καμπύλες

Τα μάτια μου,
τα χείλη μου˙
το πρόσωπό μου.
Προσωπικό, δικό μου και κανενός άλλου.
Προσωπικές οι εκφράσεις και οι ρυτίδες του μετώπου μου,
προσωπικό το χρώμα που με βοηθά να βλέπω τον κόσμο πράσινο
και προσωπικός ο τρόπος που σμίγουν οι κόκκινες λωρίδες
λίγο πιο πάνω απ' το πηγούνι μου.
Προσωπικός κι ο λόγος γιατί
τα μάγουλά μου γίνονται κόκκινα κάθε τόσο.

Το πρόσωπό μου.
Προσωπικό, δικό μου κι αφήνω μονάχα εσένα να τ' αγγίξεις
τη νύχτα που ύπνος δε λέει να μας πάρει
με τόση ζέστη που κάνει˙
κάτω από δυο σκεπάσματα,
δύο ανήσυχα κορμιά.
Ψηλαφίζεις και ρωτάς τι είναι τούτο και τι είναι τ' άλλο.
Σαν να τα νιώθεις πρώτη φορά.
Κι όταν φτάνεις στο στόμα μου,
γυρνάς και με φιλάς.

Ύστερα λες  "  Καλύτερα έτσι.

                       Δεν είναι ωραίο μόνο του.

                       Θέλει κάτι να ενωθεί.

                       Και φωνάζει βουβά το δικό μου. "