Αγία Σοφία

Είναι ώρες -όχι στιγμές-
που αναρωτιέμαι
δεν τρομάζεις που ξέρεις εκείνη την πλευρά
εκείνη την πλευρά του εαυτού μου που είναι τόσο εγώ όσο καμία άλλη;

Δε σε αηδίασε ποτέ η φρίκη που κρύβω μέσα μου;

Ούτε σε πείραξε που άλλοτε θέλω πρίγκιπες με άσπρα άλογα
αλλά Παρασκευές και Κυριακές και Δευτέρες
και Πέμπτες άμα λάχει
κλείνω το μάτι σε κοπέλες περίεργες
της παρακμής;

Δε φοβάσαι μην τρέξουνε οι μέρες πιο γρήγορα από μας
και χάσουμε τη ζωή που κυνηγούσαμε;

Πώς γίνεται να μην κλείνεις το τηλέφωνο
την ώρα που φλυαρώ;
Με κάθε "εγώ" μου να στάζει απ' το στόμα τόσο κόκκινο.
Όχι μονάχα λέξη,
μα οντότητα από μόνη της.

Αλήθεια δεν τρομάζεις;
Πώς γίνεται
Πώς;

Νόμιζα πως όταν αρχίσει αίμα να τρέχει απ' τις πληγές σου
παγώνεις και σπας.
Σαν πορσελάνη.
Έτσι όμορφα.
Αξιοπρεπή.