Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν, ένα προς ένα, σιωπηλά βασανιστήρια
Αν δεν ήταν η βροχή, το θρόισμα των φύλλων κι οι ήχοι από κάνα δυο ζωντανά που σάλευαν ανάμεσα στις πρασινάδες,
θα νόμιζα ότι εκείνη η τελευταία βροντή με άφησε κουφή.
Ακόμα κι όταν κοιτάξαμε ταυτόχρονα τις τριανταφυλλιές κι έψαξα φευγαλέα και ντροπαλά τη ματιά σου,
έμεινες παγερά σιωπηλή·
παγερά όπως αυτή η καταιγίδα που μανιασμένα σαν 17χρονο πάλευε να ακουμπήσει το δέρμα μας κάτω από τα δεκάδες πανωφόρια.
Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν σαν να περπατήσαμε όλη τη Γη
βασανιστικά χώρια.
κι ήταν, ένα προς ένα, σιωπηλά βασανιστήρια
Αν δεν ήταν η βροχή, το θρόισμα των φύλλων κι οι ήχοι από κάνα δυο ζωντανά που σάλευαν ανάμεσα στις πρασινάδες,
θα νόμιζα ότι εκείνη η τελευταία βροντή με άφησε κουφή.
Ακόμα κι όταν κοιτάξαμε ταυτόχρονα τις τριανταφυλλιές κι έψαξα φευγαλέα και ντροπαλά τη ματιά σου,
έμεινες παγερά σιωπηλή·
παγερά όπως αυτή η καταιγίδα που μανιασμένα σαν 17χρονο πάλευε να ακουμπήσει το δέρμα μας κάτω από τα δεκάδες πανωφόρια.
Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν σαν να περπατήσαμε όλη τη Γη
βασανιστικά χώρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου