Ένα αστέρι με κοίταζε επίμονα μια νύχτα,

καθώς στην άμμο έψαχνα τα χνάρια μιας αλλοτινής αγάπης

Με κοίταζε γλυκά και απορούσε

ποιο να είναι το νόημα τούτης της παράλογης μου πράξης.

Και σαν να μάντεψα τη σκέψη του,

φώναξα τ' όνομα σου.

Δεν είναι όνειρο, του είπα,

μήτε νεφέλη,

μήτε ίσκιος.

Είναι το ουράνιο μου ταίρι

κι όσο κι αν ψάχνω δεν το βρίσκω.

Μα έχω αναμνήσεις απ' αυτή
και την αιθέρια μορφή της.

Και κάθε βράδυ ξαγρυπνώ,

μήπως ακούσω πάλι της φωνής της το νανούρισμα

και αποκοιμηθώ.