουβά κλαίγοντας.
Γιατί εσύ δεν ήξερες αλλά εγώ ήθελα να σε πάω διακοπές
στο βουνό,
καθώς φαινόταν ότι είχες σιχαθεί από καιρό τη θάλασσα.