Ω όπως αυτό που δε θα γίνω ποτέ.

Έχοντας επίγνωση, αγαπώ κι ερωτεύομαι.
Μα ετούτη τη φορά, έχει μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά·
μαύρη ψυχή, μουδιασμένη και καρδιά κάρβουνο
γιατί κάποτε ήταν κόκκινη τόσο που τελικά κάηκε στη δική της φωτιά.

Ετούτη τη φορά, έρχομαι σπίτι σου να πιω καφέ ή τσάι ή χαμόμηλο,
αναλόγως τις περιστάσεις και τα κέφια μας.

Έρχομαι να σε πάρω να πάμε σε εκείνη τη συναυλία του φίλου σου του αναρχικού
ή της γειτόνισσας μου της χίπστερ.

Έρχομαι γιατί έσενα θέλω μονάχα να βλέπω,
μαζί σου να διαβάζω τα απογεύματα, μαζί σου να κάνω βόλτες καπνίζοντας και πίνοντας τα βράδια.
Μαζί σου να βάφομαι στα χρώματα του ουρανού μετά από μια μεγάλη βροχή.

Όλα έχουν νόημα όταν μου τα εξηγείς με υπομονή.
Κι όταν με αποπαίρνεις με θυμό, όλα θολώνουν.

Εσύ που με μαθαίνεις ακόμα τα γράμματα μέσα στα άρθρα που γράφεις.
Εσύ θα με θάψεις από αγάπη, ακόμα αγράμματη.

Όταν οι πιθανότητες είναι εναντίον σου.

Είναι περίεργο να περιμένω να έρθουν τα Χριστούγεννα απλά για να σε δω.

Εσένα που ποτέ δεν ερωτεύτηκα,
που φίλησα χωρίς λόγο,
που κράτησα απ' το χέρι χωρίς να σφίγγεται η καρδιά μου.

Εσένα που όλα τα έψιλον σου μιλούν
κι ύστερα, σαν καλοί τελάληδες, στους δρόμους γυρνούν και τραγουδούν τις ιστορίες σου.

Εσένα, αγάπη και έρωτα,
θυμέ και μίσος,
αποδοχή κι απάρνηση.

Εσένα, μαύρα μάτια φιλολογικά
και καστανές κουμπότρυπες στην κυριολεξία.

Εσένα, ανορεξική απόχρωση του δυναμό της ύπαρξής μου.

Είναι περίεργο να περιμένω δέκα μέρες αντάμωσης
για να γεφυρώσω δέκα χρόνια χωρισμού.

προλάθος

έχω γράψει τόσο πράγματα για εκείνον και για εκείνη
όμως δε μπορώ να γράψω τίποτα για σένα.
όσο κι αν πιέζω το μολύβι επάνω στο χαρτί, δε βγαίνουν γράμματα παρά μόνο μουτζούρες
άσχημες, άγαρμπες μουτζούρες με ένα γκρι τόσο αδιάφορο όσο η ύπαρξη σου για μένα

κι ίσως ακούγομαι πικρόχολη
μα είναι η αλήθεια που όταν συγκαλύπτεται καιρό, δραπετεύει βωμολοχώντας και φωνάζοντας

πτήσεις κι αναμονή 10 ωρών

Αεροπλάνο ένα.
Αναχώρηση. Άφιξη.
Αεροπλάνο δύο.
Αναχώρηση. Άφιξη.

Δύο πτήσεις. Δύο ώρες. Σπίτι.
Ή και όχι;
Αλλαγή σχεδίων.
Πάω βόλτα στο κέντρο να δω φίλους.
Βασικά μια φίλη είναι εκεί που κάνει καλή παρέα με το ούζο που έχω στην τσάντα μου.


Δύο ώρες ποτό. Δύο ώρες χορό. Μήνυμα.
Σε σένα;
Ναι! Πού αλλού;
Ραντεβού στην πιο όμορφη προβλήτα της πόλης,
όπου, ναι, περιμένα γιατί είσαι εσύ και αργείς
αλλά, με τέτοιο ουρανό, πρόλαβες να έρθεις πριν μετρήσω όλα τα αστέρια.
Κι ύστερα λιμάνι και φωτιές και συζητήσεις.

Δύο χρόνια. Δύο άνθρωποι. Αντάμωση.
Δύο πόλεις. Δύο χώρες. Εμπόδια.

Αεροπλάνο τρία.
Μα αυτή η πτήση είναι εξωτερικού.
Καλημέρα, αγάπη μου, κι αντίο.
Που αγάπη δεν είσαι αλλά πώς αλλιώς να σε πω;

Όνειρο θερινής νυκτός θα 'ταν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας αποθανόντος.

κείμενο;

Γνώρισα ένα αγόρι με κόκκινα μαλλιά,
ή πορτοκαλί στο κατάλληλο φως
του ήλιου πάντα.
Μου θύμισε τρεις υπέροχους ανθρώπους
κι άλλον ένα,
που αρέσκεται να μου λέει γελώντας
πως είναι εξωγήινος
από άλλη γη.
Θεέ μου, ειρωνεία!

Άνθρωπος νούμερο ένα
και πάντοτε ένα.
Για να δηλώνει την υπεροχή του.
Να τον βλέπω να χαίρομαι.
Να 'χει μαζέψει όλα τα χρώματα του ουρανό σε ένα σώμα.
Να 'χει κατοχυρώσει τη θέση του σε κάθε υπόσταση του είναι μου.
Το όνομά του γραμμένο αριστερόγραφα και διακριτικά
στις γωνίες όλων των σελίδων που θα γράψω ποτέ.

Άνθρωπος νούμερο δύο
όμως, μ' αυτόν εδώ δεν έχουν σημασία οι αριθμοί.
Είναι τα τα χέρια του που μ' αγγίζουν
έτσι που να μη ξεχάσω τίποτα απ' τα λόγια που ανταλλάζουμε χρόνια.
Γιατί όταν ένας απ' τους δυο μας πεθάνει πρώτος,
ο άλλος θα σωπάσει.

Άνθρωπος νούμερο τρία.
Καμία τρελή κατάκτηση.
Όμορφος άνθρωπος.
Θα 'θελα τα παιδιά μου να 'χουν κάτι απ' τη χάρη του,
τη σπίθα στο βλέμμα του,
τη λευκάδα στο χαμόγελο του,
τη λυρικότητα της όλης φύσης του.
Όχι δικός από πάνω μέχρι κάτω,
μα ερωτεύσιμος από έξω μέχρι πολύ βαθιά μέσα.

Εξωγήινος νούμερο 6111993.
Για αυτόν δε ξέρω τι να πω.
Μια ζωή με μπερδεύει.
Δε ξέρει τη γλώσσα ισχυρίζεται κι όλο μου ζητάει χρόνο
να σκεφτεί κι ύστερα, ίσως μιλήσει.
Μου φέρνει κάτι περίεργα μπισκότα
μυστική συνταγής της μητέρας του.
Αν και δεν αποκαλούν έτσι το γονέα θηλυκού φύλου
στα μέρη απ' όπου έρχεται.


Έχω μπλεχτεί σε περίεργες σχέσεις,
ανθρώπινες και μη.
Κι αυτό το αγόρι με τα κόκκινα μαλλιά
δεν υπάρχει σε καμία απ' αυτές.

χάος και αγάπη / αναρχία και έρωτας

Έμαθα 14 γλώσσες.
Ξέρω να συνεννοούμε και σε άλλες 7, αλλά μόνο τα βασικά· μη φανταστείς.
Άνοιξα 290.308 λεξικά,
εκ των οποίων μόνο τα 60.114 ήταν κατανοητά.

Μα ακόμα να βρω τις λέξεις που χρειάζομαι για να σου πω
με περίτεχνο λόγο
ή απλά λόγια
την αντίφαση που υπάρχει μέσα μου.

Η αριστερή κοιλία μου υπολειτουργεί
κι η αορτή, με κάτι κλάδους που δε ξέρω τα ονόματά τους,
στέλνει μη οξυγονωμένο αίμα στον εγκέφαλο.

Έτσι, πώς να σκεφτώ λογικά;

Σε μισώ;
Σ' αγαπώ;
Σε θέλω;
Σε αποστρέφομαι;

Όλα διαταραχές της οξεοβασικής ισορροπίας είναι τελικά.

Βρες μου μια παρέμβαση
για να συνέλθω
απ' την ασφυκτική υποξία μου.

I swore to no compromise

 όλα θυμίζουν εσένα
τα όμορφα γράμματα
τα καλοκαιρινά βραχιόλια
ο περίεργος καπνός του τσιγάρου
τα επιδόρπια μετά το φαγητό
το πανκ
οι καινοτόμες προσπάθειες
τα γκρι μας δάκρυα και τα λευκά

όλα αρχίζουν από έψιλον κι όλα τελειώνουν σε άλφα
κι όλα είναι ήρεμα κι όλα είναι οικεία

γιατί τη μαγεία του να καθόμαστε στο μπαλκόνι και να μην περιμένουμε τίποτα
-εκτός από μια φίλη μου-
δε θα την άλλαξα με όλες τις παραγεμισμένες στιγμές του κόσμου

οι δικές μας στιγμές γεμίζουν με τα χρόνια
μόνες τους
γεμίζουν χρώματα

pride

Με αποκλήρωσε η ίδια μου η μάνα.
Γιατί;
Για μία δήλωση.
Κατέθεσα την καρδιά μου μπροστά της
επειδή την αγαπώ γι αυτό που είναι
και θέλω κι εκείνη να κάνει το ίδιο.
Αλλά άδικα εξελίχθηκαν τα πράγματα.
Πήρα τα ρούχα μου μαζί με κάτι τετράδια παλιά
κι έφυγα απ' το σπίτι.
Την πρώτη νύχτα, κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι.
Έκανα την πιο χοντρή ζακέτα μου μαξιλάρι και ονειρεύτηκα ένα κόσμο καλύτερο.
Μ' έπιασαν τα πλευρά μου κι όλη μέρα είχα πόνους και περπατούσα σα σακάτης.
Τη δεύτερη νύχτα, ξάπλωσα ίσα στο πεζοδρόμιο
να ευθειάσει η ράχη μου μπας και ζήσω πιο ανώδυνα την επομένη.
Ξύπνησα και ήμουν ένα με τη σκόνη.
Με τύλιγαν ως απάνω τα περιτυλίγματα από τα σνακ των περαστικών.
Την τρίτη νύχτα, έγινα κι εγώ
πλάσμα της νυκτός.
Έβαλα τα φανταχτερά μου και τράβηξα προς Συγγρού.
Εκεί με τα διαφορετικά αδέρφια
που κάποτε έλεγα να κρατήσω λίγο σάλιο παραπάνω,
περνώντας από κει να τους φτύσω.

She hitchcock.

Αποζητώ αδέρφια.
Παντού.
Κι έχω δυο μα μ' έχουν ξεχασμένη.
Τ' αγαπώ γιατί σε αντίθεση με μένα -το μεσαίο παιδί-
βγήκαν όμορφοι.
Η πρώτη μας είναι ψηλή, ξανθιά, με κάτι μάτια γαλάζιους ουρανούς.
Έξυπνη και καλή. Αφελής και παιδική.
Ο μικρός μας είναι, αν και μετρίου αναστήματος, γοητευτικός, με τα πιο ομοιογενή καστανά μάτια του κόσμου, που λες δε γίνεται, Θεέ μου, να 'ναι τόσο συνηθισμένα και τόσο υπέροχα.
Ήσυχος και μετρημένος. Γλυκός και ντροπαλός.
Ο Γιώργος κι η Μαρία.
Η Μαρία κι ο Γιώργος.
Τ' αδέρφια μου.

Εγώ μια μετάπτωση μεταξύ τους
να δημιουργώ γέφυρα ένωσης των δυο.
Της εξωτικής νεράιδας και του γήινου ιππότη.
Τα καμάρια των γονιών μας.

Τ' αδέρφια μου.
Που τ' αγαπώ και τα χάνω
γιατί διαφέρω.
Εμείς τα παιδιά σάντουιτς έχουμε δικά μας προβλήματα
προσαρμογής και επιβίωσης.
Και αποζητάμε αδέρφια στη θέση των ήδη υπάρχοντων.

pick the right letters

Στις μύτες των ποδιών μου περπατώ να έρθω δίπλα σου να ξαπλώσω.
Ανοίγω την πόρτα, θα 'ναι τέσσερις.
Γαλήνια κοιμάσαι με το σώμα σου λυγισμένο σα σίγμα τελικό.
Αλλάζω ρούχα, βάζω πυτζάμες κι ήσυχα κουλουριάζω στη μεριά μου.
Παίρνω λίγο πάπλωμα όσο να σκεπαστώ να μην κρυώσω, να μην κρυώσεις.
'Ωρα για ύπνο.

Πρώτο πρόσωπο στο όνειρο μου κι απόψε, εσύ.
Ορίζεις ακόμα κι ασυνείδητα το ασυνείδητο μου.
Λεπτό μη μείνουμε χώρια, μη χαθούμε.
Ύστερα εγώ, πώς να συνηθίσω μια ζωή χωρίς.

Σιωπή στους αγνώμονες.

Αν ήμουν άνθρωπος, θα μιλούσα
με λέξεις κατανοητές,
με προτάσεις καλώς συνταγμένες
σε άλλους ανθρώπους, σε ομοίους μου.

Αν ήμουν άνθρωπος, θα φορούσα ρούχα
ακριβά ή φθηνά
ανάλογα το κοινωνικοοικονομικό μου υπόβαθρο
και θα κυκλοφορούσα με διαφορετικά βάσει την εποχή.

Αν ήμουν άνθρωπος, θα έπινα νερό να ξεδιψάσω,
να συντηρήσω τον οργανισμό μου,
να προστατευτώ απ' την αφυδάτωση,
να καθαρίσω τα εντός μου.

Αν ήμουν άνθρωπος· αν.

Μα είμαι κράμα κρίσεων και δακρύων,
συναισθηματικών σκαμπανεβασμάτων,
αγάπης και μίσους,
μοναξιάς και υπερφόρτωσης,
πλήξης και ενδιαφέροντος.

Είμαι λευκή σελίδα ξεχασμένη εκτύπωσης μεγάλης, ερωτικής νουβέλας
και παλεύω να μου βάλω χρώμα. Σα ζωγραφιά. Να 'χω ζωή.

(επι)γνωση.

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που παίζουν πιάνο ενώ θα λάτρευαν να γραντζουνούν μία κιθάρα αλλά, ίσως δεν εχουν βρει τι τους ταιριάζει ή ίσως υπέκυψαν αρχικά στις επιθυμίες των γονιών τους.
Εκείνοι που θα μείνουν στην πατρίδα τους γιατί εκεί έχουν έτοιμο σπίτι, έτοιμη δουλειά, λιγότερα έξοδα. Η καρδιά τους το ξέρει βέβαια πώς θα 'θελαν να φύγουν να ζήσουν σε μια μεγάλη πρωτεύουσα, σ' ένα αστικό κέντρο, να δουν θέατρα και να είναι ο άλλος τους εαυτός, ο ανεξάρτητος.
Εκείνοι που βγαίνουν στην πλατεία ενώ θα έδιναν τα πάντα για να το ζήσουν στα στενά. Θύματα του κοινωνικού σχολιασμού κάποτε κι ορκίστηκαν να μη γυρίσουν πίσω. Έτσι φορούν ρούχα που είναι της μοδός και κυκλοφορούν μόνο στο φως.
Εκείνοι που τρώνε κρέας και νοιώθουν άσχημα. Κάτι τους βαραίνει, κάτι τους δημιουργεί θλίψη κι ενοχή μα δε μπορούν να είναι σίγουροι τι. Γεννημένοι βετζετέριαν όμως στην επαρχία, δε νοείται αποχή από τη σάρκα, μονάχα αν ονομαστεί βραχύχρονη νηστεία.

Τόσοι "εκείνοι" λοιπόν, τόσα μπερδεμένα αδέρφια που σπαταλούν τις ζωές τους εν γνώση ή εν αγνοία τους έκαστος.

Εγώ αγαπώ εσένα. Ποτέ δε χάθηκα. Πάντα γνώριζα τις πιο όμορφες αλήθειες μέσα απ' τα μάτια σου. Άρα θα ζήσω μια ζωή ξέροντας. Θα ζήσω μια ζωή μόνη αλλά ενήμερη. Ίσως χρειαστεί μονάχα να σιωπώ. Κι είναι η σιωπή που κρύβει μέσα της τα πιο μεγάλα σ' αγαπώ.

Command me to be well

Ξύπνα με πρωί και βάλε με να τρέξω στο κρύο και την υγρασία της αυγής
με ένα κοντό σορτσάκι κι ένα φανελάκι άσπρο.
Να καθαρίσω το σπίτι απ' την αρχή και να φτιάξω μεσημεριανό και πρωινό.
Να ποτίσω τον κήπο, να φέρω την αλληλογραφία.
Να ετοιμάσω τα αδέρφια μου για το σχολείο.

Βάλε να πλυθώ με παγωμένο νερό να φύγει η βρωμιά από πάνω μου.
Τρίψε μου στη μούρη τον ξεπεσμό μου.
Φύτεψε στο μυαλό μου άλλες ιδέες· τις δικές σου.
Σύρε με στην εκκλησία για τον εσπερινό και φόρεσε μου φούστα μέχρι τον αστράγαλο.
Πλέξε τα μαλλιά μου μονότονα κοτσίδα.
Απείλησε με για εγκλεισμό·
στο σπίτι, στο μοναστήρι. Σε κελί.

Το βράδυ φίλησε μου το μέτωπο.
Πες πως μ' αγαπάς και όλα θα περάσουνε.
Σκέπασε με και προσευχήσου για τις αμαρτίες μου,
μπας κι εξιλεωθεί αυτή η οικογένεια.

Ένα κάπα με στοιχειώνει.

Υπαρκτό και δυνητικά αυξανόμενο
αυτό που νιώθω για σένα.

Ίσως ήταν ένα φιλί.
Ίσως Παρασκευή, ίσως Σάββατο.
Ίσως έπεσα για ύπνο ήσυχη κι ίσως έμεινες ευχάριστα έκπληκτος.

Πιθανά ενδεχόμενα κι ανάγκη για επιβεβαίωση μία βδομάδα τώρα.
Εκατέρωθεν ενός τοίχου και μένουμε σιωπηλοί.
Ένα διάδρομο μακριά και μου πήρε ενάμισι χρόνο να τον διανύσω.
Δύο πόρτες ανάμεσα πεισματικά κλειδωμένες.

Σήμερα πάλι Παρασκευή κί ίσως ξημερώσει Σάββατο
αφού το ζήτησες.

Ίσως γιατί δεν είμαι σίγουρη για τίποτα έτσι όπως χαμογελάς και κοντοστέκεσαι.

capital

Γράμματα, λέξεις, προτάσεις.
Εγώ, εσύ, αγάπη.

( Βλέπεις πώς παίζω; )

Οι λέξεις έχουν μέσα τους γράμματα
κι αυτές οι ίδιες φτιάχνουν  προτάσεις.

Εσύ έχεις μέσα σου εμένα
κι εσύ η ίδια φτιάχνεις αγάπη.
Απλά δεν το ξέρεις.

Λεπτά, ώρες, μέρες,
εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
Κόκκινο, καρδιά, άνθρωποι
και πάει λέγοντας...

the halves that halve you in half

Περιπλεγμένες πράξεις και απρόβλεπτες οι αντιδράσεις των ανθρώπων σε αυτές.

Χθες θα σου φώναζα και θα απαντούσες,
σήμερα σου φωνάζω και δε μ' ακούς.
Ίσως αύριο φωνάζεις εσύ κι εγώ· ποιος ξέρει;

Δε φταίνε τα φύλλα των δέντρων, ούτε το θρόισμα τους.
Δε φταίει το χρώμα του νερού, ούτε τ' άπατό του.
Δε φταίει το φως του ήλιου, ούτε τα μάτια σου.

Πια δε βλέπω το ίδιο, δε κολυμπώ καλά.
Με βαραίνουν 50 κιλά κι ένα μυστικό.
Δεν είμαι νέα, δεν αντέχω θορύβους.
Με βασανίζουν οι σιωπές και τα μεσοδιαστήματα.

Θέλω να σε δω.

Συνήθως το Φλεβάρη, ακούς όμορφα τραγούδια του Γενάρη.

Γραμμένα πρόσφατα δίχως να 'σαι το πρώτο αυτί που τ' ανακαλύπτει.
Με πιάνο και βαθιές, εκφραστικές φωνές
που σε κάνουν να κλαις.

Να κλαις χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις.
Να κλαις γιατί όταν τραγουδάει ένας Απόστολος,
όταν παίζει πιάνο ένας Σπύρος
κι όταν τους ανακοινώνουν ένας Μιχάλης κι ένας Παντελής,
η παράσταση παίρνει άλλο νόημα, βαραίνει.

Από μια απλή Παρασκευή, γίνεται το βράδυ που θυμήθηκες
τι έχασες.
Από μια Παρασκευή βράδυ σε ένα βιβλιοπωλείο
καταλήγει ένα Σάββατο πρωί σ' ένα μπαρ.
Κι εσύ από μια ποιητική συλλογή,
βρίσκεσαι να κρατάς ένα μπουκάλι μπύρας.

Από σένα, μου 'χουν απομείνει πια οι εικόνες σου
και από μένα, κάτι κομμάτια που ήταν παλιά ο εαυτός μου.

Bus line 100.

Εσένα δε θα σου λείψει ποτέ κανείς.

Ξέχασες φίλους, αδέρφια, εραστές·
τον ίδιο τον πατέρα και τη μάνα σου.
Ξέχασες εμένα.

Εσένα δε θα σου λείψει ποτέ κανένας.

voice

Εφτά τραγούδια.
Καμιά εκατοσταριά ποιήματα·
σαχλά
-ως επί το πλείστον.

Δάκρυ αργόσταχτο,
κομπιασμένο,
τρεις φορές ριγμένο,
κουπισμένο σε ζακέτες·
αβρό.

Οικεία γιατί δικά.
Βαθιά γιατί αγγιγμένα.

Να 'ταν τα σπίτια μας κοντά, να χαίρομαι.
Να 'ταν η χροιά σου άσπρη, να λάμπεις.

είμαι ο αρχιτέκτονας της δικής μου κ.

Βλέπω κάτι στα μάτια σου.
Κάτι κόκκινο, όμως μη φοβηθείς.
Δεν είναι πεφκίτιδα αυτή τη φορά.
Έχει σχήμα ξεκάθαρο κι, απ' όσο διακρίνω,
η κίνησή του είναι ρυθμική.
Σαν να ζει, ένα πράγμα!

Μη φοβάσαι. Κάτσε να κοιτάξω καλύτερα.
Τωρα κοιτώ εγώ εσένα κι εσύ εμένα· στα μάτια.
Μα τι περίεργο!
Έχω την ίδια κοκκινίλα, λες.
Πώς; Μήπως με κόλλησες;
Μάλλον.

Να δεις που είναι αγάπη. Θα περάσει.
Μόνο μην τον πεις σε κανέναν.
Δε θέλω να μας λένε αρρωστιάρηδες.

Τι κι αν χάσεις κάποιον, αν έτσι εκείνος ζει; (:

Νιώθω μίλια μακριά μου ένα χαρούμενο άνθρωπο.
Κλείνω τα μάτια μου και με λίγη προσπάθεια, βλέπω μπροστά μου τα ομορφότερα μάτια του κόσμου να γελούν·
κι εκείνο το πλατύ χαμόγελο να διαπρέπει σε ένα γεμάτο δωμάτιο.

Δεν είναι αυτό ευτυχία;
Αυτό κι αν είναι, βασικά.

φρι-

Δεν πίστεψα ποτέ ότι όλα τα πράγματα παίρνουν τέλος
κι ήρθε ο καιρός για να με διαψεύσει.
Ήρθες εσύ με δάκρυα στα χέρια.
Μου τα 'δωσες χωρίς να είναι δικά σου,
χωρίς να ξέρεις.
Εγώ είχα στερέψει, βλέπεις, και με λυπήθηκες.
Αμφισβήτησες τα όσα έχω νιώσει.
Όμως γιατί;
Σε έπεισα εγώ ποτέ για εκείνα που δεν ένιωσες;
Ποτέ.
Κι ίσως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που σου κρύφτηκα
και σ' άφησα να ψάχνεις νόημα εκεί που δεν υπάρχει,
μα ήσουν ήλιος λαμπερός
κι εγώ φοβόμουνα το φως από παιδί.

Καλή αρχή σου, ήλιε μου.
Αν κάποτε με αναζητήσεις , θα 'μαι κρυμένη στο σκοτάδι.

courage

Σε κοιτώ έτσι.
Σε κοιτώ.
Σε κοιτώ πάντα.

Σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος στο δωμάτιο, στο μπαρ, στον κόσμο.
Μόνο έτσι μπορώ.
Έτσι κοιτούν οι ερωτευμένοι.
Την ώρα που πίνεις το ποτό σου και δαγκώνεις νευρικά το καλαμάκι,
δε προφταίνω να χορτάσω τη θέα σου.
Την αντικειμενική ομορφιά σου, ναι,
και την υποκειμενική, ίσως.

Μίλα εσύ γιατί μ' αρέσει να σ' ακούω και δε βαριέμαι.
Δε βγάζω νόημα απ' ό,τι λες κι ίσως αδιαφορώ για τα μισά,
μα πώς να μη χαμογελώ σε όλα;
Αρκεί που ακούω τη φωνή σου πηγαίνοντας σπίτι για να νιώθω ασφάλεια.

Κοίτα με.
Καθώς φεύγω.
Κοίτα με όσο πιο πειστικά μπορείς.

Ξέρω πως όσα νιώθω για σένα τώρα, δε σου φτάνει μια ζωή να τα αισθανθείς για οποιονδήποτε.