(επι)γνωση.

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που παίζουν πιάνο ενώ θα λάτρευαν να γραντζουνούν μία κιθάρα αλλά, ίσως δεν εχουν βρει τι τους ταιριάζει ή ίσως υπέκυψαν αρχικά στις επιθυμίες των γονιών τους.
Εκείνοι που θα μείνουν στην πατρίδα τους γιατί εκεί έχουν έτοιμο σπίτι, έτοιμη δουλειά, λιγότερα έξοδα. Η καρδιά τους το ξέρει βέβαια πώς θα 'θελαν να φύγουν να ζήσουν σε μια μεγάλη πρωτεύουσα, σ' ένα αστικό κέντρο, να δουν θέατρα και να είναι ο άλλος τους εαυτός, ο ανεξάρτητος.
Εκείνοι που βγαίνουν στην πλατεία ενώ θα έδιναν τα πάντα για να το ζήσουν στα στενά. Θύματα του κοινωνικού σχολιασμού κάποτε κι ορκίστηκαν να μη γυρίσουν πίσω. Έτσι φορούν ρούχα που είναι της μοδός και κυκλοφορούν μόνο στο φως.
Εκείνοι που τρώνε κρέας και νοιώθουν άσχημα. Κάτι τους βαραίνει, κάτι τους δημιουργεί θλίψη κι ενοχή μα δε μπορούν να είναι σίγουροι τι. Γεννημένοι βετζετέριαν όμως στην επαρχία, δε νοείται αποχή από τη σάρκα, μονάχα αν ονομαστεί βραχύχρονη νηστεία.

Τόσοι "εκείνοι" λοιπόν, τόσα μπερδεμένα αδέρφια που σπαταλούν τις ζωές τους εν γνώση ή εν αγνοία τους έκαστος.

Εγώ αγαπώ εσένα. Ποτέ δε χάθηκα. Πάντα γνώριζα τις πιο όμορφες αλήθειες μέσα απ' τα μάτια σου. Άρα θα ζήσω μια ζωή ξέροντας. Θα ζήσω μια ζωή μόνη αλλά ενήμερη. Ίσως χρειαστεί μονάχα να σιωπώ. Κι είναι η σιωπή που κρύβει μέσα της τα πιο μεγάλα σ' αγαπώ.