κούραση

Μην ανασάνεις.
Τοξικό αέριο η ψευτιά.
Κρατήσου και στ' από κάτω στενό,
το λίγο πιο αποκρουστικό και βρώμικο,
θα σου γνωρίσω τους φίλους μου.

Είναι όμορφα παιδιά με μάτια ορθάνοιχτα
και κάτι αγκαλιές φυλακές.
Δεν έχουν κινητά.
Λέμε συνήθως
"όταν δύσει, στην αλάνα".
Κι άμα κλαίμε, φίλε μου,
θέαμα που αξίζει να το δεις.
Πονάμε ΌΛΟΙ.
Γύρω απ' τη φωτιά μαζευόμαστε,
με τα μούτρα χωμένα στις παλάμες μας.
Κλάμα να δεις.
Νιώθουμε τη θλίψη σαν αδέρφια ενός σάκου.
Δίδυμα, τρίδυμα, πολλά-διμα.

Μην ανασάνεις τώρα.
Αυτούς εδώ δεν τους ξέρω
κι ας έχω φάει τη ζωή μου μαζί τους.
Αυτούς εδώ τους μισώ.

the mother we share

Η μητέρα που μοιραζόμαστε, αδερφέ μου,
δεν είναι έπαθλο.

Αν την νικήσω στα χαρτιά,
θα μου την πάρεις στα ζάρια.
Κι αν την ταΐσω βασιλικά,
θα γυρέψει στο σπίτι σου κρεβάτι.

Δεν είναι δική μου, ούτε δική σου·
δυστυχώς.
Είμαστε δικοί της.

Όσο την φυγαδεύεις, τόσο θα δραπετεύει σε μένα.
Κι όσο σε βρίζω, τόσο θα σ' αγαπά.

Δεν υπάρχει κτήση, αδερφέ μου,
και πάντα θα μαλώνουμε
μέχρι να σφαχτούμε στην ποδιά της.

Μη με ξαναφιλήσεις ποτέ μπροστά τους.

Ακόμη δε χιόνισε
κι ακόμη δεν έπιασε εκείνο το κρύο το διαπεραστικό.
Κι όμως έρχονται Χριστούγεννα,
παραδόξως.

Η αγαπημένη μου εποχή,
η πιο αγνή κι η πιο λευκή.

Μη μου τη σκοτώνεις με φωτογραφίες.
Μη μου μιλάς για μουσική που δεν ακούσαμε μαζί.
Δε θα ρθω στο ρεβεγιόν που με κάλεσες.
Θα μείνω στο λιμάνι να αποχαιρετώ τους ναυτικούς.
Εκεί με τις γυναίκες τους θα κλαίω
για το δικό μου θαλασσοδαρμένο βίο.
Θα φορώ μαύρα και τα μαλλιά μου αλογοουρά.

Μη μου στείλεις κάρτα μήδε την Πρωτοχρονιά.
Προσάναμμα για την φωτιά στο τζάκι θα γενεί
κι είν' αμαρτία το μελάνι κι η ψευτιά σου.

"aw" is a start

Δε ξέρω τι,
πώς,
πού να κοιτάξω·
πού;
Που όλα μοιάζουν ίδια.

Παλιά ατένιζα τη θάλασσα.
Κάπου μέσα στο άβυθο μπλε της,
είχε κρυμμένο
το χρώμα των ματιών σου.

Σαν κύμα άφριζα στη δική σου ιδέα
κι ύστερα, πάλι σ' αυτή, έσκαγα κι ηρεμούσα.