δίδυμο

Στα πεζοδρόμια της λεωφόρου
είδα δύο κοπέλες να περπατούν
παράλληλα.

Τις αντίκρυσα αλλά δεν είχα τίποτα να πω.

Διέσχισα τη λεωφόρο σαν τρελή
μήπως ξανανιώσω την έκσταση
εκείνης της βραδιάς μαζί σου.

χαρακιές

μου μίλησε ο Βασίλης
για ένα φλέγον θέμα
τις χαρακίες στον πήχη
μου, σου κι εκείνης

δεν είναι απλές ουλές
είναι σημάδια μιας ιδέας

η εικόνα που προβάλλω προς τα έξω
είναι κακοφτιάγμένη
φαίνεται το ψέμα
αλλά όλοι χαμογελούν ευγενικά

υπάρχουν ταινίες που φωνάζουν δισύλλαβα ονόματα
μα στη δουλειά διαβάζω γράμματα
που μεταφράζονται ολοκληρώματα

αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ δύο εγώ

στρίβε μου ένα τσίγαρο γιατί έχω βρεγμένα χέρια

ΧΠ

δεν υπάρχει τέλος αν δε κόψεις την κλωστή μας
τη βλέπω τεντωμένη και χαίρομαι

ύστερα έρχεται εκείνη
λέγοντας μια περίεργη ιστορία
πως έκοψες την κλωστή, την έδεσες σε μια κολώνα και είσαι βόλτα
με μια κοπέλα που δε ξέρει, ούτε ξέρω λογικά

μυστικά
κυλήσα στο κρεβάτι σου
τυλίχτηκα τη ζεστή σου κουβερτούλα

θέλω να μ'αγκαλιάσεις όταν γυρίσεις
κι ας μυρίζεις αλκοόλ και καπνό
κι ας έχεις να πλύνεις τα δόντια σου τρεις μέρες
κι ας φίλησες τα χείλης της πριν 10λεπτά

χάθηκε χρόνος πολύτιμος
μα έχω κρατήσει σε χαρτιά τόσες αναμνήσεις
θα τους βάλουμε φωτιά και θα βγει ο χειμώνας

μόνο μείνε
μην απαντάς τυπικά
σε γνωρίζω καλά
σε γνωρίζει κι εκείνη
ποια είναι τέλος πάντων
εγώ σου κρατούσα τα μαλλιά όταν ξερνούσες,
εκείνη τι έκανε;

the social mondays

Όταν δεν έχεις κανένα κέφι
(στέφη)
γιατί γεννήθηκες χωρίς κέφι
(στέφη)
Κάτι κληρονομικό,
κάτι που σου 'δωσε η μάνα σου στον τοκετό
από τον ομφάλιο λώρο
στα κρυφά.

Στα βουλωμένα με αμνιακό υγρό εμβρυικά μου αυτιά
θυμάμαι σα χθες να ακούω:

"Κόρη μου, πάρε αυτό εδώ·
που το κρατώ κρυφό και δε δύναμαι να τ'αφήσω.
Πάρε μισό.
Μόνο με εσένα θα το μοιραστώ·
θα μοιραστώ ό,τι έχω.
Από τώρα και για πάντα,
τα μόνα μου υπάρχοντα θα 'στε εσύ
και η βαριά κατάθλιψη.
Πάρε, έλα πάρε τη μισή!"

Όταν γεννήθηκα, έκλαψα
και σ'όλους φάνηκε φυσιολογικό·
κι όλοι χαμογέλασαν.

Ελευθ Δυναμ Ανεξ

Όλα αυτά που λες κι εγώ δεν είμαι
αν μη τι άλλο είναι κολακευτικά

η απώλεια ωστόσο θερίζει
κι Αύγουστος τώρα βρίσκεται στο ζενίθ της

ακούω τους θορύβους που κάποτε ήσαν φωνές
περιστασιακά ευχάριστες στα αυτιά μου
κι αναρώτιεμαι πόσα λάθη γίνονται σε μια ζωή
και αν εκείνοι που τα μετρούν καίγονται

όμως ελεύθερα δυναμικά ανεξάρτητα ανάβω το τσιγάρο μου
τσουγκρίζοντας ένα ποτήρι που καιροφυλακτεί ο έρπης τύπου ένα και η αποξένωση

masterclass

κι ίσως χρειαζόταν ένα εκατοστό αποδοχής
πριν περπατήσουμε
πριν μιλήσουμε

και μια έκπτωση στην απόρριψη
μια αποβολή στον αναβράζοντα θυμό
σου και μου

ένα φιλί· ίσως
γιατί το μαζί άρχισε να μοιάζει εκπληκτικά στο χωριστοί
αυτές τις μέρες

Νουμερο πεντε | Δίχως τόνο

Είμαι στο σπίτι σου
Όχι σε αυτό που μεγάλωσες,
Ούτε σε αυτό που ζούσες σπουδάζοντας,
αλλά στο τωρινό σου σπίτι,
σε αυτό που ζεις δουλεύοντας
με μια συγκάτοικο ξένη και αρκετά απόξενη
τόσο, όσο

κι εσύ έχεις σίγουρα πιο μακριά μαλλιά
 από εκείνο το καρέ της Φολεγάνδρου
κι εγώ έχω σίγουρα πιο κοντές μπλούκλες
κι ας όλοι μας προτρέπουν να είμαστε το αντίθετο

κι εσύ είσαι σίγουρα πιο κίτρινη
κι εγώ πιο ροζ
και ποιος το φανταζόταν;

μα διαφωνούμε το ίδιο

κι ας βλέπουμε σειρές πια στο κινητό μου
κι όχι στον πολυαγαπημενό σου υπολογιστή

κι ας είμαστε χώρια, κι όμως μαζί

εσύ πάντα θα είσαι ριγέ
και εγώ πάντα θα προσπαθώ να μάθω περισσότερα για το μαύρο τετράδιο

ένα σάουντρακ στο ριπίτ
το ροχαλητό σου
      κι ενα καπς λοκ
μπλοκ

μόνη μου μαζί σου

ένα
κανένα μίσος
κανένα χάος

όλα τα λάθη μου
δημιουργία σου

μίλησες πριν στο ζητήσω
και έπαυσες πριν προλάβω να σε πείσω
πως ναι, η γη γυρίζει
και ναι, είναι στρογγυλή
-απ´ ό,τι λένε-
αλλά εγώ κι εσύ
τη βιώνουμε επίπεδη

όσο για τη βαρύτητα
αγκάλησε την σαν τη δεις
γιατί είναι αυτή
που στέλνει
τα προβλήματά μας στον πάτο
και τις χαρές μας βγάζει στον αφρό
γιατί το γέλιο σου είν´ ελαφρύ
είναι αβρό

με λίγα λόγια
ό,τι κι αν πω
είναι χαζό
κι ό,τι ξεστομίζεις
είναι πιο κομφορμιστικό
κι από μπάτσο στο μετρό
να επιβεβαιώνει όυι χτύπησες εισιτήριο

IMIL

ανάμεσα στα δίπολά σου
κλίνω πάντα στο χάος

κι οι αναπτήρες δεν ανάβουν
τις κακοστριμένες τράκες μου
στις παμπ
βρωμερά υποσυνείδητα
γίναμε ο καπνός που βγαίνει απ' τα χείλη μας
κι η γεύση μας μοιάζει με νερομένη kronenbourg
1664

κύλησα στο ποτήρι σου
έφτυσες πετώντας το εναπομείναν αλκοόλ

πιο πολύ φοβάμαι αυτό που θα γίνω αύριο
γιαυτό δε θα ξυπνήσω πριν την Πέμπτη
θα λυτρωθώ ιδρώνοντας στο χειμωνιάτικο πάπλωμα
μα ο ιδρώτας σου είναι πάντα πιο αλμυρός
πιο γλυκός
πιο τοξικός

συνόδευσε τη ζέστη του καλοκαιριού μου
μπες στη γύμνια του κορμιού μου
αφού φοβάσαι να δεις τη γύμνια του μυαλού μου
Αλίσια

κλείσε το στόμα
μπέσος παρά τι
τι;
έχω μια πληγή ανοιχτή
οινόπνευμα ρίξε και μύρισε τη σιωπή
καθώς δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω

ήθελα να φτάσω εκεί που δεν υπάρχει λογική
μα αν δεν το ζήσουμε μαζί
όλη η μαγεία θα χαθεί στην αφήγηση

selæ

ποτέ δική
ποτέ μισή

πάντα αλλονών
πάντα μισή μισών

κάποιες φορές μαζί
καμιά φορά ολόκληρη

αμλέ

ξέρω τα πάντα για σένα
έτσι νομίζω τουλάχιστον
αφελώς

ότι προτιμάς το κόκκινο κρασί
ενώ επιλέγω ξενέρωτα το λευκό
και νευριάζεις

ότι έχεις 5 ευρώ και σκέφτεσαι
χαρτάκια-φιλτράκια-καπνός κι έξω απ' την πόρτα
και βρίζω
ενώ στρίβω
την πρώτη μου τράκα για απόψε

κι έχεις σγουρά μαλλιά και μάτια ειλικρινά σαν τις αυτοκτονίες μου

ένα δυάρι που χωράει 10 άτομα
και στενοχωριέσαι
γιατί η καρδιά σου χωράει άλλους τόσους

και σ'αγαπάμε όλοι γιατί γιορτάζεις κάθε μέρα

και γελάμε όλοι όταν βήχεις και καταπίνεις σαν πρεζάκι
μαζί με τα φλέματα, το μπισολβόν

ειλικρινά,
η συγκάτοικός σου.

?σε ένα μήνα

μέχρι να καταλάβεις,
θα έχω κουραστεί

φάση επαναπροσδιορισμού
εξ' ορισμού

εσύ να κάνεις ποδήλατο με άλλους
και σε πετυχαίνω στα φανάρια όντας πεζή
ενώ ο ήλιος καίει
κι αναγκάζομαι να πηγαίνω στα πάρκα
με άλλους
ή μοναχή

γκούντυ γκούντυ
πότε;

ένα βινύλιο που έχει αντικατασταθεί από σιντί
κι όλοι εκείνοι που θα ήθελα να τους αντικαταστήσεις εσύ

σύμφορο και βολικό
θα είναι εκείνο το εγώ που εκτρέφω καιρό

just a fuck

όταν ξέρεις τι είσαι αλλά δεν το παραδέχεσαι μέχρι το σούρουπο
γιατί τότε δεν υπάρχουν σκιές για να κρυφτείς
γιατί το κρύο της μοναξιάς έρχεται με τη γύμνια της αλήθειας της
γιατί στα σκοτάδια κάθε ψέμα είναι ορατό και βγάζει σπίθες
-μια πρώτη γεύση της κόλασης που το ακολουθεί

κι αν μπερδεύονται οι λέξεις στα χείλη, τα νοήματα είναι σαφή
δε θα γίνουμε ποτέ αυτή η όμορφη γιορτή
γιατί απλά δε θα υπάρχουν καλεσμένοι

τίποτα

-θυμάσαι τι μου είπες;
-τι;
- "το φεγγάρι είναι κόκκινο κι εσύ εμετική"
-τι;
-αντίο

κι ήρθε η μέρα αυτή
που έρχεται κάθε χρόνο
με ανθισμένα άνθη και κάτι άλλο
φέτος π.χ. είχε καπνό·
κι εκείνον
πέρσι είχε καλό καιρό και λουξ
πρόπερσι.. τι να 'χε; 
σαν πώς θυμάμαι;

όμως τίποτα δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζουμε εμείς
τα λεφτά παραμένουν λεφτά
οι φίλοι είναι ανύπαρκτοι
και το φεγγάρι κρυώνει τα βράδια

(σαν το κοιτάς με τα παγωμένα σου μάτια)

random

μη·
όχι!
γιατί;
γιατί έτσι.

κι έτσι περνούν οι ώρες και οι μέρες
και κανείς δε μιλά

-μεγάλωσες, ξέρεις;
-το ξέρω. και;
-δε χωράς στις βαλίτσες μου.
-δουλεύω. θα αγοράσω εισιτήριο.
-μα πάω ισπανία.
-λατρεύω τη βαρκελώνη!
-θα πάω γρανάδα πάλι.
-έρχομαι. πότε φεύγουμε;
-πριν το ξημέρωμα.
-δε φοβάσαι το σκοτάδι;
-σκέψου πώς στην άλλη άκρη της γης είναι μέρα.
-τότε καλά.
-πάμε λοιπόν;
-μπα θα δω δυο φίλες.
-κι εγώ;
-δε σε χρειάζομαι πια. σάπισες.

προ-όχι-παρά

Άσε με να γίνω αυτό που η αδερφή σου θέλει να αποκτήσεις·

η συντροφιά στα ταξίδια σου.

Α χωρίς Ε

Προτιμώ τα βουτύρου από της σοκολάτας.

Οπότε όταν παρομοιάζεις το παρόν μας με κρουασάν,

δεν αγχώνομαι.

Εν αντιθέση, με ευησυχάζει η ομορφιά του και η γεύση του.

Λιγότερη ταλαιπωρία, λιγότεροι λεκέδες, λιγότερα σπυράκια.

Φυσικά περισσότερες επιλογές!

Γιατί όπως εγώ, έτσι κι αυτά, μπορούν να γίνουν ό,τι θες

να έχουν όποια γέμιση τους δώσεις.

Άρα τώρα χαμογελάμε κι οι δυο

χαμένες σε αεροδρόμια και στην πλάνη μιας παρομοιώσης.

ξέρανε τον πόταμο

νοσταλγία
για κάθε εκατοστό της ύπαρξής σου

και νοσταλγία
για κάθε εκτάριο του πελώριου είναι σου

υλικά και άυλα
περνώ κάθε μέρα από δυο στενά
πάω δουλειά κι επιστρέφω σπίτι
13 ώρες μετά

μα μόνο εγώ ξέρω πώς ξυπνώ κάθε μέρα
με μία ίδεα που άλλοι
μαζί κι εσύ προσπαθούν να σκοτώσουν

την παίρνω αγκαλιά και ανταλάσσουμε τα όνειρά μας
για σένα
βάζουμε στόχους
στόχο· εσένα
και ατενίζουμε ένα μέλλον φτιαγμένο με αγάπη και λεπτομέρεια

απωθημένο το 'χω να σε δω στην Ισπανία
τυχαία
ή εσκεμμένα καλύτερα

ές

πώς ανακοινώνεις τώρα σε όλους αυτούς
που ήδη ξέρουν
ότι πρέπει να φύγεις
γιατί ήρθες και δε χωράς.

Εσύ μειώνεις αποστάσεις
όμως μπροστά σου υψώνονται τοίχοι πελώριοι!

εσύ αγγίζεις και πράγματα εξαϋλώνονται

δεν ήθελες ποτέ να ρημάξεις τη ζωή σου
ούτε να μείνεις με την ανάμνηση ενός κύκλου

περπάτα ανάποδα μπας και δεις τη ζωή με άλλο μάτι
αλλά εκείνη πιθανότατα θα συνεχίζει να κοιτάει αλλού.