απότομα

μιλάς απότομα και κλείνεις το τηλέφωνο βιαστικά
βαράς την πόρτα δυνατά και κόβεις τη συζήτηση πριν προλάβω να πω κουβέντα

έχεις μεγαλώσει πολύ
και μαζί σου
έχει μεγαλώσει κι εκείνο το γλυκό παιδί που αγαπούσα στην Αθήνα

ήρθε στο Λονδίνο για να γίνει εναλλακτικός τραμπούκος και να ζει μια ζωή πνιγμένη στις ον-λάιν παραγγελίες και τις χίπστερ παμπ

ούτε η Παρασκευή είναι γιορτή, ούτε οι Πέμπτες μικρά Σάββατα πια
τις Κυριακές δεν κάνουμε βόλτες σε φαρδείς πεζόδρομους
τις Δευτέρες ξεχάσαμε να τρώμε πρωινό μαζί
κι αν μη τι άλλο, καμία Τρίτη ξημέρωμα δε μας έχει βρει άυπνες και αγκαλιά

ζούμε μια ζωή γεμάτη ανιαρές, βαρετές, αυτοκτονικές Τετάρτες

Μέχρι το σπίτι σιωπή

Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν, ένα προς ένα, σιωπηλά βασανιστήρια

Αν δεν ήταν η βροχή, το θρόισμα των φύλλων κι οι ήχοι από κάνα δυο ζωντανά που σάλευαν  ανάμεσα στις πρασινάδες,
θα νόμιζα ότι εκείνη η τελευταία βροντή με άφησε κουφή.

Ακόμα κι όταν κοιτάξαμε ταυτόχρονα τις τριανταφυλλιές κι έψαξα φευγαλέα και ντροπαλά τη ματιά σου,
έμεινες παγερά σιωπηλή·
παγερά όπως αυτή η καταιγίδα που μανιασμένα σαν 17χρονο πάλευε να ακουμπήσει το δέρμα μας κάτω από τα δεκάδες πανωφόρια.

Περπάτησαμε μίλια μαζί
κι ήταν σαν να περπατήσαμε όλη τη Γη
βασανιστικά χώρια.