numb

στον Άγιο Λουκά

Δευτέρα μεσημέρι 

φιλώ εικόνες και παρακαλώ

ούτε κι εγώ ξέρω για τι

για μιαν ύφεση

σωστά ύφεση· ασθενειών 

κι όχι άφεση αμαρτιών 

ζητώ

γιατί εκείνη έχει ήδη θέση στον Παράδεισο

κι εγώ αιώνιος σκλάβος σε αυτήν την αναθεματισμένη γη

δε θα χρειαστεί ποτέ να αφεθώ 

προσεύχομαι άχαρα

γιατί πότε δεν έμαθα σωστά

πώς να ζητώ κάτι από το Θεό

η μαμά μου μου έμαθε να δουλεύω σκληρά

γι’ αυτό που θέλω· γι’ αυτά που θέλω 

μα πώς δουλεύεις σκληρά για να ξεπλύνεις μια λευχαιμία;

πώς κάνοντας λεφτά, μειώνεις τα λευκά;

και πώς αυξάνεις την αιμοσφαιρίνη απ’ το πουθενά;

παρακαλώ λοιπόν 

για την ύφεση 

εκείνη την ύφεση που θα είναι λαμπρή και θα κρατήσει χρόνια

και χρόνια

και χρόνια

μετά την εφ σι αρ

και δε θα χρειαστούμε βενετοκλάξ

ούτε ιμπρούτινιμπ

ούτε τα συναφή

(ελπίζω)

πανηγύρια

μέτρα
μέχρι να χαθώ
στους πέντε
στους δέκα
πριν τους εκατό
θα ξεχαστώ

χωρίς νερό
χωρίς εκείνη
χαμένη στον πανικό
η αγαπημένη
μοιρασμένη στα δυο

πάντα εκεί και πάντα εδώ
λίγο από την Κρήτη
πολύ από την Άννα

μέτρα πάλι
κι αν χαθώ
θα με βρεις στο θερινό
πάνω στα τείχη που αγαπώ
κάτω από τον ουρανό που λατρεύω
μέσα στην πόλη που νοσταλγώ
δίπλα στον Τιτάνα που θαυμάζω όσο ζω
εκείνο τον Τιτάνα που χρόνια τώρα φωνάζω
μ ά ν ν α 

ταινίες

είσαι έτοιμη;
για τη ζωή που περιμένει εκεί έξω
για εμας

για μένα και για σένα
μητέρα

μια ζωή χωρίς ψέματα
26 χρόνια μα καταφέραμε να μιλάμε
η μια την άλλη
γιατί πάντα αγαπούσαμε

θυμάσαι τότε στις πανελλήνιες
τις φωνές
και θυμάσαι τα κλάματα όταν σου είπα την αλήθεια

θυμάσαι μαμά όταν είπα το όνομά σου για πρώτη φορά

γιατί εγώ θυμάμαι όταν που είπες γιατί με φωνάζεις Στέφη
«Το Στεφανία είναι μεγάλο όνομα για ένα μικρό παιδί»
αυτό μου είπες

θυμάσαι μαμά
τα καλή βάρδια λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ
θυμάσαι τις θάλασσες και το φόβο σου μην πνίγω, μην πάθω κάτι
εγώ κι ο Γιώργος φυσικά

είσαι έτοιμη μαμά για τα επόμενα πενήντα χρόνια μαζί
για πάντα μαζί
μάνα και κόρη

τώρα κάνε μια ευχή

ΕΥΧΟΜΑΙ ΙΑΣΗ

48 και 22

καλημέρα
και τι να ζητήσω από το Θεό σήμερα
αυτό που θα ζητώ για όλα τα χρόνια που θα έρθουν
να σε έχω εδώ
να σ’ αγαπώ
να σε κρατώ σφιχτά αγκαλιά
να σου μιλώ για τη δουλειά
να σε λέω μαμά και να τρέμω μην πάθεις κάτι γιατί·
γιατί.

καλησπέρα
και τι να πω στους ανθρώπους που φλυαρούν· πολύ για πράγματα ασήμαντα
πως η δική μου σκέψη βρίσκεται συνεχώς εκεί στο νότο
δυο χιλιάδες μίλια μακριά
εκεί που αξίζει

καληνύχτα
και ποιον να γλυκοφιλήσω
πού να πω όνειρα γλυκά
ποιον όπως τότε να περιμένω να πάει νύχτα
να του ευχηθώ καλή βάρδια μαμά
κι ύστερα να κοιμηθώ ήσυχη που έκλεισα την πόρτα σαν έφυγε

48 και 22, αν όχι περισσότερα

γτ

Καμία φορά κλαίω
πολύ
πριν το καταλάβω κοκκινίζουν τα μάτια καημούς κρυπτόν τα πουκάμισα

Ύστερα σιωπή

Ξεχνώ από πού ξεκίνησε
και πώς λένε εκείνη
την αγαπημένη 

γιασεμιά

είμαι τόσο περήφανη για σένα
πιο πολύ απ’τον καθένα

για τα χρόνια και τα χιόνια
που πέρασες και ξεπέρασες
για να μεγαλώσεις
εκείνον κι εμένα

να δουλεύεις τη νύχτα
και τη μέρα να μας μιλάς
για τον κόσμο
που δεν είχες δει ακόμα
αλλά μοιραζόσουν με εμάς λες και τον έφτιαξες

στις δικές φλέβες σου κυλούσε καφεΐνη
δυνατή, σκούρα καφέ ήταν η κινητήρια δύναμη
για να αντέχεις τα ξάγρυπνα εικοσιτετράωρα
είχες πάντα την κούπα σου μισογεμάτη
και δεν άφηνες ποτέ καμία γουλιά να πάει χαμένη

πάντα γελαστή
ακούραστη μηχανή

να πήγαινες από το νοσοκομείο στο σχολείο
κι ύστερα στο σουπερμάρκετ και μετά στην τράπεζα
το μεσημέρι σπίτι κι έπειτα φροντιστήριο
και το βράδυ να έρχεται να με μαζεύεις από το κέντρο
και στο ενδιάμεσο να μαγειρεύεις τα πιο νόστιμα φαγητά

γι’αυτό σε κάθε μου σ’αγαπώ
θα κρύβονται χιλιάδες σε ευχαριστώ
για όσα έκανες κι όσα θα κάνεις
στα χρόνια που έρχονται
στις επόμενες δεκαετίες μας

πρωινό

είναι κάποιες Πέμπτες πρωί που όλα πάνε λάθος
ξυπνάς βιαστικά
πίνεις έναν καφέ, ύστερα δύο
λες καλημέρα στα αγγλικά
φτιάχνεις πρωινό που δε θα έφτιαχνες ποτέ σε κανέναν
γιατί παίρνει χρόνο κι εσύ ως γνωστόν δεν έχεις
σερβίρεις στο σαλόνι με περίσσειο ενθουσιασμό
κι αντί για ευχαριστώ
ακούς «σου έπεσε πολύ αβοκάντο»
έπειτα σιωπηλή τελειώνεις και πλένεις τα πιάτα να μην έχει να πει κανείς

είναι κάτι Πέμπτες πρωί
που λες είν’ όλοι οι άνθρωποι αχάριστοι
που νιώθεις καλά μόνο με εκείνη

ταπας πριν και μετά

κάθε μέρα
μαγεία

άλλοτε στις 5
κι άλλοτε στις 6
το μάρτη στις 7
τα καλοκαίρια περίπου στις 9 και μισή

προσπάθησα πολύ
να μοιραστώ ηλιοβασιλέματα με άλλους

προσπάθησα
πολύ
να δω το ηλιοβασίλεμα μόνη

επιφανειακή επιτυχία
και
εσωτερικό αβάσταχτο κενό

στης ψυχής μου το άπατο βουτώ
κι δε θα φτάσω ποτέ εκεί

εκεί

σε εκείνο το εκεί που εγώ κι εσύ
βλέπουμε μαζί
τον ήλιο να βασιλεύει
σε χίλια μέρη
σε χίλιες χώρες
με χίλιους τρόπους
παίρνοντας χίλιες αποχρώσεις ο ουρανός
πίσω από χίλια κρυμμένα σ'αγαπώ
άλλοτε δικά μου
κι άλλοτε δικά σου
πάντα δικά μας όμως

ξέρεις πόσο συχνά ξεχνώ
ξεχνιέμαι
και σχεδόν χάνω
εκείνο το tiny bit
χαζεύοντας το άπιαστο που έχω
ακριβώς δίπλα μου 

απότομα

μιλάς απότομα και κλείνεις το τηλέφωνο βιαστικά
βαράς την πόρτα δυνατά και κόβεις τη συζήτηση πριν προλάβω να πω κουβέντα

έχεις μεγαλώσει πολύ
και μαζί σου
έχει μεγαλώσει κι εκείνο το γλυκό παιδί που αγαπούσα στην Αθήνα

ήρθε στο Λονδίνο για να γίνει εναλλακτικός τραμπούκος και να ζει μια ζωή πνιγμένη στις ον-λάιν παραγγελίες και τις χίπστερ παμπ

ούτε η Παρασκευή είναι γιορτή, ούτε οι Πέμπτες μικρά Σάββατα πια
τις Κυριακές δεν κάνουμε βόλτες σε φαρδείς πεζόδρομους
τις Δευτέρες ξεχάσαμε να τρώμε πρωινό μαζί
κι αν μη τι άλλο, καμία Τρίτη ξημέρωμα δε μας έχει βρει άυπνες και αγκαλιά

ζούμε μια ζωή γεμάτη ανιαρές, βαρετές, αυτοκτονικές Τετάρτες

Μέχρι το σπίτι σιωπή

Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν, ένα προς ένα, σιωπηλά βασανιστήρια

Αν δεν ήταν η βροχή, το θρόισμα των φύλλων κι οι ήχοι από κάνα δυο ζωντανά που σάλευαν  ανάμεσα στις πρασινάδες,
θα νόμιζα ότι εκείνη η τελευταία βροντή με άφησε κουφή.

Ακόμα κι όταν κοιτάξαμε ταυτόχρονα τις τριανταφυλλιές κι έψαξα φευγαλέα και ντροπαλά τη ματιά σου,
έμεινες παγερά σιωπηλή·
παγερά όπως αυτή η καταιγίδα που μανιασμένα σαν 17χρονο πάλευε να ακουμπήσει το δέρμα μας κάτω από τα δεκάδες πανωφόρια.

Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν σαν να περπατήσαμε όλη τη Γη
βασανιστικά χώρια.

λούζερ

να σ’ακουμπώ κι εις τα χρόνια αυτό
να μην αλλάζει μορφή
συναίσθημα η αφή κι εγώ
αισθάνομαι τα πάντα λεία
όπως κάποτε αισθανόμουν το δέρμα σου

ας παραδεχτούμε πως πάντα θα μαι κρυφά ερωτευμένη μαζί σου
κι ας τα αφήσουμε έτσι

υποθέτω

καληνύχτα

Καταλαβαίνω ότι κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι
με κάποιον που θα φιλήσω στα χείλη για καληνύχτα

με εκείνη που θέλει να δει την άσχημη, πρησμένη, αγουροξυπνημένη φάτσα μου στις έξι και μισή το πρωί πριν φύγει για δουλειά
με εκείνη που δε νοιάζεται που έχω πάρει δέκα κιλά κι έχω προγούλι σαραντάρας
με εκείνη που έρχεται στο σπίτι μου για απογευματινό τσάι όταν είμαι βραδινή και καταλήγει να μιλά πιο πολύ με τις συγκατοίκους μου παρά με εμένα
με εκείνη που όταν θυμώνει και φοβάται με κρατάει κοντά κι όταν θυμώνω και φοβάμαι με παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά για να ησυχάσω

Καταλαβαίνω ότι κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον που θα φιλήσω στα χείλη
απαλά για καληνύχτα
και δυνατά
δυο δευτερόλεπτα αφού πω σ’αγαπώ