I'm here with my hands on my heart

Με το χέρι στην καρδιά μου
και όχι στο στήθος σου
σε εκλιπαρώ να σταματήσεις,
να μείνεις εδώ.
Για να σου δείξω πως δε σε εγκλωβίζω,
ούτε μπαίνω στο δρόμο σου.
Απλά κλείνω τα μάτια της καρδιάς μου
να μη σε δει να φεύγεις και σπάσει.
Κλείνω και τ' αυτιά της
να μην ακούσει το κλάμα μου
την ώρα που σπάω κι εγώ
γιατί σε χάνω.

Μπορεί εγώ να είμαι εγωίστρια,
μα η καρδιά μου σ' αγαπά.

Με το χέρι στην καρδιά μου
και όχι στο στήθος σου
σε εκλιπαρώ να σταματήσεις,
να μείνεις εδώ.
Τουλάχιστον μέχρι να αποκοιμηθεί.
Το πρωί θα της πω ένα παραμύθι για να ξεχάσει...

You belong to the gang

το μαύρο είναι το χρώμα της ψυχής σου
μα είναι καθαρό
μήτε αμαρτίες μήτε πάθη το αμαύρωσαν
αφού ούτε ψέματα ούτε λάθη εγνώρισε ποτέ
είναι μαύρο γιατί το διάλεξες
και παραδόξως είναι φωτεινό
όπως οι παλάμες των χεριών σου
που ακουμπούν τον ήλιο για να μπορεί κι εκείνος ν' ακτινοβολεί
γεννήθηκες με μαύρη τη ψυχή
και ξάφνιασες τους δήθεν άφθαρτους
που μύριζαν κατάρα
κι εμοιάζαν με βαρέλια γεμισμένα με γινώμενες βρισιές
επέλεξες το μαύρο
γιατί σ' άρεσε το σκοτάδι που μάζευε γύρω του
κι ο τρόμος που προκαλούσε
αφού με χάος έσπερνε τη γη
αγάπησες το μαύρο απ' την αρχή
το ήθελες δικό σου
ήξερες φαίνεται πως δεν είχε όνομα ακόμα
όπως κι εσύ

mama we all go to hell

 *έτσι νιώθω τώρα

γιατί πάντα η περιέργεια θα νικά τη λογική
και το συναίσθημα ακόμα 
τουλάχιστον στις δικές μου παράδοξες μάχες
πάντα το συγγνώμη δε θα 'ναι αρκετό
και ας το ξέρω
δε θα πάψω να το λέω
εφόσον το εννοώ
αφού πρώτα ζητώ συγχώρεση από μένα
κι ας είναι ματαιόδοξος ο λογισμός
από σένα ζητώ μονάχα να γίνεις εγώ
μήπως έτσι βγάλεις νόημα για την τρέλα
μέσ' άπ' την τρέλα

αδύνατο να αλλάξω
αδύνατο κι εσύ να γίνεις εγώ
ώστοσο δε μπορώ να αρθρώσω ένα αντίο
ούτε φέτος

You And Me And All Of The People

Μη θέλει ο καιρός να εμποδίσει την απόβαση
στη γη που ονειρευόσουνα να πάμε
κι αρνείται να φυσήξει ο αέρας ευνοϊκά
μας κυνηγά η φουρτούνα
Λυσσοκοπούνε τα πανιά κι αγριεύεσαι,
το μπλε φοβάσαι γιατί ετούτο μόνο βλέπεις χρόνια τώρα
Το θαλασσί, όπως μ' αρέσει να σου λέω.
Μία το θαλασσί της θάλασσας
και μία το θαλασσί των ματιών μου.
Μα δε βαριέσαι.
Μονάχα τρέμεις.
Γι' αυτό αναζητάς για μια αλλαγή στην απόχρωση
για μια αλλαγή σε μένα
που θ' άλλαζε τον προορισνό μας
Και έτσι θα χανόσουν στ' αλλαγμένο
αφού το διαφορετικό φοβάσαι
κι εκείνο σαν κατάρα πάντοτε θα σε κυνηγά
Για δες
Με τα πολλά, θαρρώ πως πιάσαμε στεριά.
Ώρα μας ήτανε ν' αράξουμε
Δίνω σε τούτο το νησί το όνομά σου
Χάρισμα σου λοιπόν,
κι αυτό κι η άνοιξη
αφού μόνο εσύ γνωρίζεις να τη φέρνεις

It's the art of losing

Προχώρω
το αύριο νικά κι απομακρύνεται
τα μάτια μου πάγωνει η απόσταση
Προχωρώ
μ' ακουμπά ο αέρας και φεύγει μακριά
τα χεριά μου ξυλιάζει η απουσία
Προχωρώ
το έδαφος χάνεται κι εμένα αρνείται
τα πόδια μου κόβει το χάος
Προχωρώ
μα όσο κι αν προσπαθώ
έρχομαι πάντα δεύτερη

κάηκα!

Τους βαρέθηκα όλους.
Μιλούν για αποχωρισμούς με αυθάδεια
κι ο ήχος της φωνής τους πλημμυρίζει ζωντάνεια
καθώς λένε "θα μου λείψει"
Τολμούν να πουν λίγο και πολύ
"αυτός θα μου λείψει περισσότερο απ' όλους"
Αηδίες.
Χαμογελούν με συμπάθεια
και με ψέμα αμαυρώνουν λέξεις
που εγώ ακόμα δεν τολμώ να αρθρώσω
μην τύχει και με κάνουνε σημαντική
όπως εκείνες
"Θα μου λείψει"
Απογοητεύομαι στη σκέψη πως γεννιούνται ακόμη ψεύτες
Εγώ δε είπα ποτέ πως θα μου λείψεις
ούτε πως χωρίς εσένα δε ζω
Πάντοτε με προλαβαίνει η αλήθεια
η αλήθεια που προτρέχει της λογικής και της ευπρέπειας
Έτσι καταλήγω να φωνάζω στο κενό της ψυχής μου
εγώ μακριά σου θα πεθάνω

καινούρια αρχή

έλα κι όλα θα αλλάξουν

μονάχα έλα

Τελικά νομίζω ανακάλυψα

ότι μισώ τους πάντες

εκτός από κείνη

καμιά φορά.

Γιατί έχει όμορφα γαλάζια μάτια

και τη μεγάλωσα με αξίες και ιδανικά

και την αγάπησα εν αγνοία μου

όπως αργότερα μου έμαθε μία περαστική Οπτασία 

Κόρη τη φώναζα

και άκουγε στο όνομα που είχε λατρέψει

πολύ πριν ακούσει.

Την αγαπώ γιατί με κάνει να ζω.

Την αγαπώ γιατί μου δίνει ζωή,

όπως το μπλε στον ωκεανό.