μάρτυρες μου οι συνήθειες μου

Δες. Δεν είναι ανάγκη να σου πω για να καταλάβεις.

Έπαψα να μιλώ
αφού μονάχα σε σένα ανοιγόμουν χωρίς να αισθάνομαι ευάλωτη,
χωρίς να φοβάμαι ότι θα πληγωθώ.

Καπνίζω·

μήπως σε εισπνεύσω στην νικοτίνη και γεμίσεις ξανά τα αδύναμα πνευμόνια μου.

Κοιτώ επίμονα το κόκκινο και το γκρι
με την ελπίδα να σε διακρίνω σ' αυτόν τον ερωτικό συνδυασμό χρωμάτων.

Ψάχνω στα μνημεία και στα σκάμματα
μην τύχει να σε δω την ώρα που δουλεύεις με πάθος
και σε ερωτευτώ απ' την αρχή.

Χαμογελώ όπως εσύ
και ευελπιστώ κάποιος να με δει και να καταλάβει
πως μου λείπεις όσο οι ηλιόλουστες μέρες το χειμώνα.

καθ' οδόν

Θυμάσαι τότε που μου έδειχνες τ΄αστέρια;
Τότε· που εγώ ήμουν δεκάξι κι εσύ δεκαεπτά.
Σ' ένα παγκάκι στην παραλιακή,
να μιλάς και να μην ακούω τι λες·
να ακούω μονάχα τη φωνή σου συνοδευόμενη απ' τον ήχο της θάλασσας
και να ηρεμώ.
Χειμώνας, τα νερά φουρτουνιασμένα κι εγώ στην αγκαλιά σου.
Να μου λες για την Αφροδίτη και να σκέφτομαι ότι μοιάζει με μια φίλη μου.
Ύστερα να βρίσκεις ένα που ίσα-ίσα φαινόταν
μακριά από τ' άλλα,
να μη θυμάσαι τ' όνομά του και να του δίνω το δικό σου.
Χαμογέλασες, θυμάσαι;

Δεν είναι όνομα για αστερισμό το "Κώστας" αλλά εμένα μ' αρέσει.
Τόσα άστρα εκείνο το βράδυ κι εγώ δεν έδινα δεκάρα για κανένα
παρά μονάχα για 'κείνο που καθόταν δίπλα μου και κρύωνε
γιατί μου είχε παραχωρήσει ευγενικά το παλτό του
να μην του αρρωστήσω και στενοχωρηθεί.