ιστορίες για μια αεροσυνοδό
που περιμένει καρτερικά το λεωφορείο για το αεροδρόμιο
που έχει ένα μικρό παιδί στο σπίτι και το προσέχει η μητέρα της
που ανυπομονεί να τελειώσει κι αυτό το υπερατλαντικό για να γυρίσει και να αγκαλιάσει το γιο της σφιχτά
κάθε φορά και πιο σφιχτά
παραμυθάς που δεν έχει πια κοινό να λέει τις ιστορίες του
ούτε εκείνες πριν τον ύπνο
ούτε εκείνες που κάνουν ενδιαφέροντα τον ξύπνιο
ακροατής που βαρέθηκε τον ομιλητή
εκείνον που μιλάει για ανθρώπους
κι εκείνον που μιλάει για ιδέες
η αγαπημένη μου ιστορία ήταν εκείνη με τις δύο κοπέλες που περπατούσαν στις απέναντι όχθες ενός ποταμού
κι όταν συναντήθηκαν στα μισά μιας γέφυρας
ακούμπησαν τις παλάμες τους σαν να αγγίζουν διαχωριστικό γυαλί και χάθηκαν
που περιμένει καρτερικά το λεωφορείο για το αεροδρόμιο
που έχει ένα μικρό παιδί στο σπίτι και το προσέχει η μητέρα της
που ανυπομονεί να τελειώσει κι αυτό το υπερατλαντικό για να γυρίσει και να αγκαλιάσει το γιο της σφιχτά
κάθε φορά και πιο σφιχτά
παραμυθάς που δεν έχει πια κοινό να λέει τις ιστορίες του
ούτε εκείνες πριν τον ύπνο
ούτε εκείνες που κάνουν ενδιαφέροντα τον ξύπνιο
ακροατής που βαρέθηκε τον ομιλητή
εκείνον που μιλάει για ανθρώπους
κι εκείνον που μιλάει για ιδέες
η αγαπημένη μου ιστορία ήταν εκείνη με τις δύο κοπέλες που περπατούσαν στις απέναντι όχθες ενός ποταμού
κι όταν συναντήθηκαν στα μισά μιας γέφυρας
ακούμπησαν τις παλάμες τους σαν να αγγίζουν διαχωριστικό γυαλί και χάθηκαν