- Τι θα έκανες αν πέθαινα σήμερα;

- Θα πέθαινα αύριο.

Witch-Wife

She is neither pink nor pale,
    And she never will be all mine;
She learned her hands in a fairy-tale,
    And her mouth on a valentine.

She has more hair than she needs;
    In the sun 'tis a woe to me!
And her voice is a string of colored beads,
    Or steps leading into the sea.

She loves me all that she can, 
    And her ways to my ways resign; 
But she was not made for any man, 
    And she never will be all mine.

αιτία-αφορμή

 Πέφτουν οι νύχτες˙
διαδοχικά κι ακούραστα.
Χαρίζοντας μου εβδομάδες που έχουν μόνο φεγγάρι, αστέρια και σκούρο μπλε ουρανό.
Διαδοχικά˙ κι από Δευτέρα βράδυ φτάνω σε Τρίτη ξημερώματα
να χάνω ό,τι κίτρινο απέμεινε απ' τον ήλιο
για να χαίρομαι το λευκό νυφικό της σελήνης τ' ολοστρόγγυλο.
 Και να ξυπνώ Κυριακή μεσάνυχτα ίσα το καλωσόρισες να πω σε μια καινούρια εβδομάδα.
Με μαύρους κύκλους.
μαλλιά με κόμπους
και κόκκινο κραγιόν πασαλειμμένο στα χείλη.

 Και πέφτουν οι νύχτες μονάχα για παρέα˙
παρέα δικιά μου
να 'ναι εκεί καθώς πέφτω κι εγώ.
Κάθε βραδιά πιο χαμηλά
ώσπου σπίτι να γενούν τα βρωμερά υπόγεια
με την υγρασία και τον καπνό που τρώει τα πνευμόνια με λύσσα.
 Και πέφτοντας ξερνώ.
Ξερνώ την αγάπη σε κουβάδες και λεκάνες.
Την αγάπη μου για σένα.
Γιατί τη σιχάθηκα και με σιχάθηκε και μιζεριάσαμε.
 Τη βγάζω από μέσα μου λοιπόν
να την πάρουν οι σωλήνες κι οι υπόνομοι˙
να την ξεβράζουν σε λίμνες σκουπιδιών˙
να τη μολύνουν, όπως δε μπόρεσα εγώ.
Έτσι θα γίνει πράσινη από γαλάζιο καθαρό που τη είχα για χρόνια εντός μου.
Θα γίνει τοξική˙
κι ύστερα να μ' εκδικηθεί, θα επιστρέψει
πίσω σε μένα όπως πάντα.
Όπως κάθε φορά που επιχειρεί να ξεπλύνει τ' όνομά μου
και να γράψει ένα άλλο στη θέση του.
Θα επιστρέψει στο νερό που πίνω
και ξανά μες στο στομάχι και τις φλέβες μου,
μες την καρδιά μου να γεμίζει ένα απέραντο κενό μ' αλαζονεία.

 Κι όπως ξημερώνουν οι μέρες,
εγώ πάλι θα ξερνώ κι ύστερα θα κοιμάμαι μέχρι τη δύση.
Θα ξυπνώ από εφιάλτες για να ζήσω ένα ακόμα ξενύχτι
και πριν έρθει το πρωί θα ξερνώ από αηδία.
Θα ξερνώ την αγάπη˙ την αγάπη μου για σένα.

Άρρωστη εγώ κι αρρωστημένη η αγάπη μου.. η αγάπη μου για σένα.

you love when you know I can't love

-Παμ-
Ακούστηκε ο πρώτος χτύπος κι έτρεξα.
Να φύγω έσπευσα.
Γνωρίζω πως αντηχούν οι καμπάνες δυσοίωνα
κι αυτή ανήγγειλε το θάνατό μου.
Φεύγω λοιπόν μπας κι προλάβω το Χάρο
στη γωνία που βγάζει στο σπίτι μου.
Με το σπαθί που έχω στη θήκη φυλαγμένο για τις πρόβες
όταν παίζω το Ρομέο ή τον Άμλετ ή τον Ορσίνο
θα του δώσω μία στα πλευρά
και μια στο στήθος τη στιγμή που θα 'ναι καταγής
όταν θα ξεψυχά και θα σπαράζει.

-Παμ-
Ακούστηκε κι η δεύτερη καμπάνα.
Ψάχνω χαραμάδα να με σώσει από το φως των φαναριών.
Άσυλο να δοθεί σε ένα αμαρτωλό που δεν έφταιξε.
Αν είναι κάποιος να τιμωρηθεί,
ας είναι η αγάπη.
Στο όνομα της έσφαλα
και στ' όνομα της υπάκουα θα σκύψω την κεφαλή στην γκιλοτίνα.
Γιατί ό,τι έγινε, θα το 'κανα ξανά.
Ό,τι ξεκίνησε από ποιήματα κα βλέμματα και αμοιβαία έλξη·
ό,τι οδήγησε σε φιλιά κι αγγίγματα και έρωτα·
θα το ξανάκανα.
Είναι η αγάπη μια προσευχή που δεν εισακούεται
μα αρθρώνεται από δύο ζευγάρια χείλη
κόκκινα
όπως η φωτιά που τελικά θα τους κάψει.

-Παμ-
Τρίτο και τελευταίο.
Κατάλαβα πως δεν υπάρχει διέξοδος κι έτσι την ύστατη στιγμή άλλαξα δρόμο.
Ήρθα στον κήπο σου αγάπη μου.
Να σου φωνάξω τους όρκους που έγραψα γα τη ζωή που νόμισα πως θα μας περίμενε.
Κι άμα βγεις στο μπαλκόνι,
απόψε πιο φωτεινό απ' το φεγγάρι θα είναι το δικό μου χαμόγελο
και πιο γρήγορη τροχιά απ' όλων των σωμάτων θα κάμω
γύρω σου.
Θα γυρνώ, θα γυρνώ ώσπου χάμω να ριχτώ
κι ύστερα θα με πάρουν τα γέλια
να θυμάμαι τις μέρες μας της ευτυχίας.
Θα με περάσουν για τρελό.
Αφού η αγάπη είναι τρέλα, με το δίκιο τους.

-Παμ-
Υπάρχουν καμπάνες και στα κατώγια του Χάρου τελικά.

Έχε για Ιουλιέτα και Οφηλία και Βιόλα.
Σ' αγαπώ.

37

Αν δώσεις σημασία λένε,
ακούγονται οι ψίθυροι των δέντρων
σαν λόγια αυθυποβολής.
Και πείθεσαι
πως πρέπει να πενθείς για το αύριο
και νιώσεις την καρδιά σου να σπάει.
Εσύ, που πριν πέντε λεπτά, ήσουν ερωτευμένη
τώρα χωρίζεις και πονάς δίχως λόγο.
Με κίνητρο την ίδια την μιζέρια σου
τρως τα σωθικά σου μοναχή.

Ν' αυθυποβάλλεσαι αξίζει
μονάχα αν δε σου έχει μείνει τίποτα άλλο εν ζωή.

αχυρένιο δένδρο.

Τι σε φοβίζει σε μένα;
που τόσο σ' αγαπώ
ύστερα από εκείνη τη μέρα στο πάρκο με τις ρόδες που πετούν˙
που έκλαιγα, που χαμογελούσες,
που ήμασταν δεκάξι ακόμα.

Τι φοβάσαι σε μένα;
που έμαθα χώρια σου να ζω από ανάγκη˙
και να μισώ εκείνους που φορούν γυαλιά,
εκείνους που γελάνε δυνατά,
αυτούς που χαιρετούν βαριεστημένα,
γιατί επιμένουν να μου θυμίζουν κάτι που αδυνατώ να θυμηθώ.