Κ. ΚΡΑΒΑΡΗΣ

Μπήκαν στο σπίτι μου δυο τύποι
πήραν το πορτοφόλι και 'φύγαν κύριοι.

Το πρώτο που σκέφτηκα˙
οι φίλοι σου˙
οι μαύροι, οι Πορτογάλοι, οι μουσικοί,
οι αλήτες, οι ξενύχτες,
οι "θα μείνω στο σπίτι μιας φίλης",
οι μπαφιάρηδες.

Είχες φέρεις έναν σπίτι, θυμάσαι;
Μια μέρα που έφυγα, μόνη για να 'σαι˙
μόνοι για να 'στε δηλαδή.
Ούτε που είπες τίποτα.
Μα πήγες ξεκλειδώνοντας την πόρτα
με τα δικά σου κλειδιά
που σου άφησα με αφέλεια παλιά
και τώρα το μετάνιωσα.

Να φταις εσύ για τη ληστεία πάει πολύ
άρα τα έριξα στον κλειδαρά.

Μαύρος, κοντός, αδύνατος,
γύρω στα 25.

Είναι, δεν είναι αυτό˙
εγώ να ξέρεις σε μισώ.


Ωστόσο το σημαντικό
είναι πως τώρα είμαι άστεγη, απένταρη
και μικρή˙
μικρή πολύ για ένα κόσμο γεμάτο με κλέφτες,
γεμάτο κλέφτες κι εσένα.

HAPPY BIRTHDAY SELF    = ]

Κάου Πάγωσα

Αρχίζοντας απ' το τέλος,
σου λέω ευχαριστώ ευεργέτη μου.
Γιατί μέσα από σένα έμαθα να ζω.

Αν δεν ήσουν εσύ,
με ποιον θα έτρωγα τυρόπιτες στην Πραξιτέλους
και πώς θα μάθαινα το δρόμο Εξάρχεια-Ομόνοια μοναχή;
Ποιος θα ανέβαινε τόσο σκαλιά
τραβώντας ένα δεκαεπτάχρονο απ' το χέρι,
μονάχα για να δουν τον ήλιο να πέφτει˙
μαζί;
Και πότε,
πότε θα προλάβαινα να παίξω πριν με πάρουν τα χρόνια
αν δε μου έδειχνες πως η ζωή είναι μια ατέρμονη γιορτή;

Πλάι σου, έμαθα να γελάω δυνατά δίχως να με νοιάζει αν κοιτούν ένας ή ογδόντα οκτώ.
Μου έμαθες να γοητεύω τους ανθρώπους με ένα "εγώ" που δεν είναι ακρίβώς εγώ,
όμως παράγωγό του.
Και κρυφακούοντας σε, έμαθα για τα δέρματα πολλών˙
μα κατά βαση Βρεττανών.
Τέλος, για χάρη σου, έμαθα το διαφορετικό να μη φοβάμαι˙
άνοιξα τα χέρια μου και το αγκάλιασα.

Τώρα μαζί σου,
θα αποκτήσω φανταστικά παιδιά.
Σε εκείνη τη χώρα που τ' όνομά της κράμα
από καμιά εκατοστή τραγούδια
που η σημαία της έχει χίλια χρώματα˙
όσα περισσότερα μπόρεσα να βρω.

Σε ακολούθησα ως εκεί που τελειώνει το πολύχρωμο τόξο˙
σ' ακολούθησα και βρήκα σε σένα, ένα πυθάρι γεμάτο με χρυσό.

Λίνδος

Τι νιώθω ρωτάς˙
μάθε λοιπόν.

Νιώθω αγάπη για σένα.
Νιώθω να πλημμυρίζω από χρώματα,
να μοιάζει η καρδιά μου με ανοιξιάτικο ουρανό.
Νιώθω κάτι που κάνει το στομάχι να δένει κόμπο˙
το σύνδρομο της ερωτευμένης πεταλούδας.
Νιώθω αυτό που θες να γράψεις για τον άλλο ένα ολόκληρο βιβλίο,
ή και δυο˙
αλλά μάλλον δε θα τα καταφέρεις ποτέ.

Νιώθω κι άλλα πολλά,
όμως πού να βρω αρκετό χαρτί να στα γράψω
και ποιο μολύβι θα αντέξει στα πυρωμένα μου δάκτυλα;

Νιώθω ωραία με σένα..
εδώ και καιρό..