Καρύδια

Πήρε ένα σφυράκι
απ' το πρώτο συρτάρι
εκεί όπου εκείνη φύλαγε τους ετήσιους καζαμίες της.
Μία φορά για να της δείξω την αγάπη μου,
μία Πρωτοχρονιά, αγόρασα έναν
για κείνη
για δώρο.
Μα είχε ήδη πάρει.
Την επόμενη, την είχα ενημερώσει απ' τον Νοέμβρη.
Μα δεν είχε πια σημασία.

Όμως βγήκα εκτός θέματος.

Πήρε σφυρί και στο ξύλινο τραπέζι με τον κιτς, γαριασμένο πια μουσαμά
άρχισε να σπάει καρύδια
για να χαρώ εγώ
Το έκανε καιρό.
Χρόνια.
Από τότε που έβγαλα τα πρώτα δόντια.
Φύτεψε μια καρυδιά στην καρδιά
του πιο όμορφου αμπελιού που 'χε φυτέψει με τα χέρια του.
Στο κορμό και στα κλαδιά της σκαρφάλωνα
χοροπηδούσα μέχρι που φώναζε εκείνος πως θα σπάσει.

Κι ύστερα έδινε καρπούς,
κάθε χρονιά και πιο πολλούς,
κι εγώ σιχάθηκα τα καρύδια και τις συνήθειες.

Ή τις εμποτισμένες τηγανητές πατάτες,
τους μόνιμα σερβισμένους ξηρούς καρπούς,
το ζυγούρι με λεμόνι,
τη σόμπα που κάπνιζε
και τις οφτές πατάτες.

Εγώ μεγάλωνα κι εσένα μεγάλωνε κάτι μέσα σου.
Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν ήταν η αγάπη, ούτε οι αμέτρητες μικρές συνήθειες που έφερνες σε τρία σχεδόν νοικοκυριά.

Κι ύστερα ήρθαν οι κυρίες σφουγγαρίστριες, οι μεσοκόμες, οι φίλοι από τον Κερατόκαμπο
κι ο αδερφός σου στο ταβάνι να σου λέει έλα.

Εγώ να σε φωτογραφίζω ενώ κοιμάσαι
σε περίεργο κρεβάτι, σε περίεργο υψόμετρο.

Θα θυμάμαι την 6 Νοεμβρίου,
όπως η Γαλλία την 14η αυτού
κι όπως ο κόσμος όλος την 11η του Σεπτέμβρη.