pick the right letters

Στις μύτες των ποδιών μου περπατώ να έρθω δίπλα σου να ξαπλώσω.
Ανοίγω την πόρτα, θα 'ναι τέσσερις.
Γαλήνια κοιμάσαι με το σώμα σου λυγισμένο σα σίγμα τελικό.
Αλλάζω ρούχα, βάζω πυτζάμες κι ήσυχα κουλουριάζω στη μεριά μου.
Παίρνω λίγο πάπλωμα όσο να σκεπαστώ να μην κρυώσω, να μην κρυώσεις.
'Ωρα για ύπνο.

Πρώτο πρόσωπο στο όνειρο μου κι απόψε, εσύ.
Ορίζεις ακόμα κι ασυνείδητα το ασυνείδητο μου.
Λεπτό μη μείνουμε χώρια, μη χαθούμε.
Ύστερα εγώ, πώς να συνηθίσω μια ζωή χωρίς.

Σιωπή στους αγνώμονες.

Αν ήμουν άνθρωπος, θα μιλούσα
με λέξεις κατανοητές,
με προτάσεις καλώς συνταγμένες
σε άλλους ανθρώπους, σε ομοίους μου.

Αν ήμουν άνθρωπος, θα φορούσα ρούχα
ακριβά ή φθηνά
ανάλογα το κοινωνικοοικονομικό μου υπόβαθρο
και θα κυκλοφορούσα με διαφορετικά βάσει την εποχή.

Αν ήμουν άνθρωπος, θα έπινα νερό να ξεδιψάσω,
να συντηρήσω τον οργανισμό μου,
να προστατευτώ απ' την αφυδάτωση,
να καθαρίσω τα εντός μου.

Αν ήμουν άνθρωπος· αν.

Μα είμαι κράμα κρίσεων και δακρύων,
συναισθηματικών σκαμπανεβασμάτων,
αγάπης και μίσους,
μοναξιάς και υπερφόρτωσης,
πλήξης και ενδιαφέροντος.

Είμαι λευκή σελίδα ξεχασμένη εκτύπωσης μεγάλης, ερωτικής νουβέλας
και παλεύω να μου βάλω χρώμα. Σα ζωγραφιά. Να 'χω ζωή.

(επι)γνωση.

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που παίζουν πιάνο ενώ θα λάτρευαν να γραντζουνούν μία κιθάρα αλλά, ίσως δεν εχουν βρει τι τους ταιριάζει ή ίσως υπέκυψαν αρχικά στις επιθυμίες των γονιών τους.
Εκείνοι που θα μείνουν στην πατρίδα τους γιατί εκεί έχουν έτοιμο σπίτι, έτοιμη δουλειά, λιγότερα έξοδα. Η καρδιά τους το ξέρει βέβαια πώς θα 'θελαν να φύγουν να ζήσουν σε μια μεγάλη πρωτεύουσα, σ' ένα αστικό κέντρο, να δουν θέατρα και να είναι ο άλλος τους εαυτός, ο ανεξάρτητος.
Εκείνοι που βγαίνουν στην πλατεία ενώ θα έδιναν τα πάντα για να το ζήσουν στα στενά. Θύματα του κοινωνικού σχολιασμού κάποτε κι ορκίστηκαν να μη γυρίσουν πίσω. Έτσι φορούν ρούχα που είναι της μοδός και κυκλοφορούν μόνο στο φως.
Εκείνοι που τρώνε κρέας και νοιώθουν άσχημα. Κάτι τους βαραίνει, κάτι τους δημιουργεί θλίψη κι ενοχή μα δε μπορούν να είναι σίγουροι τι. Γεννημένοι βετζετέριαν όμως στην επαρχία, δε νοείται αποχή από τη σάρκα, μονάχα αν ονομαστεί βραχύχρονη νηστεία.

Τόσοι "εκείνοι" λοιπόν, τόσα μπερδεμένα αδέρφια που σπαταλούν τις ζωές τους εν γνώση ή εν αγνοία τους έκαστος.

Εγώ αγαπώ εσένα. Ποτέ δε χάθηκα. Πάντα γνώριζα τις πιο όμορφες αλήθειες μέσα απ' τα μάτια σου. Άρα θα ζήσω μια ζωή ξέροντας. Θα ζήσω μια ζωή μόνη αλλά ενήμερη. Ίσως χρειαστεί μονάχα να σιωπώ. Κι είναι η σιωπή που κρύβει μέσα της τα πιο μεγάλα σ' αγαπώ.