γυάλινα

«Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά
δε θα πει πως η αγάπη πέθανε»

μπουμ
ο πρώτος χτύπος
αίματα στην πλατεία
κραυγές βγαίνουν από τα στόματα των περαστικών που απότομα σταμάτησαν

ένας λιγότερος

σιωπή

δυό σκυλιά πλησιάζουν
μυρίζουν
γλείφουν ένα άχρωμο πια χέρι ενός άψυχου πια σώματος

στην δεξιά τσέπη ένα ατσούμπαλο διπλωμένο σημείωμα
στο αριστερό χέρι κάτι κρατημένο σφιχτά

θα διαβαστεί;
θα προσεχθεί;

θα νοιαστεί κανείς πριν τη δύση

ποιος ξέρει;
μόνο ο ιατροδικαστής.

μία συνηθισμένη ημέρα πριν μια γενέθλια ημέρα
μια ανάσα πριν τα είκοσι εφτά
δυο μάτια πια κλειστά
που δε θα ξαναδούν κανένα ηλιοβασίλεμα

χθες

σαν να μην έχω τίποτα καλύτερο να κάνω

πέφτω για ύπνο κι ονειρεύομαι 

θεατρικά 

παράλογα 

παρανοϊκά 

δραματικά 

τραγικά
αδύνατα
σκηνικά 

ονειρεύομαι τα πάντα 

ονειρεύομαι το μέλλον

δυο πόδια κρέμονται από ένα τοιχάκι 

μέσα στο απόλυτο κενό
δυο πόδια στέκονται στο μαλακό έδαφος
με μεγάλη προσπάθεια να μη βυθιστούν στο κενό 

μια στιχομυθία απεγνωσμένη 

μια συνομιλία απελπισμένη 

μια δυάδα σπασμένη 

το ένα μισό να αιμορραγεί 

το άλλο μισό να ανθίζει 

ονειρεύομαι τα πάντα 

σε ένα αβάσταχτα άδειο διπλό κρεβάτι 

σε μια άδικα άτυχη ζωή 

για δυο ανθρώπους πια

παγερά

ξ έ ν ο υ ς 

σ υ ν η θ ί ζ ω

ήρθε ο καιρός που οι αλεπούδες περπατούν πάνω στο φράκτη ανενόχλητες

πάνε από αυλή σε αυλή

λιάζονται στο φρεσκοκομμένο γρασίδι ή σε έρημες ταράτσες

το τρίχωμά τους πιο όμορφο και λαμπερό απ' του ηλιοβασιλέματος

του ηλιοβασιλέματος

εκείνα τα ζεστά στη Γρανάδα και στη Μάλαγα 

ένα παγωμένο στη Νορβηγία

τα ελαφροντυμένα καλοκαιρινά στα νησιά

και πιο παλιά

εκείνα της Αθήνας μας

το αρχικό, ρομαντικό ροζ

το πορτοκαλί και το κόκκινο μαζί

το χρυσαφί σου

τα πύρινα χρώματα της νεανικής αγάπης

σε υπόγειο σινεμά 

πριν χρόνια 

γνώρισα τον κόσμο

δίπλα σου

έξι ώρες 

χίλια συναισθήματα

έξι ώρες

δύο ανθρώπινα μυαλά να ερωτεύονται

και τέσσερα χέρια να γυρεύουν να βρεθούν μες στα σκοτεινά

έξι ώρες με διαλείμματα

τόσες αφίσες με πενήντα λεπτά 

οι κατηφόρες και οι ανηφόρες

από το άστυ στα προάστια

οι σιωπές

τα φώτα μιας λεωφόρου που χτίστηκε για να την περπατάμε μαζί

ήρθε ο καιρός της νοσταλγίας

και της ακύρωσης πτήσεων

και αναθεωρήσεων της ζωής μας όλης

κάποτε νόμιζα -ασφαλώς λανθασμένα 

πως θα είμαι πάντα εκεί

εκεί που όλοι οι άνθρωποι της ζωής σου καθόμαστε χαρούμενοι μαζί

σε ένα ολοστρόγγυλο κύκλο

και συζητάμε χαμογελαστοί πόσο σ' αγαπάμε και πού θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι

τώρα ξέρω πως τα έξι πιο σημαντικά μου χρόνια ήρθαν στο τέλος τους

και πως το να συνθλίψω το κεφάλι μου στον τοίχο βγάζει απόλυτη λογική 

ακόμη

Παρασκευή 13 Μάρτη 2020

Ζωή, δε ξέρω τι νομίζεις εσύ
αλλά εγώ αμφιβάλλω
αμφιβάλλω αν η ζωή θα είναι πια ζωή
αν θα έχει πλάκα
αν τα τραγούδια ακούγονται σωστά
και τα καλοκαίρια περνιούνται όμορφα
αν οι συζητήσεις είναι αρκετά σημαντικές
αν οι καφέδες είναι νόστιμοι
αν οι ύπνοι είναι ξεκουραστικοί
κι αν οι ξύπνιοι είναι ευχάριστοι.

Ζωή, δε νοιάζομαι για κανένα που ήρθε
ούτε για εκείνους που θα ‘ρθουν.
Τρομάζω με εσένα που φεύγεις
λίγο λίγο σε κάθε αλλαγή
σε κάθε καινούρια συμπεριφορά
στα δώρα άλλοτε ασήμαντων τρίτων.
Φοβάμαι ίσως
για το μέλλον
και πως ίσως
η ιστορία μας δε γραφτεί πια στο ίδιο βιβλίο.

σταδιακή πτώση

μετρώ
μέτρα κι εσύ

άλλο ένα τέλος
κι άλλο ένα
κι άλλο ένα
οσονούπω εκατό
κι αν δεν πεθάνουμε στο μέτρημα
ίσως βγουν εκατό ένα

τα κορίτσια ανά καιρούς αλλάζουν ονόματα και στυλ
από κουλ ντάικς που κάνουν σκέιτ
σε ήμι-κουλ μετροσέξουαλ που κάνουν πατίνια και παίζουν «κιθάρα»
τώρα μεταλλάχθηκαν σε έβερ σόου μιλένιαλ αγγλιδούλες χωρίς πάνω χείλος
φυσικά από τον κορωνοϊό

καθώς μετρώ
ξεφεύγουν σ’αγαπώ από το στόμα μου
και τα δαγκώνω θυμωμένα πριν φτάσουν στα αυτιά σου

δέκα κιλά βαρύτερη
δέκα χρόνια μεγαλύτερη
δέκα ταξίδια περισσότερα
δέκα φορές η αγάπη
που για άλλη μια φορά είναι απελπιστικά μονόπλευρη

ίσως το οκέισιοναλ σεξ και τα σλιπ όβερς δεν είναι
για ρομαντικούς ηλίθιους σαν εμένα

τώρα χρειάζομαι κάτι να με ρημάξει πιο πολύ
πιο πολύ
πιο πολύ κι από σένα
κάτι σαν την ανάγνωση του βιβλίου της καινούριας σου περιπέτειας
«έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού»

αυτή τη φορά
αυτό το καλοκαίρι
ίσως το περάσω ειλικρινά
με ανθρώπους αληθινούς
που όταν στέλνουν μανιωδώς μηνύματα σε αγνώστους
ξέρουν να περιμένουν πεταλούδες στο στομάχι τους
ξέρουν ότι είναι τρελοί

σε ξέρω νομίζω 9 χρόνια
σε αγαπώ σίγουρα 10 από αυτά