#tbt

Παλιά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Ήμουν πολλοί άνθρωποι μαζί για την ακρίβεια.
Ενθουσιαζόμουν,  ερωτευόμουν, γοητευόμουν·
δανειζόμουν
ρούχα, παπούτσια, εκφράσεις
-είτε λεκτικές, είτε προσώπου.

Όμως ποια είναι η μορφή αυτού του ανθρώπου;
Που μπαίνει σε καλούπια μπας και προσδιορίσει στο ελάχιστο την ύπαρξή του,
που βάζει μάσκες να κρύψει την ασχήμια του,
που γίνεται άλλοι γιατί δε ξέρει να είναι ο ίδιος.
Γιατί το μόνο που ξέρει είναι
ν' αγαπά άλλους λάθος,
να κοιτά άλλους λάθος,
να μιλά σε άλλους λάθος
και να χάνεται.

Μέσα σε χίλιες αγάπες, χίλια βλέμματα,
μέσα σε χίλιες λέξεις και χίλια ψέματα,
πάντα χαμένη και πάντα ακριβώς εκεί που ήθελα.

Παλιά ήμουν άλλος άνθρωπος.
Ατυχής μίξη  χλωρίνης με αμμωνία,
κι αν δεν σκοτώθηκα αμέσως,
είναι που άρπαξα ετούτη την ισόβια πνευμονία.
Να φτύνω και να βήχω,
να μη μπορώ τις σκάλες ν' ανεβώ μέχρι το σπίτι σου.