when harry met sally

χωρίσαμε το κρεβάτι στη μέση

στα δεξιά εγώ

στα αριστερά κενό

γυρνάω εύκολα ζερβά

πλακώνω το κακό μου χέρι

και με το καλό

αγκαλιάζω την ιδέα σου

ακόμα φοβάμαι

μην κουνηθώ πολύ

μην περάσουν τα πόδια μου

τη διαχωριστική γραμμή

και σε ξυπνήσω

ελέγχω την αναπνοή μου

αυστηρά μικρές εκπνοές με σουρωμένα χείλη

γιατί ενίοτε αναπνέω βαριά

πολύ βαριά

όταν είσαι δίπλα μου

και μιλώντας για όρια

εμείς δεν είχαμε ποτέ

γιαυτό μάλλον

τα χάσαμε όλα

ολυζήλεια

γυρνάς και γελάς σε μία φάτσα τρύπια
piercings σε μέρη αντιαισθητικά
κοντά μαλλιά και ασχήμια
κι ύστερα ανοίγει το στόμα
αντικρύζεις κίτρινα δόντια,
ακούς φωνή βαριά απ'τα τσιγάρα

εσύ αυτό το έκτρωμα φιλάς τα βράδια
κοιμάσαι άγαρμπα δίπλα του,
το θαυμάζεις τυφλά,
τρίβεις τα σακατεμένα του πόδια

κι εγώ περιμένω να δω φως στο παράθυρο
χωρίς λόγο

Nat

θα σε φωνάζω Ναταλί

και θα μου λες ότι οι Τετάρτες είναι δικές μας

κι επειδή η μαμά σου ήταν νοσηλεύτρια

αγαπάς το επάγγελμά μου και ξεχνάς τους δικούς σου αλγορίθμους

κι οι κόρες σου ήταν διεσταλμένες όλο το βράδυ

toryl

δάχτυλα
πάνω στο σώμα μου
εξερευνούν
γωνίες, ευθείες και καμπύλες

δάχτυλα ξένα
την πρώτη φορά
τι τα κρατά απ' το να γίνουν γνωστά άραγε;
μια δεύτερη συνάντηση

ένα ορθογώνιο παράθυρο κοιτώ
μα κανείς δε βγαίνει
σημείο ζωής κανένα
πέρα από κάτι πράσινες κουρτίνες που ανοιγοκλείνουν άτακτα

τότε είχα γιορτή
τώρα γενέθλια

θα δείξει

But your love is my favourite song

ανοιχτές πληγές

και ο φαρμακοποιός

αντί για ιώδιο

σου δίνει απροκάλυπτα

αλάτι

πλασσάρει δύο μαλακίες

ένα· είναι πολωνικό

δύο· είναι ορυκτό

κι εσύ το αγοράζεις

λέγοντας δέκα φορές ευχαριστώ

σπίτι

χαρούμενος

βάζεις ο ίδιος

αλάτι στις πληγές σου

κι όσο βογγάς

τόσο σκέφτεσαι πόσο έξυπνη αγορά

και πως μάλλον

σύντομα

ούτε οι ουλές δε θα φαίνονται

ποιες ουλές;

στους πεθαμένους

μόνο τα κόκκαλα μένουν στην κάσσα

κι αυτά πάνε άκλαφτα

σε ανθρώπους σαν

κι εμάς

heartbroken

δε θέλω τίποτα
από σένα

Κάθε ποίηση
γείωσες πεζά
κάθε έμπνευση
σκότωσες αμίληκτα

Τώρα θέλω να βγω
πέρα από αυτή τη γη
θα ερωτευτώ
κάτι απλό
αυτή τη φορά
δε θα μπερδέψω το μυαλό μου
οι ευθείες θα είναι ευθείες
και θα αποφεύγω κάθε στροφή
αφού δε ξέρω τι υπάρχει
πέρα από αυτή

Κι εσύ θα μείνεις στεγνή
ίσως ανέραστη,
κρεμαστείς απ'το ταβάνι
για να ψυχαγωγήσεις τον εαυτό σου

κι εγώ θα γελάω
κι εκείνοι θα γελούν
που άφησες τα νόστιμα φαγητά
και τα καμμένα
να φύγουν
ανορεξικές αξίες που δε θα καταλάβω ποτέ

Εικοσιπέντε κι ακόμα ρηχή
εικοσιπέντε κι ακόμα φοβάσαι την αλήθεια
εικοσιπέντε κι ακόμα ονομάζεις τα ψέματά σου αλήθεια.

Είτε την πεις Μαρίνα, είτε Ρεμπέκα, είτε Τζιλ,
είτε τρομάξεις, είτε κλάψεις
είναι η σιωπή σου που προδίδει την ασχήμια σου.