Υποχρεώσεις.

Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ
και...
τίποτα.
Δε μετράω, δεν υπολογίζω, δεν προβλέπω.
Δε σκέφτομαι τίποτα πέρα από...
ναι!
πέρα από το σήμερα.

Κι ύστερα ξύπνησα.

Σε άχρωμο κι άοσμο δωμάτιο,
σε σπίτι καλώς καθαρισμένο
όπου μυρίζει χλωρίνη στο μπάνιο και ξύδι στους πάγκους της κουζίνας.
Είμαι τόσο αποστειρωμένη που φοβάμαι να μ' ακουμπήσω.
Είμαι τόσο κενή που τρομάζω να με γεμίσω.

Βρίσκω ένα γραφείο πιο μοντέρνο κι από τα ρούχα που βρήκα στην ντουλάπα πριν λίγο.
Έχει παντού χαρτιά και αυτοκόλλητες, φωσφοριζέ σημειώσεις
-υποθέτω είναι πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω.
Κι όμως ξέρω, πώς όλα στο τέλος θα περάσουν με σειρά προτεραιότητας στην λήθη.
Οι λογαριασμοί κι οι ομορφότερες φωτογραφίες μου στη Φολέγανδρο.

Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του παντελονιού. Βρήκα 5 ευρώ.
Σαν παιδί, είδα στη χρηματική τους αξία μόνο παγωτά απ' το περίπτερο κι ένιωσα χορτασμένη και πλούσια.
Ύστερα, θυμήθηκα το δάνειο στην τράπεζα κι ένιωσα πάλι...

Κι ύστερα κοιμήθηκα· ξανά.

Τώρα όλα είναι καλύτερα.