Περνώ τις γειτονιές μάσκα φορώντας

και οι περαστικοί περίεργα κοιτώντας

φωνάζουνε "Χρυσάνθη"

Γυρνώ και τους κοιτώ εκνευρισμένη

αχ πόσο λάθος μπορεί να 'ναι οι καημένοι

για να μπερδεύουνε τον έρωτα με μένα

Κι αφού καλά με αντικρίσουν

λεν συγγνώμη

μα κάτι υπήρχε στη φωνή σου

κι έπειτα φεύγουνε μακριά μου

όμως εγώ άχνα δεν έβγαλα, μήτε ακούστηκ' η  μιλιά μου

Και συνεχίζω να βαδίζω ακόμα πιο αφοσιωμένα

ενώ τα μάτια των τριγύρω νιώθω επάνω στο κορμί μου καρφωμένα

Ένα παιδί στέκει μπροστά

στέκει κι ευθύς με σταματά

τα χέρια του ανοίγει λες και γυρεύει μια αγκαλιά

στ' αυτί μου γέρνει καθώς μου ψιθυρίζει στα κλεφτά

"Εσύ είσ' εκείνη από τότε
κι ας μην το ξέρεις
αρκεί που την εικόνα της καρδιάς της 
στο νου σου κάθε βράδυ δε λησμονείς να φέρεις.."