γιασεμιά

είμαι τόσο περήφανη για σένα
πιο πολύ απ’τον καθένα

για τα χρόνια και τα χιόνια
που πέρασες και ξεπέρασες
για να μεγαλώσεις
εκείνον κι εμένα

να δουλεύεις τη νύχτα
και τη μέρα να μας μιλάς
για τον κόσμο
που δεν είχες δει ακόμα
αλλά μοιραζόσουν με εμάς λες και τον έφτιαξες

στις δικές φλέβες σου κυλούσε καφεΐνη
δυνατή, σκούρα καφέ ήταν η κινητήρια δύναμη
για να αντέχεις τα ξάγρυπνα εικοσιτετράωρα
είχες πάντα την κούπα σου μισογεμάτη
και δεν άφηνες ποτέ καμία γουλιά να πάει χαμένη

πάντα γελαστή
ακούραστη μηχανή

να πήγαινες από το νοσοκομείο στο σχολείο
κι ύστερα στο σουπερμάρκετ και μετά στην τράπεζα
το μεσημέρι σπίτι κι έπειτα φροντιστήριο
και το βράδυ να έρχεται να με μαζεύεις από το κέντρο
και στο ενδιάμεσο να μαγειρεύεις τα πιο νόστιμα φαγητά

γι’αυτό σε κάθε μου σ’αγαπώ
θα κρύβονται χιλιάδες σε ευχαριστώ
για όσα έκανες κι όσα θα κάνεις
στα χρόνια που έρχονται
στις επόμενες δεκαετίες μας