paranoid

Θυμώνω κι εγώ ξέρεις.
Μ' εκνευρίζει το άγνωστο αύριο και το άδειο μου σπίτι όταν λείπεις εσύ˙
όταν λείπεις εσκεμμένα
με οικτρές δικαιολογίες να καλύπτουν τα χέρια σου
κι ένα χαμόγελο να γεμίζει πονηρά
εκείνες τις ρυτίδες που χαράζουν το μέτωπο και τα χείλη μου.
Όμως θυμό γνωρίζουν μόνο οι άσπρες τοίχοι.
Ή είναι μπεζ πανάθεμα τους;
Ας είναι.
Αυτοί μονάχα κι οι καθρέφτες μου
και κανα δυο ξύλινα έπιπλα
ξέρουν πως μέσα μου
βράζει
κοχλάζει
λάβα καυτή
που άμα ξεχυθεί, θ' αρπάξει ο τόπος
κι εσύ.
Γι αυτό κρατιέμαι.

Αύριο ξημερώνει Τρίτη.
Καμπάνα θα χτυπήσει το πρωί
μα απ' τη νύστα δε θα κάνω το σταυρό μου -σύνολο τέσσερις χρωστούμενοι.
Αύριο ίσως να σε δω.
Ίσως και όχι.
Όπως και να 'χει σ' αγαπώ
κι ας σου θυμώνω
γιατί αργείς, μα πάντα έρχεσαι .